فیلیپ الیوت در یادداشتی در نشریه تایم نوشت: وقتی دونالد ترامپ عصر سه‌شنبه در دفتر بیضی شروع به سخنرانی کرد، بسیاری از آمریکایی‌ها کمتر به گفته‌های او علاقه داشتند تا به ظاهرش. آیا آرایش بیشتری از معمول داشت؟ آیا کبودی تازه‌ای دیده می‌شد؟ آیا حرکاتش پایدار بود؟ این واکنشی قابل‌درک بود، به‌ویژه پس از آنکه بخش بزرگی از شبکه‌های اجتماعی طی چند روز گذشته او را در آستانه مرگ – یا بدتر – معرفی کرده بودند.
به گزارش شمال نیوز، در ادامه این مطلب آمده: پس از سال‌ها که گفته می‌شد ترامپ نماد سلامتی، نمونه جوانی و همیشه در اوج است، تردید عمومی درباره سلامت او به‌قدری است که مردم حتی به چشم‌های خودشان نیز در خصوص وجود ترامپ اعتماد ندارند. نوسانات ذهنی او – که همواره وجود داشت اما شاید شدت یافته – کمکی به این موضوع نمی‌کند.
اوایل امسال، پزشک کاخ سفید سلامت رئیس‌جمهور را با افتخار این‌گونه ستود که او «در رویدادهای گلف پیروزی‌های مکرر به دست می‌آورد». در دوره نخست ریاست‌جمهوری، پزشکان ترامپ او را تنها یک پوند کمتر از حد چاقی طبقه‌بندی کردند، اما همچنان گفتند او ماشینی است. دکتر رانی جکسون در سال ۲۰۱۸ (سال‌ها پیش از ورود به کنگره) گفت: «بعضی‌ها ژن‌های فوق‌العاده دارند. به رئیس‌جمهور گفتم اگر در ۲۰ سال گذشته رژیم غذایی سالم‌تری داشت، شاید تا ۲۰۰ سال عمر می‌کرد.» در کارزار انتخاباتی ۲۰۱۶، پزشک شخصی ترامپ نامه‌ای منتشر کرد که در آن از سلامت عالی او تمجید شده بود – نامه‌ای که بعدها گزارش شد خود ترامپ دیکته کرده است. دکتر هارولد بورنستاین سه سال بعد گفت: «او تمام آن نامه را دیکته کرد. من آن را ننوشتم. همان‌طور که جلو می‌رفتم، از خودم درآوردم.»
بنابراین کاملاً قابل‌درک است که نظریه‌پردازان توطئه از هر طیفی شایعات مربوط به مرگ قریب‌الوقوع – یا احتمالی اخیر – ترامپ را باور کنند. این موضوع بر پایه اعلام کاخ سفید مبنی بر ابتلای ترامپ به «نارسایی مزمن وریدی» ساخته شد؛ بیماری‌ای که دلیل ورم قوزک پای او معرفی شد. برای کبودی آشکار روی دستانش، انرژی ناشی از «فشار دست قوی» توضیح داده شد، اگرچه به‌وضوح از آرایش برای پوشاندن آن استفاده شده بود. در نشست آلاسکا با ولادیمیر پوتین، رئیس‌جمهور روسیه، پرسش‌هایی درباره راه رفتن او مطرح شد. و اعلام سه‌شنبه پس از نزدیک به یک هفته دوری از دوربین‌ها صورت گرفت، که برخی ادعا کردند این رویداد صرفاً تلاشی نمایشی برای نشان دادن زنده بودن او در یک ریاست‌جمهوری پوچ بوده است.
ترامپ سه‌شنبه در پاسخ به پرسشی درباره شایعات مربوط به افولش گفت: «من چنین چیزی ندیدم»، و بار دیگر وقتی پرسیده شد شانه بالا انداخت و گفت: «من چنین چیزی نشنیدم.»
