خبرورزشی: مهدی پاشازاده بازیکن اسبق تیم استقلال و تیم ملی فوتبال کشورمان که سابقه حضور در باشگاه‌های اروپا و جام جهانی ۱۹۹۸ فرانسه دارد در گفتگوی تفصیلی با خبرورزشی، درباره مسائل روز باشگاه استقلال، آماده نبودن ورزشگاه آزادی و دلایل شکست این تیم مقابل استقلال خوزستان، همچنین بازی‌های تیم ملی در تورنمنت کافا اظهاراتی را مطرح کرد.
ای کاش می‌توانستم مصاحبه‌هایم را ضبط کنم چون در این سال‌ها هرچه در اوایل فصل هشدار دادم یا پیش‌بینی کردم همگی به وقوع پیوسته است. الان هم می‌خواهم درباره دروازه‌بانی استقلال حرف بزنم. راجع به حسین حسینی من در سال‌های گذشته هم مخالف جدایی او بودم. مدیران قبلی باشگاه از جمله آقای حجت کریمی می‌توانند شهادت بدهند که به ایشان گفتم دروازه‌بان پستی نیست که بتوان به راحتی در آن تغییر ایجاد کرد و ریسکش خیلی بالاست. شما در دنیا کمتر می‌بینید که درون دروازه یک تیم بزرگ جابجایی صورت بگیرد. معمولاً این اتفاق بعد از ۶ یا ۷ سال صورت می‌گیرد آن هم با اضافه کردن یک دروازه‌بان همتراز یا حتی بزرگتر از آن.
دروازه‌بانی پستی است که سرعت در آن نقش مهمی دارد. قطعاً شما از یک دروازه‌بان ۳۸ ساله که در آستانه ۳۹ سالگی است مانند آدان نمی‌توانید انتظار داشته باشید که سرعت پایش به اندازه یک دروازه‌بان جوان باشد. این مسائل فنی است و من توقع ندارم هر کسی بتواند آنها را درک کند غیر از آن‌هایی که فوتبال را به شکل دقیق می‌شناسند. به وضوح می‌بینیم که دروازه‌بان فعلی استقلال از این نظر تحرک کمی دارد و به همین خاطر در طول و عرض نمی‌تواند به سرعت جابجا شود.
چند روز قبل در محفل تعدادی از هواداران استقلال بودم که معتقد بودند تیم محبوشان خیلی خوب شده است اما به آنها گفتم شاید روی کاغذ خوب باشد اما باید تیم را در زمین دید که دو روز بعدش هم آن اتفاق در اهواز افتاد و استقلال باخت. قبول که یک تعداد از بازیکنان آماده نبودند اما پس استقلال خوزستان چه بگوید! قبول دارم استقلال از نظر نفری اوکی شده و شاید گرانترین تیم حال حاضر لیگ برتر باشد اما اینکه بهترین باشد را باید در زمین دید که تا اینجا متاسفانه هنوز چیزی ندیده‌ایم.
بار دیگر درباره حسینی حرف می‌زنم و می‌گویم که باشگاه روی موج اشتباه (کانال‌های هواداری) سوار شد و نباید این دروازه‌بان را در آستانه جام جهانی که هر بازیکنی با انگیزه‌تر کار می‌کند از دست می‌داد. مدیران استقلال باید بدانند که فقط اسم و سابقه بازیکن در زمین بازی نمی‌کند بلکه توانایی‌های فردی بازیکن است که عملکردش را درون زمین مشخص می‌کند.(اشاره به سابقه آدان در رئال مادرید که ۱۴ سال قبل عضو این تیم بود)
متاسفانه اشتباهات فردی در خط دفاع استقلال بسیار زیاد است. همیشه بازیکنانی که برای قرارداد بستن به دفتر باشگاه مراجعه می‌کنند پیش از بستن قرارداد همه‌شان مارادونا هستند اما وقتی به زمین می‌روند هیچ چیزی از آنها نمی‌بینیم. در همین بازی آخر مقابل استقلال خوزستان عارف آقاسی که مدافع ملی پوش استقلال است در اوایل بازی نزدیک بود با یک پاس اشتباه رو به عقب تیم را در همان ابتدای بهم بریزد. در بازی ذوب آهن هم چنین اشتباهی را روزبه چشمی انجام داد که با یک ضربه سر به قصد دفع توپ آن را به درون ۱۸ قدم ارسال کرد و پایه گذار گل اول ذوب آهن شد. این اشتباهات از بازیکنان ملی پوش استقلال واقعاً بعید است.
استقلال هنوز در ابتدای راه است و من امیدوار بودم که در این تعطیلی ۲۰ روزه لیگ برتر تیم به هماهنگی برسد اما ظاهراً این فیفادی نه تنها به استقلال کمک نکرد بلکه باعث لطمه خوردن به تیم هم شده است.
