به گزارش اقتصادنیوز، در بخشی از گزارش اکوایران درباره مکالمه غیررسمی پوتین و شی حول موضوع طول عمر انسان آمده است:
سلامت شی هم، مانند هر رهبر سالخورده‌ای، موضوع مهمی است. جزئیات وضعیت جسمانی او محرمانه نگه داشته می‌شود، اما گزارش‌هایی از اضافه‌وزن، استعمال مخفیانه سیگار و حتی ابتلا به نقرس وجود دارد. پس از تجربه پرآشوب مائو تسه‌تونگ در سال‌های پایانی عمرش، حزب کمونیست چین محدودیت‌های سنی و دوره‌های ریاست را اعمال کرد. اما شی در ۲۰۱۸ این قواعد را شکست و راه را برای ادامه رهبری‌اش باز کرد.
برخلاف پوتین، شی علاقه‌ای به پروژه‌های شبه‌علمی نشان نداده است. اولویت‌های علمی چین تحت رهبری او بیشتر بر صنعت، انرژی و فناوری‌های کاربردی متمرکز بوده و نتایج موفقی به بار آورده‌اند. هرچند او مدافع طب سنتی چینی است، اما از حمایت علنی از نظریه‌پردازان حاشیه‌ای پرهیز کرده است.
با این حال، چین تاریخی طولانی از جست‌وجوی جاودانگی جسمی دارد. اندیشه دائویی قرن‌ها در پی اکسیر حیات بود، گرچه بسیاری از این معجون‌ها حاوی جیوه، سرب و آرسنیک بودند و به مرگ امپراتوران منجر شدند. نخستین امپراتور چین، چین شی هوانگ، در جست‌وجوی بی‌ثمر جاودانگی پیش از ۵۰ سالگی درگذشت، احتمالاً بر اثر همین معجون‌های سمی. دست‌کم شش امپراتور دیگر چین نیز به همین سرنوشت دچار شدند.
اما در فرهنگ سیاسی چین نوع دیگری از جاودانگی معتبرتر است: «جاودانگی نمادین» یا خدایی شدن رهبر از طریق فتوحات و بازگرداندن عظمت ملی. این رویکرد بارها در توصیف مائو دیده شد و امروز هم در گفتمان شی تکرار می‌شود.
اگر پوتین به دنبال نوشیدنی معجزه‌آسای جاودانگی باشد، شی بیشتر به «جاودانگی سیاسی» می‌اندیشد؛ از تحقق «جامعه‌ای نسبتاً مرفه تا ۲۰۳۰» گرفته تا ادعای حاکمیت بر تایوان. در نهایت، هر دو رهبر به دنبال آنند که مرزهای مرگ جسمی و سیاسی را جابه‌جا کنند؛ یکی با فناوری و دیگری با جاه‌طلبی ژئوپلیتیک.
