نان، گوشت، شیر و حتی یک بسته مداد رنگی برای کودکان مدرسه‌ای، حالا با قیمت‌هایی سر به فلک کشیده، از دسترس بسیاری از خانواده‌های کارگری خارج شده‌اند. سبد معیشت خانوار به ۲۳ میلیون تومان رسیده، اما حقوق کارگران، حتی با افزایش ۴۵ درصدی ابتدای سال، فاصله‌ای عمیق با هزینه‌های واقعی زندگی دارد.
در بهار گذشته، احمد میدری، وزیر کار، با وعده بازنگری دستمزد در شورای عالی کار، امیدی در دل کارگران روشن کرد. اما در میانه شهریور، با اعلام اینکه "افزایش دستمزد در برنامه نیست"، این امید به یأس تبدیل شد. افزایش ۴۵ درصدی ابتدای سال، در برابر تورمی که برخی اقلام را تا ۱۲۰ درصد گران کرده، ناکافی است و حتی گزارش‌ها نشان می‌دهد بسیاری از کارفرمایان همین افزایش قانونی را هم اعمال نکرده‌اند.
فعالان کارگری مانند فتح‌الله بیات با تأکید بر ماده ۴۱ قانون کار، خواستار تنظیم دستمزد با تورم و هزینه‌های واقعی زندگی هستند. آنها هشدار می‌دهند که قدرت خرید کارگران به نصف کاهش یافته و این وضعیت، خانواده‌ها را به مرز بحران رسانده است. از محرومیت کودکان از تحصیل تا اضطراب شبانه برای تأمین هزینه‌های فردا، زندگی کارگران روزبه‌روز سخت‌تر می‌شود.
صداهایی در مجلس، از جمله علی بابایی کارنامی، از اصلاح قانون برای افزایش دستمزد دوبار در سال حمایت کرده‌اند. این پیشنهاد، هرچند شکننده، امیدی در میان کارگران ایجاد کرده بود که با اظهارات اخیر وزیر کار، بار دیگر کمرنگ شد.
در این میان، بنگاه‌های کوچک و کارخانه‌ها نیز با افزایش هزینه‌های انرژی، مواد اولیه و مالیات دست‌وپنجه نرم می‌کنند. اما این مشکلات، درد خالی ماندن سفره‌های کارگران را تسکین نمی‌دهد. فعالان کارگری معتقدند دولت باید با سیاست‌هایی مانند معافیت‌های مالیاتی یا یارانه‌های هدفمند، هم از تولید حمایت کند و هم معیشت کارگران را بهبود بخشد.
در کوچه‌های صنعتی و خانه‌های ساده کارگری، گفت‌وگوها حول یک خواسته مشترک می‌چرخد: عدالت در معیشت. کارگران نه‌تنها خواستار افزایش دستمزد، بلکه به دنبال سیستمی هستند که دستمزدشان را با واقعیت‌های اقتصادی همسو کند. آنها، به‌عنوان ستون‌های این سرزمین، شایسته‌اند که شب را با آرامش به صبح برسانند.
دولت، کارفرمایان و کارگران، همگی در یک کشتی‌اند. تنها با همکاری و سیاست‌گذاری هوشمندانه می‌توان از این طوفان اقتصادی عبور کرد. افزایش دستمزد، حمایت از تولید و ایجاد تعادل در بازار کار، کلیدهایی هستند که می‌توانند قفل این بحران را باز کنند.
