به گزارش خبرنگار مهر، تیم ملی تیراندازی ایران این روزها در شرایطی قرار دارد که پرسش‌های جدی درباره آینده آن مطرح است؛ پرسش‌هایی که دیگر نمی‌توان با چند مدال پراکنده و نتایج متوسط پاسخ‌شان را داد. نگاهی به عملکرد اخیر ملی‌پوشان نشان می‌دهد که تکیه مداوم بر چهره‌های سال‌های گذشته دیگر جواب نمی‌دهد و اگر فدراسیون و کادر فنی به‌موقع تصمیم نگیرد نه‌تنها المپیک بعدی بلکه حتی بازی‌های آسیایی نیز با خطر افت جدی روبه‌رو خواهد شد.
نتایج کم‌فروغ در دو رویداد مهم
تیراندازی ایران در ماه‌های گذشته در دو رویداد مهم حاضر شد؛ نخست قهرمانی آسیا در قزاقستان و سپس جام جهانی چین؛ در قهرمانی آسیا تیم ملی موفق به کسب ۱۷ مدال شد اما واقعیت نگران‌کننده این است که تنها دو مدال از این تعداد در رشته‌های المپیکی به دست آمد و بخش اعظم موفقیت‌ها حاصل درخشش نوجوانان بود. این آمار به‌خوبی نشان می‌دهد که سرمایه‌گذاری در رده‌های پایه و نوجوانان نتیجه داده ولی همچنان اصرار بر استفاده از نفرات قدیمی در تیم بزرگسالان ادامه دارد.
عملکرد تیم در جام جهانی چین حتی هشداردهنده‌تر بود. این بار تیمی کوچک‌تر و گزینشی به میدان رفت تا شاید بتواند با تمرکز بالاتر به نتیجه برسد ولی هر ۶ نماینده ایران بدون مدال و دست خالی به کشور بازگشتند؛ نتیجه‌ای که نمی‌توان آن را به شانس یا اتفاق نسبت داد.
فروغی و پایان یک دوره؟
نمونه بارز نیاز به تغییر عملکرد جواد فروغی است؛ تیراندازی که با مدال طلای المپیک ۲۰۲۰ توکیو نام خود را بر سر زبان‌ها انداخت ولی اکنون فاصله‌ای محسوس با روزهای اوج دارد. فروغی در قهرمانی آسیا در ماده تپانچه ۱۰ متر که رشته‌ای المپیکی است امتیازی کمتر از محمدرضا احمدی ملی‌پوش نوجوان تیم ملی کشورمان کسب کرد. در ادامه او در رقابت‌های قهرمانی جهان نینگبو هم با امتیاز ۵۷۹ در رده بیستم ایستاد. این آمار برای یک قهرمان المپیک زنگ خطری جدی است و این پرسش را به‌وجود می‌آورد که قرار است او در چند مسابقه دیگر فرصت داشته باشد تا فدراسیون و کادر فنی بالاخره به این نتیجه برسند که در این بخش نیاز به تغییر به شدت احساس می‌شود.
تفنگ و استعدادهایی که می‌سوزند
وضعیت در بخش تفنگ هم تفاوت چندانی ندارد با این تفاوت که اینجا حتی شاهد سوختن استعدادها هستیم. شرمنیه چهل امیرانی که در نخستین حضورش در المپیک در جایگاه یازدهم ایستاده بود و در جام جهانی آلمان هم افزایش امتیاز داشت اکنون وارد روند نزولی شده و در رقابت‌های اخیر نتوانسته به مدالی دست یابد. با وجود این شواهد سرمربیان تیم‌های ملی چندان اعتقادی به وجود مشکل ندارند و همچنان بر همان مسیر قبلی پافشاری می‌کنند.
