برترین‌ها: در ماه‌های اخیر دو برنامه یوتیوبی توجه گسترده‌ای را به خود جلب کرده است. برنامه «زن روز» به میزبانی مهناز افشار و برنامه عشق ابدی به میزبانی پرستو صالحی.
اما آنچه این دو برنامه را به هم شبیه می‌کند، نحوه پرداخت آن‌هاست. در هر دو، به جای رویکرد تحلیلی یا آموزشی، بیشتر بر نمایش بحث و جدل‌های بی‌فایده تاکید می‌شود. آدم یاد آن روزهایی می‌افتد که بخش‌هایی از برنامه بفرمایید شام وایرال می‌شد و عده‌ای با اتکا به آن بخش‌ها ایرانی‌ها را آدم‌های مبتذل و تنگ‌نظر می‌دانستند. حالا سوالی که پیش می‌آید این است که چرا در تدوین این دو برنامه بخش‌های بیهوده حذف نشده؟ حتی اگر خوشبینانه تصور کنیم این درگیری‌های لفظی در جهت وایرال شدن کارگردانی نشده باشد و فرضا که واقعی باشد، خب چرا حذفش نکردید؟ آیا عمدا در جهت بدبینی مردم نسبت به یکدیگر قدم برنمی‌دارید؟ آیا مردم این سه سال اخیر با این حجم از روامداری، احترام به زنان و پذیرش تفاوت‌ها از پوشش تا عقاید را دیده‌اید و قرار است مطابق با تبلیغاتی که همیشه مردم را مقصر می‌داند، دوباره علیه ایرانی نفاق و بدبینی ایجاد کنید؟
یک مثال ماجرا را روشن‌تر می‌کند؛ در «زن روز» از یک‌سو بخش‌هایی که به‌صورت تکنیکی و تخصصی اجرا می‌شوند، مثل برش زدن لباس توسط مارال در قسمت اول، می‌تواند آموزنده و ارزشمند باشد؛ اما از سوی دیگر، تکرار مداوم جدل‌ها یا رفتن به سمت حرف‌های مشکوک، باعث می‌شود انسجام محتوایی از دست برود و برنامه به سمت حاشیه میل کند.
این نوع رویکردها تصویری مناسب از جامعه ایرانی ارائه نمی‌دهد. بلکه به‌نظر می‌رسد نوعی الگو‌سازی منفی در حال شکل‌گیری است؛ جایی که روابط انسانی نه بر پایه احترام و درک متقابل، بلکه بر سوءظن، خودخواهی یا سطحی‌نگری استوار نشان داده می‌شوند. همین امر باعث می‌شود برخی بینندگان این برنامه‌ها را تلاشی آگاهانه برای تخریب ذهنی جامعه بدانند؛ تلاشی که می‌تواند بدبینی و فاصله اجتماعی را بیشتر کند.
نکته دیگری که این دو برنامه را محدود کرده، کیفیت اجراست. مهناز افشار با اجرای ساده و کم‌رمق نتوانسته وجهه‌ای متمایز به «زن روز» بدهد، و پرستو صالحی نیز اجرای نسبتاً روتینی دارد که بیشتر بر جذابیت ظاهری و گفتار روزمره تکیه می‌کند. همین باعث شده این برنامه‌ها برای قشر آگاه‌تر و طبقه متوسط رو به بالا جذابیت چندانی نداشته باشند. در واقع، به‌جای ایجاد الگوهای فرهنگی جدید، بیشتر به سرگرمی گذرا شباهت دارند.
برخلاف ادعای اولیه یا تصور مخاطبان، این دو برنامه نتوانسته‌اند خلأ رسانه‌ای موجود را پر کنند. بلکه برعکس، در حال ساختن تصویری محدود، دفرمه و مشکوک از جامعه ایران هستند؛ تصویری که نه تنها با واقعیت فاصله دارد، بلکه می‌تواند ذهنیت عمومی را نیز به شکلی غلط هدایت کند. به همین دلیل، «زن روز» و «عشق‌ابدی» بیش از آنکه به رشد و ارتقای فرهنگی کمکی کنند، به بازتولید سوءبرداشت‌ها و بدبینی‌ها دامن می‌زنند.
انگار که ایرانی‌ها مشتی خاله‌زنک هستند که همه‌اش درگیر حسادت‌اند و هیچ کاری به جز گیر دادن به یکدیگر ندارند. کاش روزی فاش شود کدام جریانات پشت این دو برنامه هستند و اصلا این آدم‌ها را از کجا پیدا کرده‌اند؟
