به گزارش مشرق،کانال تلگرامی مطالعات راهبردی آمریکا مطلبی با طرح این پرسش منتشر کرد که؛ چرا آمریکا باید روی پاکستان حساب باز کند؟
سیاست آمریکا در جنوب آسیا طی دو دهه اخیر بیشتر بر هند متمرکز بوده است. واشنگتن هند را وزنه‌ای دموکراتیک در برابر چین دید و امتیازهای بزرگی به دهلی داد؛ از قرارداد هسته‌ای گرفته تا حمایت از کرسی دائم شورای امنیت.
در مقابل، پاکستان به دلیل نزدیکی با چین و ماجرای طالبان از چشم آمریکا افتاد. اما نتیجه این سیاست، فاصله گرفتن همسایگان هند از آمریکا و نزدیکی بیشترشان به پکن بوده است.
سرمایه‌گذاری آمریکا روی هند، برخلاف انتظار، چندان موفق نبوده است. هند نه‌تنها به‌طور کامل با خواست‌های آمریکا همسو نشد، بلکه سیاست «چندقطبی‌گرایی» را دنبال کرد. از بی‌طرفی در جنگ اوکراین تا افزایش روابط با روسیه و چین، همه نشان داد که دهلی بیش از هر چیز به «خودمختاری راهبردی» پایبند است. همین موضوع باعث شد ترامپ در تابستان تعرفه‌های بی‌سابقه‌ای علیه کالاهای هندی وضع کند و روابط دو کشور به سردی گراید.
در همین زمان، روابط آمریکا و پاکستان وارد مرحله‌ای تازه شد. ترامپ با میانجی‌گری در تنش‌های مرزی هند و پاکستان خود را ناجی معرفی کرد و حتی از سوی اسلام‌آباد نامزد صلح نوبل شد. او در ادامه، دیدارهای سطح بالایی با فرمانده ارتش پاکستان داشت و قراردادهایی در زمینه انرژی، رمزارز و معادن با اسلام‌آباد امضا کرد. این چرخش باعث شد فضای جدیدی برای همکاری واشنگتن و اسلام‌آباد شکل گیرد.
تمرکز یک‌جانبه بر هند، در عمل به افزایش تنش‌ها دامن زد. حمایت آمریکا، دهلی را در قبال پاکستان جسورتر کرد؛ از عملیات‌های نظامی عمیق‌تر تا ترورهای هدفمند در خاک پاکستان.
در پاسخ، اسلام‌آباد به‌طور گسترده به فناوری نظامی چین متکی شد. نتیجه این روند، درگیری‌های اخیر مه بود که نشان داد پاکستان توانسته با ترکیب تجهیزات داخلی، چینی و غربی مانع برتری مطلق هند شود.
مقاله تأکید می‌کند که پاکستان الزاماً انتخابی بین چین و آمریکا نمی‌خواهد انجام دهد. اسلام‌آباد به‌دلیل نیاز اقتصادی، به هر دو کشور وابسته است و حتی در «سند امنیت ملی» خود بر بی‌طرفی و همکاری با همه قدرت‌ها تأکید کرده است. پاکستان همچنان به کمک مالی آمریکا از طریق نهادهای بین‌المللی مانند صندوق بین‌المللی پول نیاز دارد.
به‌علاوه، نقش تاریخی اسلام‌آباد در نزدیکی واشنگتن و پکن در دهه هفتاد میلادی نشان می‌دهد که می‌تواند بار دیگر میانجی‌گر باشد.
از نگاه نویسنده، آمریکا باید واقع‌گرایانه‌تر عمل کند: نه پاکستان را به‌زور از چین جدا کند و نه روابط خود با هند را فدای این تغییر نماید. بلکه با ایجاد پروژه‌های مشترک در حوزه انرژی، معادن و اتصال منطقه‌ای، واشنگتن می‌تواند همزمان با اسلام‌آباد و پکن همکاری کند. چنین رویکردی، هم جلوی تنش‌های بی‌پایان هند و پاکستان را می‌گیرد و هم مانع تبدیل جنوب آسیا به میدان رقابت پرهزینه قدرت‌های بزرگ می‌شود.
*بازنشر مطالب شبکه‌های اجتماعی به منزله تأیید محتوای آن نیست و صرفا جهت آگاهی مخاطبان از فضای این شبکه‌ها منتشر می‌شود.
