نکته حائزاهمیت اینکه تیمی که باید باعث افتخار شود، در مواردی نشانه‌هایی از خود بروز می‌دهد که مایه تاسف است.
به گزارش سرویس ورزشی تابناک، دقیقا همان اتفاقی افتاد که از روز‌ها و شاید هم هفته‌ها قبل پیش‌بینی می‌شد؛ تیم ملی فوتبال ایران به فینال تورنمنت کافا ۲۰۲۵ راه یافت. البته این کلیت ماجراست و در جزئیات بسیاری از مواردی که پیش‌بینی می‌شد محقق نشد. کمتر کسی انتظار داشت دروازه تیم ملی مقابل افغانستان باز شود، شاگردان قلعه‌نویی برای گشودن دروازه هند تا دقیقه ۶۰ ناکام باشند و از اینها مهم‌تر مقابل تاجیکستان کامبک بخورد.
تیم ملی در شرایطی برتری با دو گل برابر تاجیکستان را با تساوی عوض کرد که در اغلب دقایق نیمه دوم حتی نبض را هم از دست داد و این موضوعی نگران‌کننده‌تر است. در واقع شاگردان قلعه‌نویی حتی مقابل تیم ۱۰۶ رنکینگ فیفا هم قادر به حفظ تمرکز و مدیریت اتفاقات غیرقابل پیش‌بینی آن نیستند. در واقع تیم ملی برابر حریفی عنان کار را از دست داد که زنگ خطر را با صدای بلندتری به صدا در آورد و باعث شد انتقادات از کادرفنی تیم ملی و بازیکنانش به اوج برسد.
تیم ملی فوتبال ایران پیش از این چهار بار با تاجیکستان روبه‌رو شده بود که هر بار با پیروزی زمین را ترک کرده و فقط در یک بازی، یک گل دریافت کرده و البته ۶ گل هم زده بود. در حقیقت این بازی و عملکرد مجموعه تیم منهای نتیجه آن، قابل‌تامل است و نمی‌توان به سادگی از کنار آن گذشت.
امیر قلعه‌نویی شاگردانش را به مصاف تیمی فرستاد که ارزش کلی آن حدود یک‌ششم تیم‌ملی ایران بود. براساس آنچه در سایت ترانفرمارکت آمده ارزش تیم ملی تاجیکستان حدود هشت‌ونیم میلیون یورو است. در سمت مقابل قلعه‌نویی بازیکنان اصلی‌اش را هم به زمین آورد و اتفاقا فاجعه زمانی رقم خورد که بزرگ‌تر‌ها و باتجربه‌ها هم در زمین حضور داشتند.
تاجیک‌های هم‌زبان که از هیچ حیث هم‌تراز تیم ملی فوتبال ایران نبودند، اما در نیمه دوم این دیدار نمایشی ارائه دادند که حداقل حُسن آن، این بود که به مسئولان و هواداران فوتبال ایران یادآوری کرد که تیم ملی در چه شرایطی به سر می‌برد. بدین ترتیب رویای صعود از گروه در جام‌جهانی چیزی شبیه سراب است مگر اینکه در فاصله ۹ ماه تا آغاز جام جهانی ۲۰۲۶ یک‌سری موارد مهم و تاثیرگذار تغییر کند. در این میان، مواردی چون سوابق و پیشینه فوتبال دو کشور، استعدادها و نیروی انسانی و حتی امکانات را هم نادیده بگیریم.
نکته حائزاهمیت دیگر اینکه تیمی که باید باعث افتخار شود، در مواردی نشانه‌هایی از خود بروز می‌دهد که مایه تاسف است. در این دیدار شاهد درگیری و دعوای نیمکت دو تیم بودیم. موضوعی که یکبار در جریان بازی و یکبار هم در پایان بازی اتفاق افتاد. از سویی مشابه چنین اتفاقی هم در پایان بازی تیم ملی مقابل قطر در جام‌ملت‌ها که با شکست قلعه‌نویی و شاگردانش همراه شد، اتفاق افتاد. عجیب اینکه در هر دو مورد هم دو بازیکن باتجربه تیم ملی در متن آن قرار داشتند؛ یکبار مهدی طارمی و این‌بار رامین رضاییان.
فراموش نکنیم که تیم ملی فوتبال ایران برای سومین‌بار تحت هدایت قلعه‌نویی، برتری ۲ بر صفر را با تساوی ۲-۲ عوض کرده است. تیم ملی پیش‌تر برابر ازبکستان و قرقیزستان چنین عملکردی داشت و حالا هم تاجیکستان به آن اضافه شد. مهدی طارمی هم بعد از دیدار با تاجیکستان به همین نکته منفی اشاره کرد و گفت: «عدم تمرکز و درس نگرفتن از بازی‌های گذشته موجب شد این اتفاق مقابل تاجیکستان بیفتد. باید روی این مسئله و بالا رفتن اعتماد به نفس بازیکنان در این شرایط کار کنیم، اما چیزی نیست که نشود آن را درست کرد.» حال سوال این است که آیا تیم‌ملی این بار از اتفاقات درون زمین درس می‌گیرد تا آن را در میادین مهم‌تر و بزرگ‌تر مثل جام‌جهانی به‌کار گیرد یا تراژدی‌های اینچنینی به بخشی از تیمِ قلعه‌نویی تبدیل شده است!
