به گزارش اقتصادنیوز به نقل از ایرنا، «سیدعباس عراقچی» وزیر خارجه و «رافائل گروسی» مدیرکل آژانس بین‌المللی انرژی اتمی روز سه‌شنبه ۱۸ شهریور در قاهره، پایتخت مصر سند جدیدی را حاوی شیوه نامه جدید همکاری فنی تهران با این نهاد هسته‌ای بین‌المللی امضا کردند. تفاهم تهران و آژانس مشهور به «توافق قاهره» در حقیقت یک سازوکار عملی برای همکاری ایجاد می‌کند که بازتاب شرایط استثنائی ایجاد شده در نتیجه حمله رژیم صهیونیستی و آمریکا به تاسیسات هسته‌ای ایران و تهدیدهای ادامه دار نسبت به از سرگیری این حملات است.
با «حسین عادلی» سیاست‌مدار، اقتصاددان و دیپلمات ایرانی که سفیر ایران در کشورهای کانادا، ژاپن و بریتانیا بوده و ریاست کل بانک مرکزی ایران را در اختیار داشته درباره معنای سیاسی توافق قاهره و افق پیش روی اجرای آن در کنار الزامات داخلی برای بهره برداری حداکثری از این تفاهم گفت‌وگو کردیم.
به نظر شما چه عواملی و انگیزه‌هایی باعث شد ایران و آژانس بین‌المللی انرژی اتمی در قاهره به توافق برسند؟
توافق قاهره بسیار به جا و به موقع صورت گرفت. اینکه چرا باید با آژانس توافق می کردیم سوالی است که باید مثل هر اقدام سیاست خارجی با معیار منافع ملی سنجیده شود. توافق با آژانس به دلیل اینکه ما هنوز متعهد به معاهده «ان پی تی» هستیم امری است که باید انجام شود. عدم انجام آن با توجه به جوسازی ها و تبلیغات مسمومی که بر علیه کشور ما در مورد هسته ای وجود دارد به زیان کشور است. در حالیکه همکاری با آژانس یک انتخاب نیست بلکه درایت و تدبیر موافق منافع ملی است اما همزمان وزیر امور خارجه به صراحت گفته‌اند که اساسا همکاری با آژانس بر اساس تصمیمات شورای عالی امنیت ملی انجام می شود. بنابراین تصور می کنم وزارت خارجه به وظیفه خود در این مورد عمل کرده است.
انجام این توافق در قاهره، اقدام بسیار مبتکرانه و مثبت از طرف وزارت خارجه است که در این شرایط منطقه‌ای توانسته است با یکی از تاثیرگذارترین کشورهای خاورمیانه روابط خود را عملا چنان ارتقاء دهد که این کار در قاهره صورت گیرد.
با توجه به بازه زمانی باقی‌مانده تا فعال‌سازی احتمالی «مکانیزم اسنپ‌بک»، اهمیت این توافق را در چه مواردی می‌دانید و فکر می‌کنید این توافق تا چه اندازه می‌تواند به تمدید قطعنامه ۲۲۳۱ کمک کند؟
توافق با آژانس برای از سرگیری همکاری امری است که دیر یا زود باید انجام می‌شد. ممکن بود این توافق دیر هنگام صورت می گرفت مثلا زمانی که اسنپ بک عملا فعال شده است. اما به گمان من زمان بندی این توافق به گونه ای مدیریت شد که در عین حالیکه فی نفسه امری مثبت و کمک کننده به پرونده هسته ای ایران است می تواند مورد توجه واقع شده و به جلوگیری یا تمدید مهلت «اسنپ‌بک» نیز کمک کند. زیرا اگر چنین توافقی صورت نمی‌گرفت و اسنپ‌بک اتفاق می افتاد مردم همه تقصیرها را به گردن بی‌عملی یا اقدام دیر هنگام وزارت خارجه می انداختند ولی الان توپ در زمین اروپاییها است و آنان هستند که باید تصمیم بگیرند. البته بنده هم با وزیر امور خارجه کاملا هم نظرم که اروپاییها به دلیل تخلفی که از تعهدات خود در برجام داشته اند اصولا حق این کار را ندارند ولی واقعیت این است که این حقوق گاهی نمی تواند مانعی برای تصمیم گیری های منفی بر علیه کشورمان بشود.
