عصر ایران - در اوایل قرن نوزدهم در بریتانیا، کمبود جسد برای تحقیقات پزشکی یک مشکل جدی بود که منجر به پدیده ای هولناک به نام «نبش قبر» شد. برای مقابله با این موضوع و حفاظت از مردگان، سازه هایی فلزی به نام «مورت سیف» (Mortsafe) اختراع شدند.
در آن دوران، تنها منبع قانونی اجساد برای کالبدشکافی، جنایتکاران اعدام شده بودند. با کاهش تعداد اعدام ها و رشد سریع دانشکده های پزشکی، تقاضا برای جسد به شدت افزایش یافت و یک بازار سیاه پر رونق شکل گرفت. این وضعیت، افراد سودجو را به نبش قبر و دزدی اجساد تشویق کرد. آنها اجساد را به قیمت های بالا به کالبدشناسان می فروختند و این کار به یک تجارت خطرناک و پر سود تبدیل شده بود.
در پاسخ به این نگرانی گسترده عمومی و نیاز به محافظت از مردگان، خانواده ها و جوامع اقدامات مختلفی انجام دادند. خانواده های ثروتمند ممکن بود از سنگ های سنگین یا مقبره های قفل شده استفاده کنند، در حالی که دیگران نگهبانان شبانه برای مراقبت از گورهای تازه حفرشده استخدام می کردند.
در این میان، مورت سیف نیز به عنوان یک راه حل موثر مطرح شد. این سازه ها، قفس های آهنی بسیار سنگین و بزرگی بودند که به طور موقت روی قبرهای تازه نصب می شدند. هدف از این کار این بود که از نبش قبر و سرقت جسد جلوگیری شود.
مورت سیف حدود سال 1816 اختراع شد و معمولاً برای حدود شش هفته روی قبر باقی می ماند. پس از این مدت، بدن به اندازه ای تجزیه می شد که دیگر برای کالبدشکافی مناسب نبود و سارقان دیگر تمایلی به دزدی آن نداشتند. سپس مورت سیف برداشته می شد و برای قبر دیگری مورد استفاده قرار می گرفت.
سرانجام، این مشکل با تصویب قانون کالبدشناسی سال 1832 حل شد. این قانون به کالبدشناسان اجازه می داد که به طور قانونی از «اجساد بی صاحب» که در بیمارستان ها، زندان ها و آسایشگاه ها باقی می ماندند، برای تحقیقات استفاده کنند. این اقدام، تجارت غیرقانونی نبش کنندگان قبر را از بین برد و استفاده از مورت سیف ها به تدریج منسوخ شد.
