تمام کسانی که بازی ایران و ازبکستان در فینال کافا را دیدند، روی یک نکته اتفاق نظر دارند و آن اینکه ایران وقتی از دقیقه پنجم مسابقه ۱۰ نفره شد، به مراتب بهتر از تمام نمایش‌های قبلی خود در کافا بازی کرد. ما در ۳ بازی قبلی، دو برد و یک مساوی آن هم با ۱۱ نفر کامل، دشت کردیم اما به این خوبی نبودیم، حتی از چهار بازی قبلی برابر ازبکستان -که جملگی مساوی شده بود- نیز بهتر بازی کردیم!
البته همه می‌دانیم وقتی تیمی ۱۰ نفره می‌شود، روح همبستگی در بازیکنان بیشتر و هرکس سعی می‌کند با دوندگی بیشتر، جای خالی هم تیمی را پر کند. همه می‌خواهند قهرمان باشند و نگذارند جای خالی همبازی بیرون رفته، به چشم بیاید. رفقای بازیکن اخراج شده دلیل شخصی دارند و نمی‌خواهند دوستشان، مسبب شکست معرفی شود.
در عرصه ملی که پای مردم یک کشور نیز وسط است و این انگیزه‌ها چند برابر می شود و دیدیم که بازیکنان پرا انتقاد ما در کافا، در این یک مسابقه نمایشی قابل قبول داشتند. مهدی طارمی و علیرضا جهانبخش به عنوان دو با تجربه، توانستند وظایف خود را به خوبی انجام دهند. تعویض‌های ما -حتی دو تعویض اجباری اول- همگی به بهبود روند تیمی کمک کرد.
روزبه چشمی آن وسط ضربان بازی تیم ما را بهتر کرد و به شکلی جالب، مدافعان ما دیگر اشتباه بزرگی تا لحظه گل ازبکستان مرتکب نشدند. ما حتی فرصت‌هایی هم داشتیم که یکی توسط سامان قدوس از دست رفت و در مورد دیگر، داور برخورد با کنعانی را ابتدا پنالتی گرفت.
حالا بازی تمام شده و هیاهو و هیجان فرو نشسته تا کارشناسان به میدان بیایند و فنی و منطقی، دلایل این ناکامی را بررسی کنند. شاید بد نباشد که از پاسخ به این سوال شروع کنیم که چرا ایران ۱۰ نفره، بهتر از ۱۱ نفره بازی کرد؟ چرا باید تیمی کار را به آنجا برساند که همه طرفدارانش آرزو کنند؛ کاش همیشه ۱۰ نفره باشیم؟!
اینجا را بخوانید: فرهنگ بازندگی و بازندگی فرهنگی، کاش فوتبال هم یک «بنا» داشت!
