کم نیستند کسانی که منتقد رفتارهای عجیب و غریب حسین کنعانی زادگان در خارج از مستطیل سبز هستند. او بارها و بارها با مصاحبه و حرف‌های نسنجیده، خودش و تیمش را به حاشیه برده و بارها طعم محرومیت -چه در عرصه ملی و چه باشگاهی- را چشیده است.
سوال اینجاست که بازیکنی با این همه حاشیه، چرا باید ارزش تحمل دردسرهایش را داشته باشد؟ بازیکنی که از پرسپولیس به ملوان رفته و سپس سر از استقلال درآورده! بازیکنی که رباط داده و بعد یک سال برگشته، دوباره پرسپولیس و لژیونر و دوباره پرسپولیس، چرا باید با وجود این همه اتفاق در بیرون و درون زمین فوتبال، باز کماکان تحمل شود؟
اینجاست که توانایی‌های فنی کنعانی زادگان به کارش آمده و او همیشه عصای دست مربیان و تیم‌هایش بوده است. کنعانی‌زادگان با استانداردهای فوتبال ایران، یک مدافع مدرن و نزدیک به سطح بین المللی است. بازیکنی که روی هوا ضعف ندارد و روی زمین، تمام ویژگی‌های لازم برای دفاع را دارد ولی از همه مهمتر، با توجه به فوتبال نوین امروزی چون توان بازی‌سازی و دادن پاس‌های دقیق دارد، بیشتر از سایر مدافعان به چشم می‌آید.
کنعانی‌زادگان خیلی خوب در حمله اضافه شده و گل‌های حساسی می‌زند اما مدافعان گلزن دیگر هم داشته و داریم. در سرزنی، شوت زنی، تکل و پوشش در دفاع، دریبل نخوردن، زدن پنالتی‌های خوب، سرعت کافی برای کورس، خلاصه تمام ویژگی‌های لازم برای یک مدافع میانی را دارد اما باز، او تنها بازیکن ما نیست که تمام این توانمندی‌ها را یکجا دارد.
تفاوق کنعانی با بقیه مدافعان میانی ما در ویژگی‌های اضافه تر اوست. چیزهایی که او دارد و بقیه ندارند. وقتی در کنار همه این صفات مثبت فنی، قدرت بازی‌سازی و حضور به موقع در روند مسابقه را هم به رخ می‌کشد، دیگر نمی‌توان از این تفاوت بزرگ او با بقیه به سادگی گذشت و این دقیقا همان دلیلی است که در این یک دهه تمام مربیان ملی و باشگاهی را واداشته چشم روی حاشیه‌های کنعانی ببندند!
در بازی برابر هند امیر قلعه نویی به زوج کنعانی و حزباوی در قلب دفاع میدان داد. به جای زوج عارف آغاسی و علی نعمتی که در بازی اول برابر افغانستان بازی کردند. این دو نه تنها فرصت گلزنی مسلمی به هند ندادند -هندی که هر چقدر ضعیف باشد، از افغانستان قوی‌تر است!- بلکه کنعانی با کمک به بازی‌سازی در حمله و حضور در روند رو به جلوی تیم، ارزشی فراتر از یک مدافع را به نمایش گذاشت.
او بارها با ارسال‌های بلند موقعیت حمله می‌ساخت و دیدیم در شروع نیمه دوم، این کنعانی بود که با ارسال‌های دقیق و بلند قطری، ابولفضل جلالی را راه می‌انداخت و آدرس نقطه ضعف هند را به بقیه داد. او که بارها جلالی را راه انداخت، در دقیقه ۶۰ دفاع هند را غافلگیر و پاس گل به حسین‌زاده داد! آنها منتظر ارسال بلند او بودند و دیدیم چطور بهم ریختند.
در ۲۰ دقیقه آخر کنعانی با اعتماد به نفس بیشتر در حملات شرکت و پشت مثلث پرسپولیسی سابق را در حملات پوشش می‌داد. او به سمت راست دفاع ما متمایل و به رامین اطمینان خاطری بخشید که راحت «بالا» بازی کند و دیدیم دو گل بعدی ما هم با همین نسخه به دست آمد.
