امیرحسین حسین‌زاده حرفی زده که در تمام رسانه‌ها منعکس شد. او ادعا کرد داوران در کافا به نفع میزبان سوت می‌زنند و تمام آنچه در بازی با تاجیکستان اتفاق افتاده، در واقع به خاطر اشتباهات داوری بوده است! یک بهانه تکراری که آنقدر در ذهن و جسم بازیکنان و مربیان ما نهادینه شده که حتی در مسابقات بین‌المللی هم به آن متوسل می‌شوند.
اینجا قصد پرداختن به این ذهنیت نداریم که به اندازه کافی در مورد آن صحبت شده و امیدواریم روزی برسد که بازیکن و مربی حرفه‌ای، همانطور که پول حرفه‌ای می‌گیرد تفکر حرفه‌ای نیز داشته باشد. بداند که داور هم اعتبار و شرافت و شغل خود را دوست دارد و اگر قرار باشد داور به هر دلیل جانبداری کند، پس می‌توان فرض کرد که بازیکن و مربی هم به هر دلیل، علیه منافع خود و تیمشان قدم بردارند!
ما فردا باید در تاشکند دوباره مقابل تیم ملی میزبان قرار بگیریم. اگر فرض محال، داوران هوای میزبان را دارند، باید بدانیم که فردا این اتفاق مقابل ازبکستان تکرار می‌شود و دیگر یک اتفاق غیرمنتظره نیست که بگوییم غافلگیر شدیم! حرف های حسین‌زاده را تمام ملی‌پوشان و مربیان و مردم ایران شنیدند. پس باید فکری برای تصمیمات احتمالی داور به ضرر ایران کرده باشند.
اما در بازی با تاجیکستان چه اتفاقی افتاد؟ با شکست تاجیکستان مقابل هند، هندوستان در بازی دوم یک مساوی از ما می‌خواست تا در بازی سوم افغانستان را گلباران کند و امیدوار باشد تاجیکستان با حمایت هوادارانش ایران را متوقف کند تا به این ترتیب هندی‌ها به فینال بروند.
ولی هندوستان به ما باخت و در بازی اول روز پنجشنبه هم با افغانستان مساوی کرد تا در امتیاز ۴ بماند. به این ترتیب هر دو تیم بازی آخر شانس صعود به فینال را پیدا کردند. ایران با یک مساوی فینالیست می شد و تاجیکستان باید می برد. دیدیم که آنها چطور رگ گردنی بازی می‌کردند.
تاجیکستان با پیروزی مقابل ایران ۶ امتیازی می‌شد و به فینال می رفت. خود بردن ایران برای آنها افتخاری تاریخی بود و حالا میزبانی را هم درنظر بگیرید. تاجیک ها آشکارا برای اعتبار می‌جنگیدند و با انگیزه بالا و غیرت، بازی دو بر صفر باخته در خانه خود را با مساوی ۲-۲ عوض و تا لحظه آخر، برای تک تک توپ‌ها می‌جنگیدند و درگیر می‌شدند.
آنها برد می خواستند. برای هر کدام از بازیکنان تاجیک، این بازی انگار آخرین بازی دنیا بود! میزان انرژی که در زمین گذاشتند و حساسیتی که آنها روی تک تک صحنه‌ها داشتند، خیلی فراتر از یک بازی معمولی و سه امتیاز بود. آنها به وضوح برای چیزی مهم‌تر می‌جنگیدند.
حالا تمام این موارد با ضریبی به مراتب بیشتر، برای ازبکستان تکرار می‌شود. ازبکستان، شان و جایگاهی بالاتر از تاجیکستان دارد و همین حالا تعداد زیادی از بازیکنان ملی پوش این تیم در لیگ برتر ما بازی می‌کنند. این بازیکنان شناخت بسیار خوبی از ملی پوشان ما دارند و مربیان ازبک نیز به لطف بازی‌های مکرر سال‌های اخیر برابر ایران، شناخت کافی از ما پیدا کرده و نقاط ضعف ما را می‌شناسند.
ازبکستان دو سال قبل در همین ورزشگاه جام کافا را به ما باخت و حالا انگیزه انتقام هم دارد. به همه این‌ها اضافه کنید، این کشور چندی قبل مجوز صعود به جام جهانی ۲۰۲۶ را گرفت و در سال منتهی به جام جهانی خواهد بهترین نمایش‌ها را اجرا و تا می‌تواند با پیروزی‌های بزرگ، روحیه تیمی خود را تقویت کند.
ما فردا قرار است مقابل چنین تیمی بایستیم! پس هیچ بهانه‌ای برای پایان بازی پذیرفتنی نیست. همه چیز را همگان می‌دانند و باید خود را برای آن آماده کرده باشند!
اینجا را بخوانید: اتهام حسین‌زاده قبل از فینال؛ داوری به نفع ازبکستان است!
