روزنامه اعتماد: دوشنبه آینده (۳۱ شهریور)، بزرگان و قدرتمندان فوتبال در پاریس گرد هم می‌آیند تا توپ طلای فوتبال را به برترین بازیکن فصل ۲۵-۲۰۲۴ اهدا کنند.
اگر چه نظرات درباره ارزش واقعی این جایزه متفاوت است، اما بی‌شک برای بازیکنانی که در رقابت هستند، اهمیت فراوانی دارد. لامینه یامال یکی از مدعیان جدی امسال است و در گفت‌وگو با شبکه اسپانیایی RTVE گفت: «هر بازیکنی می‌خواهد توپ طلا را ببرد. هر کس غیر از این بگوید، دروغ می‌گوید.»
از سال ۲۰۱۹، این مراسم در تئاتر دو شاتله برگزار می‌شود، حیاط این بنا دارای فواره‌ای است که چهار طرفش با مجسمه‌های سنگ آهکی ابوالهول تزئین شده است. ما هم اینجا تلاش می‌کنیم معمای توپ طلا را با رتبه‌بندی ۱۰ مدعی برتر باز کنیم.
عثمان دمبله، بازیکن پاری‌سن‌ژرمن فصل گذشته بهترین بازیکن بهترین تیم بود. معمولا همین دو شرط برای تضمین یک توپ طلای زراندود و جواهرنشان کافی است.
پیش از فصل گذشته، استعداد نهفته او مشخص بود، اما بی‌ثباتی باعث می‌شد هرگز حتی در فهرست ۳۰ نفره توپ طلا قرار نگیرد. لوئیس انریکه توانست این توانایی‌ها را شکوفا کند و دمبله را به پست شماره ۹ منتقل کرد. در این جایگاه، حرکات پویای او، دریبل‌های فریبنده و ضربات دقیقش او را به مهاجم نوک ایده‌آل برای تیم فوق‌العاده پرستاره PSG تبدیل کرد. کیلیان امباپه که جدایی‌اش راه این تغییر تاکتیکی را هموار کرد، درباره شایستگی هم‌تیمی سابقش به شبکه فرانسوی TF1 گفت: «اگر به من بستگی داشت، توپ طلا را خودم به خانه‌اش می‌بردم.»
اگر با معیار ثبات عملکرد نگاه کنیم، دمبله شایسته‌ترین برنده است. اما کسانی که ارزش بیشتری برای نمایش‌های فردی در بزرگ‌ترین صحنه‌ها قائل‌اند، احتمالا یامال را جلوتر می‌دانند. یامال در لالیگا و لیگ قهرمانان ۳۰ مشارکت گل داشت، اما مهم‌تر از آمار، کیفیت لحظات کلیدی او بود.
او در دو ال‌کلاسیکوی فصل گلزنی کرد، اما اوج کارش بازی‌های درخشان برابر اینتر در نیمه‌نهایی لیگ قهرمانان بود. گل او در بازی رفت، عصاره توانایی‌هایش بود: تعادل و شتاب برای عبور از مدافعان و شوتی کات‌دار و سهمگین به گوشه دروازه. او این فرم را به فصل جدید نیز منتقل کرده؛ دو گل و یک پاس گل در لالیگا و سه پاس گل برای اسپانیا در وقفه ملی. هرچند احتمالا امسال برنده نشود، اما با نزدیک شدن جام جهانی، او یکی از شانس‌های اصلی آینده خواهد بود.
با وجود ستارگان هجومی PSG، ستون فقرات موفقیت آنها خط میانی بود؛ در مرکز این خط، ویتینیا قرار داشت. او نه‌تنها ریتم بازی را تعیین می‌کرد بلکه آزادی داشت جلوتر برود و خلق موقعیت کند.
در فینال لیگ قهرمانان، پاس او از کناره محوطه جریمه قفل دفاع اینتر را برای گل اول شکست. در گل سوم نیز، پس از گرفتن پاس پشت‌پای دمبله، با قدرت به جلو رفت و توپ را به دزیره دوئه رساند. این بازیکن ۲۵ ساله سپس در قهرمانی پرتغال در لیگ ملت‌ها نیز نقش کلیدی داشت. چهار سال و نیم پیش، او در دوران قرضی از ولوز جایزه بهترین گل دور چهارم جام حذفی انگلیس را گرفت، حالا در جمع مدعیان توپ طلاست.
