به گزارش خبرنگار فرهنگی تابناک، کتاب «باور و اعتقادات در عصر پروپاگاندا» نوشته آنکه فینگر و مانوئلا واگنر به‌تازگی با ترجمه رسول صفرآهنگ توسط انتشارات همشهری منتشر و راهی بازار نشر شده است.

این‌کتاب به‌عنوان یکی از منابع مرجع در دوره‌های دانشگاهی در رشته‌های علوم ارتباطات، رسانه، و مطالعات پروپاگاندا شناخته می‌شود که از طریق رویکردی میان‌رشته‌ای به بررسی باورها، تعصبات، و اعتقادات در مواجهه با اطلاعات نادرست می‌پردازد.

جست‌وجوی عنوان انگلیسی کتاب، در پایگاه‌های علمی مانند تیلور و فرانسیس و اوپن لایبرری نشان می‌دهد این اثر در دانشگاه‌هایی مانند کنتیکت و دیگر مؤسسات به‌عنوان منبعی برای مطالعه پروپاگاندا، سواد رسانه‌ای، و گفت‌وگوی بین‌فرهنگی در برنامه‌های درسی گنجانده شده و از سوی اساتید و دانشجویان علوم ارتباطات و رسانه به دلیل تحلیل جامع و کاربردی‌اش مورد توجه قرار گرفته است. 

آنکه فینگر استاد مطالعات آلمانی، ادبیات تطبیقی، و رسانه در دانشگاه کنتیکت و مانوئلا واگنر استاد آموزش زبان و گفت‌وگوی بین‌فرهنگی در همان دانشگاه است و این‌دو مجموعه‌ای از مقالات میان‌رشته‌ای را در قالب این‌کتاب تدوین کرده‌اند که از منظر فلسفه، روان‌شناسی، مطالعات رسانه، زبان‌شناسی کاربردی، و آموزش به موضوع باورهای شخصی می‌پردازد.

کتاب مورد اشاره سال 2022 توسط انتشارات راتلج منتشر شد. و مترجمش نیز پیش‌تر با بازگردانی «پروپاگاندای رایانشی: دستکاری افکار عمومی» در حوزه شناخت رسانه‌های مدرن فعالیت کرده است.

مقدمه کتاب به نقش پروپاگاندا در تشدید قطب‌بندی‌های اجتماعی و سیاسی اشاره می‌کند و آن را در بستر رویدادهایی مانند جنگ اوکراین بررسی می‌کند؛ جایی که روایت‌های رسانه‌ای به ابزارهایی برای شکل‌دهی به افکار عمومی تبدیل شده‌اند. این کتاب با طرح پرسش‌هایی بنیادین درباره منشأ باورها، آگاهی از آن‌ها، و مقاومتشان در برابر شواهد متضاد، به خوانندگان ابزارهایی برای تحلیل انتقادی پروپاگاندا و اطلاعات جعلی ارائه می‌دهد.

«باور و اعتقادات در عصر پروپاگاندا» در ۱۲ فصل، با مشارکت پژوهشگرانی چون مایکل پی. لینچ، کریستین هایباخ، جاستین ای. اچ. اسمیت، متیو پیانالتو، آدریان هرمان، جنیفر کول رایت، دبورا ماور، مانوئلا واگنر، مایکل بایرام، و جان ساروف، به جنبه‌های مختلف باورها می‌پردازد. مایکل پی. لینچ در «باور سیاسی» رابطه باورها و هویت را تحلیل می‌کند و استدلال می‌کند تغییر باورها به دلیل پیوند عمیقشان با هویت دشوار است، موضوعی که در تحلیل پروپاگاندای سیاسی در جنگ اوکراین کاربرد دارد. آنکه فینگر در «لحظه‌های مانیفست» به نقش مانیفست‌ها در انتقال باورها و شکل‌دهی هویت‌های گروهی می‌پردازد، که می‌توان آن را با روایت‌های رسانه‌ای در بحران‌های جهانی مقایسه کرد.

کریستین هایباخ در «فضاهای متقاعدکننده» تأثیر فضاهای اجتماعی بر باورها را بررسی می‌کند، و جاستین ای. اچ. اسمیت به نقش شبه‌علم و گرایش به باورهای غیرواقعی می‌پردازد، که با اطلاعات جعلی در شبکه‌های اجتماعی مرتبط است. متیو پیانالتو و آدریان هرمان به‌ترتیب ارزش‌های بنیادین و باورهای دینی را کاوش می‌کنند، که در تحلیل باورهای مذهبی در ایران کاربرد دارد.

جنیفر کول رایت کارکرد روانی‌اجتماعی باورهای اخلاقی را بررسی می‌کند، و دبورا ماور، مداخله‌ای آموزشی برای تعدیل باورها پیشنهاد می‌دهد. مانوئلا واگنر و مایکل بایرام، بر پرورش شایستگی بین‌فرهنگی تأکید دارند، و جان ساروف در «کلاس گفت‌وگومحور» فضاهایی برای تأمل و گفت‌وگو طراحی می‌کند. فصل پایانی هم که دربرگیرنده نتیجه‌گیری نویسندگان است، بر اهمیت خوداندیشی و گفت‌وگو در مقابله با اطلاعات نادرست تأکید می‌کند.