هانیه رستمیان؛ نمونه‌ای روشن از ظرفیت‌های نادیده گرفته‌شده
در میان ملی‌پوشان هانیه رستمیان شاید روشن‌ترین نمونه از استعدادهای کمتر حمایت‌شده باشد. او تنها لژیونر تیراندازی ایران است که در لیگ آلمان حضور دارد و حتی پس از بازی‌های المپیک پاریس در مسابقات بین‌المللی آلمان بدون مربی نتایجی به‌مراتب بهتر از آنچه تیم ملی در دو رویداد اخیر کسب کرده به دست آورد.
رستمیان در قهرمانی آسیا با امتیاز ۵۸۱ به عنوان نفر سوم راهی فینال شد ولی در رقابت با سه تیرانداز چینی، دو کره‌ای و یک نماینده از هند و قزاقستان در نهایت چهارم شد. این اتفاق بار دیگر ضعف روانی تیم در فینال‌ها را عیان کرد؛ جایی که روحیه ملی‌پوشان افت می‌کند و مربیان نمی‌توانند از نظر ذهنی آن‌ها را آماده نگه دارند.
نیاز مبرم به پوست‌اندازی
مجموعه این نتایج یک پیام روشن دارد آن هم اینکه زمان پوست‌اندازی در تیم ملی تیراندازی ایران فرا رسیده است. تداوم اعتماد به چهره‌هایی که کارایی گذشته را ندارند، نه‌تنها به جوانان انگیزه نمی‌دهد بلکه مسیر پیشرفت آن‌ها را مسدود می‌کند. اکنون که فرصت کافی تا المپیک بعدی و بازی‌های آسیایی باقی است، بهترین زمان برای اعتماد به نسل تازه و ایجاد تغییرات اساسی در ترکیب تیم ملی است.
فروغی و برخی دیگر از باتجربه‌ها در سال‌های گذشته افتخارات بزرگی به ارمغان آوردند ولی واقعیت این است که ورزش قهرمانی بر مدار امروز و فرد می‌چرخد نه دیروز و نتایجی که دیگر فرصت تکرار پیدا نکردند. ادامه حضور بی‌چون‌وچرای آن‌ها به معنای عقب راندن نوجوانانی است که در همان قهرمانی آسیا نشان دادند می‌توانند جایگاه بزرگان را پر کنند.
کادر فنی زیر ذره‌بین
در کنار ضرورت جوان‌گرایی عملکرد کادر فنی نیز به‌طور جدی زیر سوال است. تکرار شکست در مراحل پایانی از جمله فینال آسیایی هانیه رستمیان نشان می‌دهد تیم از نظر آمادگی ذهنی و روانی مشکلات اساسی دارد. مربیان فعلی توان فنی خود را به سقف رسانده‌اند و بیش از این قادر به ارتقای سطح تیم نیستند. این موضوع نه تفسیر شخصی بلکه واقعیتی است که فدراسیون باید شجاعانه بپذیرد. استفاده از مربیان کار بلدتر و برنامه‌ریزی برای تقویت بخش روانی و فنی ورزشکاران ضرورتی غیرقابل انکار است.
آینده‌ای که می‌تواند روشن باشد
نکته مثبت ماجرا این است که استعداد در تیراندازی ایران به وفور یافت می‌شود. عملکرد نوجوانان در قهرمانی آسیا گواه روشنی بر این ادعاست. وجود چهره‌هایی چون هانیه رستمیان، محمدرضا احمدی و حتی شرمنیه چهل امیرانی با وجود افت اخیر نشان می‌دهد که پتانسیل بالایی برای ساختن تیمی قدرتمند و جوان در راه المپیک بعدی و بازی‌های آسیایی ناگویا وجود دارد.
فدراسیون تیراندازی اکنون در یک بزنگاه تاریخی ایستاده است یا با تصمیمی شجاعانه مسیر پوست‌اندازی را انتخاب می‌کند و آینده این رشته را تضمین می‌کند یا همچنان بر نام‌های آشنا تکیه می‌زند و خطر عقب‌ماندگی را می‌پذیرد.
