برای ماه‌ها، معمای پدری در تیم ملی اسپانیا یک سؤال بزرگ بود: چرا این ستاره بارسلونا که در باشگاه خود یک فرمانده بی‌رقیب است، در تیم ملی به یک بازیکن معمولی تبدیل می‌شود؟ جواب این معما، در پستی بود که از او خواسته می‌شد بازی کند.

در حالی که هانسی فلیک، سرمربی بارسلونا، پدری را به عنوان رهبر اصلی خط میانی می‌شناخت که وظیفه کنترل ریتم بازی را به عهده دارد، در تیم ملی اسپانیا پدری معمولا در نقشی هجومی‌تر به کار گرفته می‌شد؛ پستی که او را از نقطه قوت اصلی‌اش، یعنی تسلط کامل بر توپ و میدان، دور می‌کرد.

اما در بازی مقابل بلغارستان، یک غیبت ناگهانی باعث شد دلافوئنته، سرمربی اسپانیا، به یک راه‌حل متفاوت روی آورد. پدری به جای فابیان، به عقب برگشت و نزدیک‌تر به زوبیمندی، هافبک دفاعی، قرار گرفت. این تغییر به او اجازه داد تا دوباره نبض بازی را در دست بگیرد و به‌عنوان مغز متفکر تیم، پاس‌ها و حرکات هم‌تیمی‌هایش را طراحی کند.

نتیجه این تغییر، به سرعت در آمارها نمایان شد. پدری با ۱۳۳ لمس توپ، فعال‌ترین بازیکن زمین بود و با دقت پاس خیره‌کننده ۹۲ درصدی، جریان بازی را حفظ کرد. این آمارها، همان‌طور که فلیک از ابتدا می‌دانست، نشان دادند که برای درخشش پدری و به تبع آن، اسپانیا، باید توپ را به او سپرد و اجازه داد تا تیم را از عمق هدایت کند.