با توجه به فضای بی‌اعتمادی، به ویژه پس از جنگ اخیر میان ایران و آژانس بین‌المللی انرژی اتمی، اجرای این توافق تا چه اندازه دشوار خواهد بود و چالش‌های پیشِ روی دو طرف برای اجرای آن چیست؟
تا جایی که ما متوجه شدیم این توافق شیوه نامه جدیدی برای همکاری دو طرف است. زیرا شرایط قبلی با تجاوزات غیر قانونی اخیری که صورت گرفته به کلی تغییر یافته است و لذا باید با شیوه جدیدی صورت گیرد.
به نظر می رسد آنچه در این شیوه جدید است این است که برای بازدید ها باید شورای عالی امنیت ملی تصمیم گیری کند. یعنی با توجه به بی اعتمادی که برای ایران بوجود آمده از این پس ملاحظات امنیتی مهمترین معیار برای بازدیدها خواهد بود. و این امری بسیار معقول است. در واقع این نکته برای طرف مقابل بیشتر چالش ایجاد می کند زیرا اقدامات آن باید با ملاحظات امنیتی ایران هماهنگ باشد.
با توجه به اینکه در داخل کشور برخی مخالف از سرگیری همکاری با آژانس بین المللی انرژی اتمی بودند، این توافق با چه شرایطی در داخل مواجه خواهد شد؟ و یک برخورد عاقلانه و مبتنی بر منافع ملی نسبت به این توافق چگونه باید باشد؟
دشمنان ایران همواره درصدد هستند که اقداماتشان با پاسخ های هیجانی و غیر معقول از طرف ایران روبه رو شود. تا آنکه بتوانند استدلال خود را در محیط بین المللی بر علیه کشورمان ثابت کنند. لذا ما در این شرایط همواره باید با در نظر گرفتن منافع ملی از هرگونه هیجان زدگی و احساسات و شعارزدگی کاملا پرهیز کنیم تا بتوانیم کشورهای دیگر از جمله همسایگان و حتی قدرتهای موازنه گر بین المللی را با خود همراه کنیم.
مثلا عدم همکاری با آژانس زمانی میسر است که ایران از آژانس خارج شود. خوب اولا تصور می کنید خروج از ان‌پی‌تی از طرف ما با همدلی جامعه جهانی از جمله کشورهای دوست ما از جمله کشورهای همسایه، روسیه و چین مواجه می شود؟ پاسخ حتما منفی است.
عدم همکاری با آژانس زمانی میسر است که ایران از آژانس خارج شود. خوب اولا تصور می کنید خروج از ان‌پی‌تی از طرف ما با همدلی جامعه جهانی از جمله کشورهای دوست ما از جمله کشورهای همسایه، روسیه و چین مواجه می شود؟ پاسخ حتما منفی است.خروج ما از ان‌پی‌تی نه فقط کشورهای همسایه بلکه چین و روسیه را هم بر علیه اقدام ما بسیج می کند. در صورت خروج ما از ان‌پی‌تی ممکن است شورای امنیت قطعنامه ای صادر کند که همه ۵ کشور دارنده حق وتو از جمله چین و روسیه به آن رای مثبت بدهند و در آن قطعنامه ما را ملزم به همکاری با آژانس بکنند.
مگر یادمان رفته که در تصویب شش قطعنامه در بین سالهای ۱۳۸۶ تا ۱۳۹۱ همه این کشورها به اتفاق در برابر غنی سازی ایران موضعگیری تند و سختی کرده بودند؟ آیا آن شش قطعنامه برای ما نمی تواند درس باشد؟
بنابراین تصور من این است که مراجع تصمیم گیری با در نظر گرفتن منافع ملی کشور بویژه در این مقطع و به دور از احساسات و هیجان زدگی تصمیمات عقلایی خواهند گرفت. مردم از شعارهای تند و احساساتی در سیاست خارجی حمایت نمی کنند و خاطره‌های بد از آنها دارند.
