بازیکنان پرسپولیس و استقلال در هفته‌های اخیر بارها نسبت به برگزاری بازی‌هایشان در ورزشگاه شهر قدس گلایه کرده‌اند؛ گلایه‌ای که به‌هیچ‌وجه بی‌راه هم نیست. آنها معتقدند حضور در آزادی، با آن شور و هیجان و ظرفیت بزرگ تماشاگران، قابل مقایسه با هیچ ورزشگاه دیگری نیست. آزادی همیشه برای سرخابی‌ها یک امتیاز ویژه بوده و انرژی هواداران در این ورزشگاه می‌تواند نتیجه مسابقه را تغییر دهد.
از طرف دیگر، کیفیت چمن آزادی نسبت به زمین شهر قدس شرایط به مراتب بهتری دارد. بازیکنان حرفه‌ای که به دنبال ارائه بازی سرعتی و تکنیکی هستند، طبیعتاً انتظار دارند روی زمین استاندارد و باکیفیت بازی کنند. به همین دلیل، اعتراض آنها به نظر منطقی می‌رسد؛ چراکه تفاوت بزرگی میان بازی در آزادی و سایر ورزشگاه‌ها وجود دارد و این تغییر مکان، نه تنها از نظر روحی بلکه از لحاظ فنی نیز روی عملکرد دو تیم تأثیر مستقیم می‌گذارد.
با این حال بازی در شهر قدس نباید بهانه ای برای عدم نتیجه گیری پرسپولیس و استقلال باشد. دو تیمی که میلیون ها دلار خرج کردند و ستاره های زیادی را جذب کردند ولی شروع مطمئنی در لیگ نداشتند. اشتباهات فردی، ضعف‌های تکنیکی یا تاکتیکی و همچنین ناکامی در نتیجه‌گیری هیچ ارتباطی به ورزشگاه ندارد. در نهایت، تیمی موفق خواهد بود که در هر شرایطی و روی هر زمینی بتواند کیفیت واقعی خود را نشان دهد و بهانه‌ها را کنار بگذارد.
مثلا بازیکنی که بارها در طول بازی جا می ماند و دریبل می خورد و یا از یک یارگیری ساده عاجز است و یا در شش قدم نمی تواند توپ را تبدیل به گل کند و یا حتی پاس کوتاه بدهد، نمی تواند بهانه ورزشگاه را بیاورد چون مشکلش جای دیگری است و خودش کیفیت پایینی دارد. هرچند پرسپولیس و استقلال کاملا حق دارند درخواست بازی در آزادی را داشته باشند ولی آنطور به نظر می رسد که شهر قدس و یا قلعه حسن خان تبدیل به یک کلید واژه برای توجیه ناکامی شده است.
