به گزارش خبرگزاری خبرآنلاین، احمد پژمان، آهنگساز و موسیقی‌دان برجسته ایرانی، در ۱۸ تیر ۱۳۱۴ در شهر لار متولد شد. تنها فرزند خانواده بود و از همان دوران کودکی با موسیقی انس گرفت؛ نخست با بریدن نی‌هایی از نیزارهای اطراف محل تحصیلش در میناب، نخستین آشنایی خود با صدا و ریتم را تجربه کرد. در هشت سالگی همراه خانواده به سیرجان و سپس تهران رفت و تحصیلات ابتدایی و متوسطه‌اش را در مدارس تهران آغاز کرد. همان روزها بود که با یک تصمیم شجاعانه، شهریه کلاس زبان را صرف خرید ویولن کرد و مسیر زندگی‌اش به سمت موسیقی تغییر کرد.
آموزش حرفه‌ای موسیقی احمد پژمان با منوچهر معارفی آغاز شد و سپس زیر نظر حشمت سنجری و پرویز منصوری، به دانش آهنگسازی و ویولن پرداخت. با ورود به دانشگاه، پژمان همزمان در ارکستر هنرستان موسیقی به نوازندگی مشغول شد و بعدها در ارکستر سمفونیک تهران تجربه‌های ارزشمندی کسب کرد. بورسیه تحصیلی او را به وین و سپس به دانشگاه کلمبیا در نیویورک برد، جایی که نزد استادانی چون توماس کریستیان داوید، فردریش چرها، ولادیمیر اوساچوفسکی، هانس یلینک و آلفرد اوهل موسیقی کلاسیک و الکترونیک را آموخت و پایه‌های فنی و هنری آثارش را مستحکم کرد.
بازگشت او به ایران، آغازگر دوره‌ای از فعالیت‌های چشمگیر در موسیقی کلاسیک و فیلم شد. پژمان نخستین اپرای ایرانی با عنوان جشن دهقان را خلق کرد و پس از آن اپراهای دلاور سهند و سمندر را نوشت، آثاری که پیش از انقلاب در تالار رودکی اجرا شدند. او همچنین در زمینه موسیقی فیلم، نخستین همکاری جدی خود را با بهمن فرمان‌آرا در شازده احتجاب آغاز کرد و تا ده‌ها فیلم دیگر ادامه یافت. همزمان، در عرصه موسیقی پاپ نیز با خوانندگانی چون داریوش، هایده، ستار، مهستی و حمیرا همکاری داشت و ترانه‌ها و تنظیم‌های ماندگاری خلق کرد.
سبک پژمان تلفیقی است از موسیقی محلی، موسیقی ردیف و سازهای ایرانی با هارمونی، کنترپوان و ارکستراسیون غربی.
احمد پژمان خود می‌گفت که در مسیر آهنگسازی‌اش، پیش از هر چیز از ادبیات ایران تأثیر پذیرفته است. شاعرانی چون فردوسی و حافظ برای او نه تنها الگو بودند، بلکه چراغ راهی شدند برای شکل دادن به نگاهش به موسیقی و خلق آثارش. او پایه و اساس کارهای خود را فرهنگ و موسیقی ایرانی می‌دانست و در آثارش، از موسیقی محلی و ردیف، مانند درآمد راست‌پنج‌گاه برای موسیقی فیلم، بهره می‌برد تا صدای ایران در دل آثارش پژواک پیدا کند.
پژمان تأکید داشت که از هیچ شخص خاصی در ایران تأثیر نپذیرفته، اما بتهوون را آهنگسازی تأثیرگذار و الگوی خود می‌دانست، به‌ویژه در تکنیک بسط و گسترش تم‌ها. او همواره بر ایرانی بودن آثارش پافشاری می‌کرد و می‌گفت: «آهنگسازی که موسیقی میهن خود را نشناسد، نمی‌تواند آهنگساز خوبی باشد و صرفاً آهنگسازی است عاریتی، که نمونه‌هایش در دنیا فراوان است و ارزش چندانی ندارد… من همیشه به موسیقی ایرانی فکر می‌کنم، زیرا بنای موسیقی من ایرانی است. موتیف‌ها و برخی تم‌ها ایرانی‌اند، اما هارمونی من صددرصد صدای ایرانی نمی‌دهد، زیرا هارمونی ذاتاً مفهومی غربی است و ارکستر نیز به‌طور طبیعی صدای ایرانی ندارد، چرا که سازها ایرانی نیستند. با این حال، همواره تلاش کرده‌ام رنگ و حالت ایرانی را در آثارم حفظ کنم و معتقدم آهنگسازان ما باید بیشتر به سنت‌های موسیقی خود تکیه کنند و به دنبال موتیف‌های غربی نروند…»
با این نگاه، پژمان موسیقی‌اش را نه صرفاً هنر شنیداری، بلکه روایتگر هویت فرهنگی و ریشه‌های ایرانی خود می‌دانست؛ ترکیبی از سنت و نوآوری که هر اثرش را پیامی فرهنگی می‌کرد، نه تنها برای امروز، بلکه برای نسل‌های آینده.
آثار احمد پژمان نه تنها در ایران، بلکه در اروپا، آمریکا و آفریقای جنوبی اجرا شده و همواره مورد ستایش هنرمندان بزرگی چون محمدرضا شجریان، حسین علیزاده، علی رهبری و هوشنگ کامکار قرار گرفته‌اند. او نخستین آهنگساز ایرانی است که اپرا نوشته و آثارش به‌ویژه در زمینه موسیقی ارکسترال و چندصدایی، به عنوان میراثی با ارزش در تاریخ موسیقی ایران ثبت شده‌اند.
پژمان طی سال‌ها جوایز متعدد داخلی و بین‌المللی دریافت کرده است: سیمرغ بلورین بهترین موسیقی متن جشنواره فیلم فجر برای فیلم‌های «بوی کافور، عطر یاس» و«باران»، جایزه بهترین موسیقی متن جشنواره بین‌المللی فیلم پیونگ‌یانگ برای «عشق گمشده»، نامزد و برنده جوایز مختلف موسیقی فجر و موسیقی ما برای آلبوم «دیورتیمنتو»
او همواره بین ایران و آمریکا زندگی می‌کرد و می‌گفت: «من به‌خاطر خانواده به آمریکا می‌روم، ولی بیشتر وقت‌ها در ایران هستم و هر چند ماه یک‌بار باید به ایران بیایم.»
احمد پژمان در ۷ شهریور ۱۴۰۴ در لس‌آنجلس درگذشت، اما میراث او در موسیقی ایران و جهان، با آثار ارکسترال، اپرا، موسیقی فیلم و پاپ، همچنان زنده و الهام‌بخش خواهد بود.
5959
