خبرگزاری مهر - گروه استانها؛ چهارمحال و بختیاری، استانی با طبیعتی خیره‌کننده و فرهنگی ریشه‌دار، امروز درگیر چالشی است که فراتر از آمار و نمودارهاست: معیشت. آنچه در خیابان‌های شهرکرد، کوچه‌های بروجن و دشت‌های اردل جریان دارد، داستانی است از تلاش، فرسایش و امیدی که هنوز خاموش نشده.
در این استان، معیشت فقط به معنای درآمد نیست؛ بلکه به معنای حفظ کرامت، هویت و پیوندهای اجتماعی است. وقتی نان سفره کم می‌شود، فاصله‌ها زیاد می‌شوند؛ نه فقط بین طبقات، بلکه بین نسل‌ها، رویاها و واقعیت‌ها.
تغییرات اقلیمی، خشکسالی‌های پی‌درپی و کاهش منابع آب، ستون‌های سنتی اقتصاد منطقه را لرزان کرده‌اند. کشاورزی و دامداری دیگر آن پشتوانه‌ای نیستند که بتوان بر آن تکیه کرد. مردم، به‌ویژه در مناطق روستایی، با چالش‌هایی روبه‌رو هستند که هر روز پیچیده‌تر می‌شوند.
در شهرها نیز، تورم افسارگسیخته، بیکاری جوانان و کاهش قدرت خرید، زندگی را به میدان نبردی روزانه تبدیل کرده‌اند. بسیاری از خانواده‌ها برای تأمین نیازهای اولیه، ناچار به انتخاب‌های دشوار شده‌اند؛ انتخاب‌هایی که گاه با کرامت انسانی در تضادند.
در این میان، زنان و جوانان بیش از دیگران آسیب دیده‌اند. زنانی که زمانی ستون اقتصاد خانواده بودند، حالا با بازارهای راکد و بی‌پشتوانه مواجه‌اند. جوانانی که با مدرک دانشگاهی در دست، در صف‌های طولانی استخدام ایستاده‌اند، بی‌آنکه امیدی به فردا داشته باشند.
اما در دل این تاریکی، هنوز نورهایی دیده می‌شود. ابتکارهای محلی، تلاش‌های فردی، و همبستگی‌های کوچک اجتماعی، نشان می‌دهند که مردم این استان هنوز تسلیم نشده‌اند. آنها می‌خواهند بمانند، بسازند و دوباره برخیزند.
وام‌های خود اشتغالی در اختیار ما قرار گیرد مشکلات معیشتی نیز حل می‌شود
لیلا احمدی، زن کارآفرین در اردل در گفتگو با خبرنگار مهر، اظهار کرد: شروع کارم با یک قابلمه بود. حالا پنج زن دیگر هم کنارم کار می‌کنند. اما فروش؟ سخت‌تر از تولید است.
وی از نبود بازارهای محلی و حمایت‌های دولتی گلایه کرد و گفت: ما محصول با کیفیت داریم، ولی کسی نیست که کمک کند به فروش برسیم. نمایشگاه‌ها محدودند، تبلیغات نداریم، و هزینه ارسال برایمان سنگین است.
احمدی بیان داشت: زنان روستایی ظرفیت‌های بزرگی دارند: اگر فقط یک دوره آموزش بازاریابی ببینند، اگر فقط یک وام کوچک بگیرند، می‌توانند اقتصاد خانواده را متحول کنند.
وی از تأثیر تورم بر زندگی روزمره گفت و ادامه داد: قبلاً با ۵۰ هزار تومان می‌شد یک وعده کامل تهیه کرد. حالا همان وعده، ۲۰۰ هزار تومان خرج دارد. ما مجبوریم کمتر بخوریم، کمتر بخریم، و بیشتر کار کنیم.
احمدی با وجود همه سختی‌ها، امیدوار است: من برای دخترم می‌جنگم. می‌خواهم بداند که زن بودن یعنی ساختن، نه فقط تحمل کردن.
