دینداری یا دکور صحنه؟

به گزارش تابناک؛ چادر، که قرار بود نماد ویژه حجاب برای زن مسلمان ایرانی باشد [لااقل در تعاریف حاکمیتی]، در تبلیغات لاکچری به «استیج فشن‌شو» بدل شده؛ مثل یک لباس شب در یک شوی مد، نه پوششی برای عبودیت.

حجاب به‌مثابه کالا، نه عقیده

وقتی چادر صد و چند میلیونی با ژست و نورپردازی و حرکات مدلینگ معرفی می‌شود، دیگر معنای حجاب «پرهیز از نمایش» نیست؛ بلکه خود «نمایش» و «کالا» شده است.

بازارگرمی با نماد دین

دینداری در این مدل به ابزار فروش بدل می‌شود؛ مشتری باید با «چادر لاکچری» نه فقط پوشش، بلکه پرستیژ طبقاتی بخرد.

تضاد نیت و اجرا
اگر فلسفه‌ی حجاب، سادگی و رهایی از نگاه تجملی است، تبلیغ آن روی صحنه و زیر نور پروژکتور یعنی وارونگی کامل پیام.

استثمار نماد دینی
چادر در فرهنگ دینی «پوشش فروتنی» است، اما وقتی روی استیج اینستاگرام با تگ قیمت ده‌ها میلیونی عرضه می‌شود، عملاً به ابزاری برای انباشت سرمایه تبدیل شده است.

تبدیل مناسک به شو
همان‌طور که برخی راهپیمایی‌های مذهبی را به لوکیشن لاکچری تولید محتوا تبدیل می‌کنند، پوشش دینی هم به بخشی از «پرفورمنس اینستاگرامی» تبدیل شده؛ دین در این روایت یعنی صحنه، دکور و نمایش.

تولید دوگانه خطرناک
از یک‌سو «دینداری لوکس» ساخته می‌شود، از سوی دیگر بخش بزرگی از جامعه مذهبی که توان خرید ندارد، احساس طرد و تحقیر می‌کند.

نتیجه؟ دین به‌مثابه برند شخصی
وقتی حجاب استایل‌ها پوشش را مثل برند کیف و کفش می‌فروشند، عملاً مسیر به جایی می‌رسد که دینداری نه ارزش، بلکه «مارک» شود؛ یعنی اگر مارک نداری، دیندار واقعی هم نیستی!

نظر شما چیست؟

مهدی نیکخواه