به گزارش خبرنگار اجتماعی رکنا، محسن پاینده‌پیمان، مدال‌آور المپیاد جهانی اقتصاد 2025، جوانی همدانی و دانش‌آموز رشته ریاضی‌فیزیک در مدرسه سمپاد است؛ نوجوانی که در کنار علاقه به مباحث علمی، به دنیای کتاب‌های «ارباب حلقه‌ها» و موسیقی سنتی به‌ویژه آثار همایون شجریان و بسطامی نیز دل‌بسته است.
این دوره از المپیاد اقتصاد امسال در کشور آذربایجان برگزار شد؛ نخستین سالی که تیم ایران به صورت حضوری در این رویداد حاضر شد. محسن پاینده‌پیمان و هم‌تیمی‌هایش به دلیل شرایط جنگی، ناچار بودند مسیر پرپیچ‌وخم سفر را طی کنند: ابتدا به دبی رفتند، از آنجا به باکو رسیدند و در مسیر بازگشت نیز از استانبول به تهران آمدند. با وجود این دشواری‌ها، تیم ایران به رتبه هجدهم جهان دست یافت؛ جایگاهی که در مقایسه با سال‌های گذشته جهشی چشمگیر بود. حاصل این حضور، کسب دو مدال نقره، دو مدال برنز و یک دیپلم افتخار بود. در این رقابت‌ها، تیم سنگاپور در جایگاه نخست، کانادا دوم و چین و روسیه به صورت مشترک سوم شدند؛ کشورهایی که سابقه‌ای چند ده‌ساله در برگزاری المپیاد اقتصاد دارند، در حالی که ایران تنها چند سال است به این عرصه قدم گذاشته است.
محسن پاینده‌پیمان در بخشی از گفت و گو با رکنا به چالش مهمی اشاره می‌کند: «روز قبل از اعزام به المپیاد، کنکور داشتیم. در حالی که هیچ سهمیه‌ای برای ما در نظر گرفته نشده بود.» او یادآور می‌شود که پس از بازگشت تیم ایران، وزیر علوم خبر داد که از این پس مدال‌آوران المپیادهای کشوری اقتصاد و هوش مصنوعی از کنکور معاف خواهند بود؛ اما این قانون شامل او و هم دوره ای هایش نخواهد شد و اگر مصوب شود، احتمالا از سال آینده اجرا خواهد شد. او در پیامی خطاب به رئیس‌جمهور، مسعود پزشکیان ، خواستار توجه به این مسئله شد: «ما مجبور شدیم بین المپیاد و کنکور یکی را انتخاب کنیم، و این برایمان بسیار سخت بود.»
این نوجوان همدانی که به اقتصاد توسعه علاقه‌مند است، دارون عجم‌اوغلو، اقتصاددان مطرح جهان را الگوی خود می‌داند و در ایران نیز دکتر مسعود نیلی را می‌ستاید.
او با گلایه از مشکلات زیرساختی ارتباطی می‌گوید: «کلاس‌های ما آنلاین بود، اما با قطعی مکرر برق و اینترنت، بارها امکان حضور در جلسات را از دست می‌دادیم. گاهی حتی نمی‌دانستیم تا چه زمانی می‌توانیم در کلاس‌ها شرکت کنیم. این روزها هم وقتی برق می‌رود، اینترنت هم همزمان قطع می‌شود و این واقعا آزاردهنده است.»
او و هم‌نسلانش سرمایه‌های فردای ایران‌اند؛ آینده‌سازانی که اگر کشور آماده پذیرش و حمایت از توانایی‌هایشان باشد، می‌توانند مسیر توسعه را برای ایران هموار کنند و مسئولان، باید این موقعیت ها را درک کنند و از این استعدادها، برای ساختن فردای بهتر ایران بهره ببرند.
