ورزش سه: آنچلوتی در مقر فدراسیون فوتبال برزیل با نشریه فرانس فوتبال گفتگویی انجام داد که در آن ماجراجویی جدیدش به عنوان سرمربی تیم ملی برزیل، فصل گذشته‌اش با رئال مادرید و موضوعات داغی چون رابطه‌اش با وینیسیوس یا حضور کیلیان امباپه در سانتیاگو برنابئو در سال گذشته را تحلیل کرد. کارلتو در فضایی آرام به همه موضوعات پاسخ داد و جمله‌ای به‌ یاد ماندنی هم بر زبان آورد: «تنها باشگاهی که بعد از برزیل می‌توانم هدایتش را بر عهده بگیرم، رئال مادرید است.»

تطبیق با برزیل: برای من تطبیق آسان است. ریتم متفاوتی دارد. باید در فرهنگ کشور غرق شوم و به همین دلیل در ریو ساکن شدم. اینجا فدراسیونی بسیار منظم یافتم. از رییس فدراسیون تا مدیر، همه عالی و پرشور هستند. ما در محیطی حرفه‌ای و فوق‌العاده کار می‌کنیم. من دستیارانم را آوردم، اما به چیز دیگری نیاز نداشتم. ساختار کامل است.

اجبار به قهرمانی در جام جهانی: وظیفه این است که تلاش کنی. هیچ‌کس وظیفه قطعی برای بردن ندارد. چه کسی در فوتبال موظف است ببرد؟ حتی کسی که فکر می‌کند بهترین است هم چنین الزامی ندارد. اتفاقات زیادی ممکن است نتیجه را تغییر دهند. من شش سال در رئال مادرید بودم و شش لیگ قهرمانان نبردم. سه‌ تا بردم.

دشواری مربیگری کشوری غیر از ایتالیا: نه، دشوار نیست.

اگر برزیل مقابل ایتالیا قرار بگیرد: هاها... خیلی پیچیده می‌شود (می‌خندد). اما برزیل باید برنده شود.

کار با وینیسیوس: قطعاً. رابطه‌ای فوق‌العاده با وینی دارم. هرچه بخواهم انجام می‌دهد. هرگز مشکلی با او نداشتم. اما در تیم ملی، نیازی نیست مدام با چنین مسائلی دست‌ و پنجه نرم کنی. اگر بازیکنی از نقشش راضی نباشد، مسئله‌ای نیست، بازیکن دیگری را دعوت می‌کنم. دیگر الزامی که در باشگاه داشتم که مدیریت یک بازیکن برای یک فصل کامل بود وجود ندارد.

نیمار و عدم دعوتش: یک تیم ملی باید بهترین بازیکنان بااستعداد را کنار هم بیاورد. این بدیهی است. اما بازیکن بااستعداد باید از نظر جسمانی هم کاملاً آماده باشد. صددرصد، نه ۸۰ درصد. نیمار در حال بهتر شدن است. بی‌تردید بااستعدادترین بازیکن برزیلی است. مشکل بدنی جزئی داشت و سریع بهبود یافت. اما می‌خواهم او کاملاً آماده باشد تا بتواند بازی کند. اگر در شرایط جسمانی خوب باشد، می‌تواند در جام جهانی حضور داشته باشد. از لحاظ فنی بحثی وجود ندارد. هدفش باید آماده بودن در ماه ژوئن باشد. این‌ که در اکتبر یا نوامبر یا مارس در فهرست نباشد، مهم نیست.

قهرمان بعدی جهان: فکر می‌کنم قهرمان بعدی تیمی خواهد بود که بهتر دفاع کند، نه تیمی که بهتر حمله می‌کند. این فوتبال است.

فصل آخر در رئال مادرید: پیچیده بود. موفقیتی که می‌خواستیم به دست نیاوردیم. همچنین مصدومیت‌های زیادی در خط دفاع داشتیم و دشوار بود تیمی منسجم بسازیم تا از کیفیت هجومی‌مان حمایت کند. میلیتائو، آنتونیو رودیگر، داوید آلابا، فرلان مندی، دنی کارواخال... بازیکنان بسیار مهمی. بازی‌هایی بود که تنها دو مدافع داشتیم و یکی از آنها رائول آسنسیو بود که تازه از آکادمی آمده بود، هرچند عملکرد خوبی داشت.

آخرین شغل مربیگری: تنها تیمی که پس از برزیل می‌توانم هدایتش را بر عهده بگیرم رئال مادرید است. نه، فکر نمی‌کنم این اتفاق بیفتد. من اینجا قرارداد یک‌ ساله دارم. بعد از آن هر چیزی ممکن است. می‌توانم دو سال دیگر بمانم یا چهار سال دیگر یا برای یک جام جهانی دیگر آماده شوم. من قراردادی یک ساله امضا کردم چون فکر کردم بهترین کار برای تورنمنت بعدی است. اما اینجا خیلی خوشحال هستم.

