کیهان نوشت : سعید مستغاثی، منتقد شناخته شده سینما، در واکنش به انتخاب فیلم «علت مرگ نامعلوم» برای ارسال به مراسم اسکار، ماهیت این رویداد را به‌طور جدی زیر سؤال برد و تأکید کرد که اساساً اسکار با جشنواره‌های معتبر بین‌المللی چون کن، ونیز و برلین قابل مقایسه نیست.
به گزارش اعتماد، او گفت: «برخلاف جشنواره‌های اروپایی که حداقل مدعی‌اند از سراسر جهان فیلم‌ها را به‌طور مساوی می‌پذیرند، در اسکار فقط فیلم‌هایی پذیرفته می‌شوند که با فرهنگ و ایدئولوژی آمریکایی هماهنگ باشند. این مسئله چیز پنهانی نیست و با کمی مطالعه به‌روشنی دیده می‌شود.»
به گفته مستغاثی، آکادمی اسکار از آغاز دو اصل اساسی را برای خود تعریف کرده است: نخست، پیشرفت صنعت سینمای آمریکا و دوم، گسترش فرهنگ و ایدئولوژی آمریکایی. این اصول در ۱۱ مه ۱۹۲۷ در ضیافت اولیه آکادمی در منزل لویی بی‌میر، صاحب کمپانی مترو گلدوین مایر، پایه‌گذاری شد.
این منتقد با اشاره به اسناد تاریخی ادامه داد: «ایدئولوژی آمریکایی در سال ۱۹۵۵ در نشست‌هایی با عنوان کنفرانس کالیفرنیا بین مقامات امنیتی و نظامی آمریکا و هالیوودی‌ها صورت‌بندی شد. حاصل آن، فرمولی به نام «فرمول هالیوود» و دفترچه‌ای با عنوان Militant Liberty بود که سه اصل داشت: نمایش اصول و سبک زندگی آمریکایی، نشان دادن مخاطره ایدئولوژی‌های مخالف این سبک زندگی، و ایجاد انگیزه در مخاطب برای مقابله با این مخاطرات.»
مستغاثی تصریح کرد که بر اساس چنین چارچوبی، اگر فیلمی بخواهد در اسکار دیده شود، باید منطبق با همین اصول ساخته شود؛ اصولی که او آن‌ها را «کاملاً مغایر با هویت ایرانی» توصیف می‌کند. او افزود: «از نگاه آنان، ما خودمان آن مخاطره‌ایم. مگر اینکه به ساز آن‌ها برقصیم و همان چیزی را که می‌خواهند نشان دهیم. اما در چنین حالتی، فیلم‌های ما غالباً کپی دسته‌چندم از آثار تکراری خودشان است و با ضعف شدید ساختاری روبه‌روست، به همین دلیل اغلب پذیرفته نمی‌شود.»
وی تشکیل هیئت‌های انتخاب فیلم برای معرفی به آکادمی را اقدامی «عبث، بیهوده و نوعی پول هدر دادن» دانست و تأکید کرد: «کسانی که چنین تصمیم‌هایی می‌گیرند، حتی بروشور رسمی اسکار را نخوانده‌اند. در حالی که ده‌ها و صدها فیلمساز برجسته در جهان، تنها به دلیل رعایت نکردن این قوانین، هیچ‌گاه موفق به کسب اسکار نشده‌اند.»
مستغاثی در پایان به نمونه‌هایی از این سینماگران اشاره کرد و گفت: «کارگردانان بزرگی همچون آیزنشتاین، هیچکاک، چاپلین، کوبریک و هاوارد هاکس هیچ‌گاه اسکار دریافت نکردند. این نشان می‌دهد که معیارهای آکادمی ارتباطی با کیفیت هنری یا اهمیت جهانی آثار ندارد، بلکه صرفاً به پایبندی به همان فرمول‌های آمریکایی وابسته است.»