وقتی نمی‌توانی خرج خودت را بدهی، احساس بی‌ارزشی می‌کنی
یاسر مرادی، جوان جویای کار در شهرکرد که فارغ‌التحصیل مهندسی مکانیک از دانشگاه شهرکرد بوده و سه سال است که دنبال کار می‌گردد در گفتگو با خبرنگار مهر، اظهار کرد: رزومه فرستادم، مصاحبه رفتم، حتی کار رایگان کردم. ولی یا تجربه می‌خواهند، یا پارتی.
وی از ناامیدی نسل جوان گفت: دوستهایم یا مهاجرت کردند، یا سراغ کارهای غیرمرتبط رفته‌اند و من هنوز امیدوارم، ولی هر روز سخت‌تر می‌شود.
مرادی معتقد است: استان ظرفیت صنعتی شدن دارد: ما نیروی متخصص داریم، زمین داریم، حتی سرمایه‌گذار هم هست. فقط باید اراده‌ای باشد که این‌ها را به هم وصل کند.
وی از تأثیر بیکاری بر روحیه‌اش گفت: وقتی نمی‌توانی خرج خودت را بدهی، احساس بی‌ارزشی می‌کنی. این فقط یک مشکل اقتصادی نیست، یک بحران روانی است.«من هر روز یاد می‌گیرم، هر روز می‌نویسم، هر روز می‌جنگم. چون باور دارم که این خاک، لیاقت بهتر شدن را دارد.
فقط با گفت‌وگو و اعتمادسازی می‌توان از این بحران عبور کرد
مهتاب بختیاری، پژوهشگر توسعه پایدار در گفتگو با خبرنگار مهر، اظهار کرد: معیشت در چهارمحال و بختیاری باید از نگاه صرف اقتصادی خارج شود، ما با یک بحران چندلایه مواجه‌ایم؛ اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی و زیست‌محیطی.
وی به نقش تغییرات اقلیمی اشاره کرد و گفت: خشکسالی، کاهش منابع آب و فرسایش خاک، معیشت سنتی را نابود کرده‌اند. بدون بازنگری در الگوهای مصرف و تولید، نمی‌توان آینده‌ای پایدار ساخت.
بختیاری از نبود سیاست‌گذاری منطقه‌ای انتقاد می‌کند: تصمیم‌ها از تهران گرفته می‌شوند، بدون شناخت از بافت فرهنگی و جغرافیایی استان. این یعنی شکست در اجرا.
وی بر اهمیت آموزش و مشارکت اجتماعی تأکید دارد: اگر مردم در تصمیم‌گیری‌ها دخیل نباشند، هیچ طرحی موفق نمی‌شود. باید از ظرفیت‌های محلی استفاده کرد، نه نادیده‌شان گرفت.
بختیاری راه‌حل را در هم‌افزایی می‌بیند: «دولت، دانشگاه، مردم و بخش خصوصی باید کنار هم باشند. فقط با گفت‌وگو و اعتمادسازی می‌توان از این بحران عبور کرد.
به گزارش خبرنگار مهر، وضعیت معیشت در چهارمحال و بختیاری، فراتر از یک بحران اقتصادی، به یک مسئله انسانی تبدیل شده است. مردمی که در دل طبیعت زندگی می‌کنند، حالا درگیر نبردی روزانه برای بقا هستند.روایت‌ها نشان می‌دهد که امید هنوز زنده است؛ اما این امید نیاز به حمایت دارد. حمایت از پایین، نه فقط از بالا.
توسعه پایدار در این استان، نیازمند بازنگری در سیاست‌ها، سرمایه‌گذاری در آموزش، و تقویت زیرساخت‌های محلی است. باید به مردم اعتماد کرد و از ظرفیت‌هایشان بهره برد. معیشت، فقط نان نیست؛ عزت است، هویت است، آینده است. اگر امروز برای آن کاری نکنیم، فردا با بحران‌های بزرگ‌تری روبه‌رو خواهیم شد. چهارمحال و بختیاری، با تمام زخم‌هایش، هنوز ایستاده است. و این ایستادگی، شایسته دیده شدن، شنیده شدن و حمایت شدن است.