یکی از مسایلی که در تیم استقلال نادیده گرفته شده نداشتن مدیر ورزشی است. متاسفانه آن‌هایی که فعلاً در استقلال هستند به دنبال تیمداری در استان سیستان و بلوچستان هستند در حالی که در سال منتهی به جام جهانی که بازیکنان ملی‌پوش دائماً درگیر اردوهای تیم ملی و فشارهای بیش از حد اردوهای این چنینی هستند، استقلال دو جین بازیکن ملی پوش دارد و نادیده گرفتن همین مسائل باعث لطمه خوردن به تیم می‌شود.
اینکه می‌گویم باشگاه استقلال نیازمند داشتن یک مدیر ورزشی است به این دلیل است که این قبیل مسایل را چنین افرادی می بینند. یک مدیر ورزشی اجازه نمی‌دهد تعداد زیادی بازیکن آفریقایی در آستانه جام ملتهای آفریقا به این تیم بیاید چون اکثر تیم‌های آفریقایی همزمان با جام جهانی درگیر مقدماتی آن مسابقات هم هستند (جام ملتهای آفریقا ۲۰۲۷ در ژوئن و جولای ۲۰۲۷ به میزبانی اوگاندا، کنیا و تانزانیا برگزار خواهد شد). یک آدم فنی در مجموعه استقلال قطعا این مسایل را می‌بیند و یادآور می شود. اما قطعاً مدیرانی که فقط عادت به پشت میز نشستن دارند آنها را ندیده و نخواهند دید. اگر من این حرفا را می‌زنم به این دلیل است که خودم در چنین شرایطی بوده‌ام. در دربی حضور داشتم، شکست و برد را تجریه کرده ام و در تیم ملی از این سر جهان به آن سر جهان سفر کرده‌ام.
یک نمونه بارز دیگر از جذب بازیکنان بدون فکر استقلال داکنز نازون است که برای سفر به آمریکای شمالی و حضور در دیدارهای تیم ملی کشورش(هائیتی) عملاً یک روز در راه رفت و یک روز در راه برگشت است و علاوه بر نشستن طولانی در هواپیما تا بدنش بخواهد با شرایط زمانی اینجا و آنجا هماهنگ شود عملاً او را یک هفته در اختیار نداریم. نمی‌دانم کسی که چنین بازیکنی را انتخاب کرد آیا اصلاً به این قبیل مسائل فکر کرده یا نه. در واقع عملاً استقلال به بازیکنی پول پرداخت می‌کند که حول و حوش فیفادهی‌ها یک هفته قبل و بعد از مسابقات او را در اختیار ندارد.
صحبتهای اسکوچیچ و بخشی که درباره استقلال بود را کامل شنیدم. او کاملاً حرفه‌ای حرف زد و از صحبت‌هایش لذت بردم. صحبتهای اسکوچیچ نشان داد که او حرفه‌ای است و بی‌دلیل به اینجا نرسیده. نگاهی به نفرات خارجی جذب شده در تراکتور مشخص می‌کند این فرد با یک مدیر ورزشی دائماً در ارتباط است اما در تیم استقلال و در بحث یارگیری نمی‌توان چنین برداشتی از جذب بازیکن داشت.
در رابطه با حضور تیم ملی در تورنمنت کافا در شرایطی که فدراسیون قادر به برگزاری بازی‌های دوستانه نیست سرمربی و کادر فنی چاره‌ای جز استفاده از چنین موقعیت‌هایی ندارند. البته من پیش از شروع این مسابقات گفتم می‌توان از این فرصت برای بهره‌گیری جهت بازی دادن به جوانترها استفاده کرد چون اگر نتیجه هم نمی‌گرفتیم که نگرفتیم، لااقل محک جدی به جوانان حاضر در تیم ملی می‌زدیم.
متاسفانه کسی به این حرف‌ها توجه نمی‌کند. برای مثال ما در این بازی‌ها رامین رضاییان را دعوت می‌کنیم و هدفمان این است که او را تست کنیم. در حالی که او قبل از این امتحانش را در تیم ملی و تیم‌های باشگاهی پس داده است. پس مشخص می‌شود که ما بدون برنامه‌ریزی وارد این تورنمنت شدیم تا از همین تورنمنت کم اعتبار هم نتوانیم به اندازه کافی به سود بازیکنان جوان تیم ملی بهره ببریم. استفاده از چنین تورنمنت‌هایی هیچ کاری ندارد و تنها نیازمند برنامه‌ریزی است که متاسفانه شاهد هستیم هیچ برنامه‌ریزی در این زمینه وجود ندارد.
تیم ملی ما با روندی که ظرف سال‌های اخیر، پیش از حضور در جام جهانی ۲۰۲۲ قطر تا امروز در پیش گرفته مشخص می کند ما در سال‌های آینده دیگر جزو بزرگان قاره آسیا به شمال نمی‌رویم و باید به جنگ تاجیکستان، ازبکستان و افغانستان برویم. این عین واقعیت است و مطمئنم با این روند، ظرف ۳ الی ۴ سال آینده چنین وضعیتی در انتظار تیم ملی فوتبال ایران است. متاسفانه ما هنوز استادیوم نداریم و در چنین شرایطی باز هم بی‌حساب و کتاب عمل می‌کنیم و کسی برای تیم ملی دل نمی‌سوزاند.
