ورزش سه: مهدی تیکدری یکی از استعدادهای فوتبال ایران بود که بعد از درخشش در مس کرمان، نگاه امیر قلعه‌نویی را متوجه خود دید اما این محمدرضا زنوزی بود که او را از چنگ سرمربی سپاهان دراورد و به تبریز برود. در روز گرم تابستانی، تماشاگرانی که برای دیدن یک بازی دوستانه از تراکتور، استادیوم بنیان دیزل را پر کرده بودند، با گام‌های بلند بازیکنی مواجه شدند که طول زمین را طی می‌کرد و در حمله می‌تاخت و در دفاع یک ستون مقابل مهاجمان حریف می‌ساخت.
بنابراین وینگر گلزن مس کرمان تبدیل به مدافع راست مستحکم تراکتور شد. در تراکتور درخشید و ارزشمند شد. پس گل‌گهر با صرف هزینه سنگین او را به خدمت گرفت و از آن زمان تا حالا چهار پنج سالی است که در سیرجان زندگی را ادامه می‌دهد.
در این سالها سه بار به اندازه یک نفس تا پرسپولیس، استقلال و سپاهان فاصله داشته. اوسمار او را می‌خواست، در زمان نکونام با استقلال قرارداد بست و این فصل چای را با مدیران سپاهان نوشید و در لحظه باز کردن شیرینی، منع حقوقی گل‌گهر اجازه نداد زردپوش شود.
اما درخشش فصل گذشته در تیم مهدی تارتار با دعوت به تیم ملی همراه بود تا کامش شیرین شود. تورنمنت کافا، تیکدری را یک بار دیگر به اردوی ملی رساند و این بار سرانجام پیراهن بازی را هم پوشید و بازی کرد.
افغانستان می‌تواند در ذهن مهدی ماندگار شود، به شرطی که این فصل انقدر بدرخشد که دیگر پای ثابت اردوها بماند. ترافیک در پست او که حالا به وینگر بازگشته، بالاست اما تجربه و انگیزه و توانایی تیکدری آنقدری هست که در این رقابت پا پس نکشد.
تیکدری در باشگاه شماره ۱۰ می‌پوشد، پیراهنی که همیشه بر تن ستاره‌ها بوده و جای ستاره‌ها هم جز تیم ملی نیست. اما به حرف هم نیست و باید در عمل ثابت شود، کاری که تیکی حداقل فصل گذشته موفق به انجامش شد.