کار با امباپه: خیلی آسان. در یک سال، امباپه هرگز چیزی از من نخواست: نه برای پنالتی زدن، نه برای بازی کردن یا نکردن، نه برای ضربه آزاد... هیچ‌ چیز. همیشه بسیار خوب و با فروتنی رفتار کرد و فصل فوق‌العاده‌ای داشت، با ۴۴ گل. فکر می‌کنم فصل دومش حتی بهتر خواهد بود چون تطبیق پیدا کرده است و هم‌تیمی‌هایش او را به‌ خوبی می‌شناسند.

چرا به عنوان شماره ۹ بازی کرد: اصلاً صحبت نکردیم. از نظر من، امباپه یک مهاجم نوک است. در آن پست بهترین کیفیت‌هایش را نشان می‌دهد. او سریع، تکنیکی، باهوش و قادر به ترکیب‌های سریع در فضاهای تنگ است. به همین دلیل باید نزدیک دروازه باشد. در کناره‌ها هم همین کیفیت‌ها را دارد اما فکر می‌کنم کمتر گل می‌زند. شدت فوتبال در سال‌های اخیر افزایش یافته و فشار بدنی روی بازیکنان کناری بسیار بیشتر از گذشته است. برای امباپه بهتر است در نوک باشد.

چرا امباپه دفاع نمی‌کند: این‌طور نیست که دوست نداشته باشد دفاع کند. او بازیکنی است که همه بیشتر از هر چه انتظار گلزنی را از او دارند.

اهمیت ستاره‌ها در رئال: فکر می‌کنم خرید امباپه بسیار کار درستی بود. بعد از جدایی بنزما در ۲۰۲۳، رئال مادرید خوسلو را جذب کرد که وقتی بازی می‌کرد خوب بود اما باشگاهی مثل رئال مادرید به مهاجمی مثل امباپه نیاز دارد. مثل بنزما. یک مهاجم واقعی. باز هم تاکید می‌کنم: ابتدای فصل گذشته هیچ‌کس تصور نمی‌کرد بازیکنان کلیدی مثل کارواخال را برای مدت طولانی از دست بدهیم. از نظر فنی می‌توان جای او را پر کرد، بله. اما هرگز نمی‌توان چیزی که او در رختکن انجام می‌دهد را جایگزین کرد.

دوران پاری‌ سن‌ ژرمن: نه. شاید در آن زمان مشکلاتی وجود داشت، اما همچنان رابطه خوبی با ناصر الخلیفی دارم. خیلی خوشحال شدم که پاری‌ سن‌ ژرمن سرانجام لیگ قهرمانان را برد. آنها شایسته‌اش بودند و فوتبالی در سطح بسیار بالا ارائه دادند، فنی، بدنی، سازمانی. من خاطرات بسیار خوبی از یک سال و نیم حضورم در پاریس دارم. اخیراً هم با مارکینیوش درباره آن صحبت کردم.

خروج از پی اس جی: من می‌خواستم بروم. پاری‌ سن‌ ژرمن نمی‌خواست من را رها کند. ناصر حتی می‌خواست قراردادم را تمدید کند. البته رفتار این باشگاه پس از شکست مقابل نیس در دسامبر خوب نبود (پی اس جی پیش از دیدار لیگ قهرمانان مقابل پورتو به او اولتیماتوم داد). اما اگر می‌خواستم بمانم، می‌توانستم.

لیگ یک: لیگی است که به رقابت بیشتر نیاز دارد. باید تیم‌هایی مانند مارسی، لیون و نیس رشد کنند تا رقابت بالاتری ارائه دهند.

تعداد زیاد مسابقات: آسیب زیادی به بازیکنان می‌زند. مصدومیت‌های زیاد. و کیفیت پایین‌تر بازی‌ها.

جام جهانی باشگاه‌ها: آسیبی باورنکردنی به بازیکنان وارد کرد. ایده آن رقابت خوب است، اما باید بخشی از تقویمی دیگر باشد. با این حال، فیفا همیشه بازی‌های بیشتری می‌خواهد، یوفا هم لیگ قهرمانان با بازی‌های بیشتر می‌خواهد، لیگ‌ها هم غالباً نمی‌خواهند تعداد تیم‌ها را از ۲۰ به ۱۸ کاهش دهند و برخی فدراسیون‌ها حتی بازی‌های بیشتری می‌خواهند.

از دست رفتن اهمیت فوتبال ملی: به دلیل افزایش رقابت‌ها، بله، فوتبال ملی کمی از اهمیتش را از دست داده است. اما نه جام جهانی! تنها رقابتی است که همه دنیا آن را تماشا می‌کنند.

سبک بازی: سبک به شما بستگی ندارد. به بازیکنانی که در اختیار دارید بستگی دارد. پپ گواردیولا سبکی را با ژاوی، آندرس اینیستا، سرخیو بوسکتس و لیونل مسی پیاده کرد. فکر می‌کنم یورگن کلوپ هم سبکی خاص را پیاده کرد، سبکی مبتنی بر شدت و پرس چون بازیکنانی با آن ویژگی‌ها داشت. برعکس: گواردیولا نمی‌توانست با بازیکنان کلوپ همان سبک را پیاده کند و کلوپ هم اگر می‌خواست با ژاوی، بوسکتس، اینیستا و مسی پرس شدیدی را اعمال کند، موفق نمی‌شد.