لباس فرم مدارس در ایران هنوز گرفتار چرخه‌ای از بی‌توجهی و تصمیم‌های غیرکارشناسی است؛ جایی که تولید انبوه با پارچه‌های بی‌کیفیت، مصرف‌کنندگان را راضی نگه نمی‌دارد؛ این درحالی است که به گفته یک طراح لباس و فعال حوزه مد، وقتی دو سومِ عمر تحصیلی دانش‌آموز در چنین لباسی می‌گذرد، نمی‌توان پیامدهای آن بر سلامت جسمی و روحی را نیز نادیده گرفت و لباسی تن دانش‌آموز کرد که حس تعلقی به آن نداشته باشد.
غزل بهمنی ـ طراح لباس و فعال حوزه مد ـ در گفت‌وگو با ایسنا، با بیان اینکه موضوع «مافیای لباس مدارس» آن‌قدر جدی نیست که نتوان کاری برای برطرف کردن آن انجام داد، گفت: متاسفانه یکی از چالش‌ها این است که در ادوار مختلف، وزارت آموزش و پرورش نماینده خود را به جلسات کارگروه ساماندهی مد و لباس نمی‌فرستاد تا به درستی در مورد لباس مدارس صحبت کنند.
او با تاکید بر اینکه مسئله فرهنگسازی در زمینه لباس فرم مدارس حائز اهمیت است، اظهار کرد: این امر متاسفانه در سیاست‌های کارگروه ساماندهی مد و لباس مغفول ماند. چندین سال قبل انجمن لباس مدارس شکل گرفت که البته قدرت کافی نداشت و کار خاصی هم از پیش نبرد و کسی هم پیگیر آن نشد.
این طراح لباس، افزود: به حدی در زمینه لباس فرم مدارس فرهنگسازی نشده است که یک خانواده حاضر است به خاطر یک شب مهمانی برای فرزند خود مبالغ بالایی هزینه خرید لباس کند، اما برای خرید لباس مدرسه که مدت زمان قابل توجهی استفاده می‌شود و حتی باید مبلغ کمتری هم بابت آن بپردازد، احساس خوبی ندارد. دو سومِ عمر دانش‌آموز در این لباس فرم مدرسه می‌گذرد و باید لباسی به تن کند که هم زیبا باشد و هم در آن احساس راحتی کند.
او ادامه داد: از سوی دیگر مدیر مدرسه یا سفارش‌دهنده لباس هم سقف مالی تعیین می‌کند و این باعث می‌شود تولیدی‌ها به سمت استفاده از پارچه تِرگال بروند که نخی نیست و خانواده هم از این امر استقبال می‌کند، چراکه فکر می‌کنند همین که چروک نمی‌شود، خوب است. درحالی که چنین پارچه‌ای که چروک نمی‌شود، درصد پلاستیک بالاتری نسبت به نخ دارد.
بهمنی تاکید کرد: لباس‌ها باید به گونه‌ای باشند که درصد نخ نسبت به درصد پلاستیک بیشتر باشد، نه اینکه پارچه از شدت درصد پلاستیک برق بزند.
او با بیان اینکه هرچه درصد پلاستیک پارچه بیشتر باشد، ریسک بروز بیماری‌های پوستی برای دانش‌آموز افزایش می‌یابد، اظهار کرد: از طرفی اگر خدایی نکرده در یک مدرسه آتش‌سوزی رخ دهد، همه‌ی این لباس‌ها ذوب می‌شوند و به پوست دانش‌آموز آسیب می‌رساند. این موارد را بارها در جلسات مختلف مطرح کردیم و حتی در گذشته برای این صحبت‌ها از سوی آموزش و پرورش برای بنده تقدیرنامه هم فرستادند، اما آیا اقدام مناسبی هم در جهت رفع مشکل صورت گرفت؟
این طراح لباس و فعال حوزه مد با تاکید بر ضرورت اصلاح فرم لباس مدارس، بیان کرد: طراحی لباس باید به گونه‌ای باشد که دانش‌آموز با حس خوب آن را تن کند. نباید صرفا به دنبال این باشیم که لباس زود کثیف نشود که رنگ تیره برای آن انتخاب کنیم و یا به سرعت چروک نشود که دنبال پارچه‌ای با درصد پلاستیک بالا باشیم. اگر روند به همین شکل پیش برود، همچنان لباس فرم‌های سورمه‌ای رنگ در مدارس وجود خواهند داشت.
او افزود: معنای مدل دادن به لباس دانش‌آموزان هم این نیست که صرفا دو تا چین به آن بدهیم. یک دختر دبیرستانیِ امروزی که در پوشش اصلی خود هودی می‌پوشد یا تیپ اسپرت می‌زند، مانتوی با دامن چین‌دار را نمی‌پسندد و حتی می‌گوید نمی‌خواهیم شبیه زنان دوران ناصرالدین‌شاه لباس بپوشیم! باید پشت طراحی لباس اندیشه وجود داشته باشد و فکر کنیم که برای چه گروه سنی لباس طراحی می‌کنیم. متاسفانه برای لباس مدارس اصلا کسی به سراغ طراح لباس نمی‌رود. این موضوع نیازمند قانونگذاری است تا به سر و سامان برسد.
این طراح لباس در پایان سه اولویت مهم برای لباس فرم مدارس را این‌گونه دسته‌بندی کرد و گفت: رتبه اول جنس پارچه، رتبه دوم رنگ و رتبه سوم طراحی و فرمِ لباس است. نباید دانش‌آموز به اندازه‌ای از لباسی که به تن دارد حس بد داشته باشد که در مسیر خانه بخشی از آن را از تن خود دربیاورد. می‌توانیم برای لباس مدارس از پارچه تریکو و گردباف استفاده کنیم که حس خوبِ خانه بودن و راحتی را به دانش‌آموزش بدهیم.