برزیلی تکنیکی بارسا فصل درخشانی را پشت سر گذاشت. او با ۱۳ گل، بهترین گلزن مشترک لیگ قهرمانان شد و عنوان بهترین بازیکن فصل لالیگا را هم کسب کرد.
رافینیا در مجموع ۳۴ گل و ۲۲ پاس گل به ثبت رساند و بارسا را به سه‌گانه داخلی رساند. در اروپا نیز تا نیمه‌نهایی پیش رفتند و گل او در بازی برگشت برابر اینتر، بارسا را تا آستانه فینال برد. هانسی فلیک درباره‌اش گفت: «رافینیا همیشه اولین کسی است که پرس را شروع می‌کند. پویایی او برای تیم بی‌قیمت است.»
حتی برای بازیکنی مثل صلاح، فصل ۲۵-۲۰۲۴ ویژه بود: او با ۴۷ مشارکت گل، بیش از هر بازیکن دیگری در پنج لیگ معتبر اروپا عمل کرد.
اما باز هم توپ طلا از دستش دور ماند. حذف لیورپول برابر PSG در یک‌هشتم لیگ قهرمانان احتمالا بار دیگر مانع از کسب جایزه شد. صلاح ۳۳ ساله هنوز تسلیم نشده و طبق گفته سرمربی آرنه اسلات: «فصل بعد سخت‌تر تلاش خواهد کرد.»
کسب توپ طلا برای یک مدافع کناری دشوار است، اما اگر قرار باشد چنین معجزه‌ای رخ بدهد، حکیمی بهترین گزینه خواهد بود.
او فصل گذشته بیشتر لمس توپ‌هایش را در زمین حریف داشت و حتی در سه مرحله پایانی لیگ قهرمانان گلزنی کرد. انریکه می‌گوید: «او از نظر دفاعی هم پخته‌تر شده است.» این بار، نامزدی او نشانه‌ای است از اینکه مدافعان کناری بالاخره مورد توجه قرار گرفته‌اند.
ستاره جوان چلسی، تنها تیمی بود که PSG را در یک فینال مغلوب کرد: فینال جام جهانی باشگاه‌ها. پالمر با دو گل و یک پاس گل، پاریسی‌ها را نابود کرد.
درخشش او حاصل هوش حرکتی، تکنیک‌های ریز و دید فوق‌العاده‌اش در بازی‌سازی بود. هرچند دوره‌ای ۱۸ بازی بدون گل یا پاس گل داشت، اما سرمربی‌اش انزو مارِسکا گفت: «کول بازیکنی غیرعادی است.»
امباپه فصل گذشته ۴۴ گل زد، اما دستاورد تیمی‌اش با رئال مادرید ناچیز بود (فقط سوپرجام اروپا و جام بین‌قاره‌ای). بدون افتخارات بزرگ، آمار گل‌هایش برای توپ طلا کافی نیست، هرچند او در رتبه‌های بالای فهرست باقی می‌ماند.
رویـز شاید کم‌حاشیه‌ترین نام این فهرست باشد، اما برای PSG فوق‌العاده ارزشمند است. او توپ را به ندرت از دست می‌دهد، با جثه‌اش در نبردهای میانه میدان پیروز می‌شود و در گردش توپ تیم نقشی کلیدی دارد.
انریکه درباره او گفت: «او یکی از بهترین هافبک‌های من است، چه با توپ، چه بدون توپ.»
شاید شگفت‌انگیزترین نام فهرست باشد. مک‌تومینای پس از پیوستن به ناپولی، به بازیکن سال سری‌آ تبدیل شد.
آنتونیو کونته او را در نقش هجومی‌تری قرار داد و نتیجه‌اش ۱۲ گل در لیگ بود، ازجمله گل قیچی برگردان فوق‌العاده مقابل کالیاری که قهرمانی را قطعی کرد. او با خروج از منچستریونایتد و ترک حباب لیگ برتر، مسیر جدیدی برای موفقیت یافت و حالا سزاوار این تقدیر است.
