به گزارش گروه ترجمه رکنا، به نقل از واشنگتن پست، آمریکا و بریتانیا زمانی رهبران مطلق صحنه جهانی بودند، دو قدرت دیپلماتیک که بحران‌های بزرگ را مدیریت می‌کردند. در طول دو جنگ جهانی و از یالتا تا شرق برلین و بالکان، حضور رهبران آمریکایی و بریتانیایی در کنار یکدیگر، علامت نظم قابل پیش‌بینی و ثبات جهانی بود. هرچند انگیزه‌های شخصی و ملی نیز نقش داشت، اما دموکراسی‌های قابل اعتماد، مبتنی بر حاکمیت قانون، قدرت جمعی و اراده آهنینشان، در زمانی که کشورها گرسنه بودند، آزادی تهدید می‌شد یا هرج و مرج جان‌ها را می‌گرفت، بسیار مؤثر بود.
این دو کشور نه تنها قدرت اقتصادی و نظامی داشتند، بلکه به‌عنوان تضمین‌کنندگان نظم جهانی شناخته می‌شدند. دیدگاه مشترک آنها این بود که دموکراسی، قانون و همکاری بین‌المللی می‌توانند راه حلی برای بحران‌ها و جنگ‌ها باشند. حتی اگر انگیزه‌های ملی نیز وجود داشت، آنها اغلب با هم برای حفظ ثبات جهانی عمل می‌کردند.
اما جهان تغییر کرده است. بحران‌های جدید، قدرت‌های نوظهور و اختلافات داخلی جایگاه سنتی آمریکا و بریتانیا در رهبری جهانی را به چالش کشیده است. دیگر دیدن رهبران آمریکایی و بریتانیایی در کنار هم به معنای تضمین نظم و ثبات جهانی نیست، بلکه نشانه گذار به جهانی پیچیده‌تر، چندقطبی و غیرقابل پیش‌بینی است.
اکنون کشورها باید با واقعیت‌های جدید کنار بیایند و استراتژی‌های نوین در سیاست خارجی و امنیت بین‌الملل تدوین کنند. افزایش نفوذ چین و روسیه، بحران‌های منطقه‌ای و اختلافات داخلی در آمریکا و بریتانیا، نمونه‌هایی از عواملی هستند که نظم سنتی جهانی را تحت فشار قرار داده‌اند.