برای رئیس‌جمهوری که شیفته رسانه‌هاست، این انکارها پوچ به نظر می‌رسد و کمکی به اعتبار در حال فروپاشی‌اش نمی‌کند. اما همچنین روندی را تقویت می‌کند که باید همه آمریکایی‌ها را فارغ از گرایش سیاسی نگران سازد: هنگامی که ترامپ در سال ۲۰۱۷ به قدرت رسید، ۴۹ درصد آمریکایی‌ها او را صادق یا قابل اعتماد نمی‌دانستند. طبق نظرسنجی جدید «یوگاو»، اکنون ۵۶ درصد به گفته‌های او باور ندارند.
(برای مقایسه، آخرین نظرسنجی «سی‌ان‌ان» در پایان ریاست‌جمهوری بیل کلینتون نشان داد ۵۸ درصد آمریکایی‌ها او را صادق یا قابل اعتماد نمی‌دانستند.)
ریاست‌جمهوری‌ها زمانی فرو می‌ریزند که اعتبارشان را از دست بدهند. جورج دبلیو بوش پس از واکنش نامنسجم به طوفان کاترینا در سال ۲۰۰۵ هرگز نتوانست جایگاه خود را بازیابد. جمهوری‌خواهان فکر می‌کردند نسخه خودشان از این ماجرا را در سال ۲۰۱۲ در دست دارند، وقتی باراک اوباما پس از حمله بنغازی در لیبی دچار تزلزل به نظر می‌رسید. جو بایدن سال گذشته پس از فروپاشی عمومی در یک مناظره انتخاباتی، کارزار انتخاباتی خود را پایان داد. (کتاب مهمی که اوایل امسال درباره افول بایدن منتشر شد، واشنگتن را تکان داد.)
این نمونه آخر حتی برخی از طرفداران سرسخت ترامپ را به پرسش واداشته است. نیک فوئنتس، ملی‌گرای سفیدپوست و چهره بانفوذ راست افراطی، در شبکه‌های اجتماعی نوشت: «بدیهی است که اتفاقی برای ترامپ افتاده که کاخ سفید پنهان می‌کند. این دقیقاً همانند بایدن است.»
ترامپ و تیمش تلاش کرده‌اند این مقایسه را رد کنند، اما چنین مسائلی معمولاً دامنه پیدا می‌کند. ترامپ این را می‌داند. به همین دلیل، ۹ سال پیش، او لحظه جنجالی لغزش هیلاری کلینتون در مراسم یادبود ۱۱ سپتامبر در واپسین روزهای کارزار ۲۰۱۶ را تقویت کرد. ترامپ آن زمان گفت: «او قرار است با همه این مسائل مختلف بجنگد، اما نمی‌تواند ۱۵ قدم تا ماشینش برود؟ به من استراحت بدهید! به من استراحت بدهید! او الان در خانه استراحت می‌کند. او دارد آماده می‌شود برای سخنرانی بعدی‌اش که دو یا سه دقیقه طول خواهد کشید.»
پزشک کلینتون گفت که او آن روز دچار گرمازدگی شد و ذات‌الریه داشت، اما این توضیح هیچ‌گاه نتوانست نظریه‌پردازان توطئه را آرام کند. در روز انتخابات ۲۰۱۶، ۶۱ درصد رأی‌دهندگان در نظرسنجی‌های خروج از صندوق‌ها گفتند کلینتون را صادق یا قابل اعتماد نمی‌دانند. اما نکته اینجاست: ۶۴ درصد همان نظر را درباره ترامپ داشتند، و او با این حال پیروز شد. بنابراین شاید این پرسش در مورد شخصیت موضوعی باشد که رئیس‌جمهور کنونی یاد گرفته چگونه به‌آسانی از آن عبور کند – درست همان‌طور که به‌راحتی با حقیقت برخورد می‌کند. آمریکایی‌ها فقط نسبت به این تضاد بی‌حس شده‌اند.
