به گزارش خبرنگار اجتماعی رکنا، روایت امروز آبادان و خوزستان، حکایت تلخی است از گذر نسل‌ها و نابودی معیشت. کسانی که روزگاری پدران و پدربزرگانشان در همین سرزمین‌ها اربابی می‌کردند و نخلستان‌ها و باغ‌های مرکباتشان آباد و ثروت‌آفرین بود، امروز خودشان کارگرانی فصلی‌اند که برای دیگران کار می‌کنند.
صبح‌ها با امید به درآمد چند روزه، در میان نخیلات آبادان حاضر می‌شوند و ساعت‌ها تلاش می‌کنند، اما هر روز حضورشان تضمین نمی‌شود و درآمدشان هیچ ثباتی ندارد. روزی که آب شور زمین‌هایشان را تهدید می‌کند، دام‌ها و ماکیانشان از بین می‌روند و تنها درآمدی که می‌توانست بخشی از زندگی خانواده را تامین کند، از دست می‌رود.
سال جاری، نخلستان‌های آبادان تحت فشار بی‌سابقه‌ای قرار گرفته‌اند. شوری آب به حدی رسیده که برخی ایستگاه‌ها، میزان آن معادل آب دریا گزارش شده است؛ شرایطی که کشاورزی و حتی تامین آب شرب را با بحران مواجه کرده است.
در این میان، آمار رسمی تنها بخش کوچکی از دردهای مردم را نشان می‌دهد. بسیاری از خانواده‌ها به کمک‌های کمیته امداد وابسته شده‌اند و کودکانشان با مشکلات تامین لوازم مدرسه مواجهند. زمین‌هایی که روزگاری باغ‌های مرکبات و نخلستان‌های سرسبز داشتند، حالا تنها یادآور روزهای پررونق گذشته‌اند و مردمی که روزی ارباب زمین بودند، امروز در صف کارگری فصلی برای بقا قرار گرفته‌اند. مقامات جهاد کشاورزی و نمایندگان محلی وعده جبران خسارت داده‌اند، اما شفافیت و زمان‌بندی مشخصی برای بازسازی نخلستان‌ها و بازگرداندن معیشت مردم دیده نمی‌شود. بحران شوری آب و فشار اقتصادی، به شکل یک زنجیره بی‌پایان، زندگی هزاران خانواده آبادانی را در معرض فروپاشی قرار داده است.
اگر بخواهیم روایت واقعی آبادان را بشنویم، باید از همین مردمی شروع کنیم که صبح تا شب در نخیلات حضور دارند و امید دارند بتوانند همان دستمزدی را بگیرند که نسل‌های گذشته از دست داده‌اند. تا زمانی که راهکاری میان‌مدت و بلندمدت برای کنترل شوری آب و حمایت از کشاورزان ارائه نشود، این سقوط ادامه خواهد داشت و نسل‌های بعدی نیز در همان چرخه معیشت تهی گرفتار خواهند شد.
