همشهری آنلاین: ژولیت بینوش برای فیلم «بیمار انگلیسی» برنده اسکار شد؛ با بزرگ‌ترین فیلم‌سازان مؤلف از لئوس کاراکس تا عباس کیارستمی و اولیویه آسایاس همکاری کرده؛ و در کنار بسیاری از دستاوردهای دیگرش ریاست هیئت‌داوران جشنواره‌های کن و برلین را بر عهده داشته است. اما در سبک کلاسیک و سرکش بینوش، این بازیگراسطوره‌ای فرانسوی راه آسان را برای کارگردانی اولین فیلمش انتخاب نکرد.

فیلم «In-I In Motion» که به فارسی می‌شود «درونِ در حرکت من» ترجمه‌اش کرد، در جشنواره فیلم سن‌سباستین به نمایش درآمد. تجربه‌ای پرآشوب، هراس‌آور و در نهایت تزکیه‌آور که بینوش را در حال اجرای یک نمایش رقص با طراح رقص مشهور بریتانیایی، اکرم خان، در طول یک سال و نیم در سال ۲۰۰۷ دنبال می‌کند. بینوش پیش از سن‌سباستین به ورایتی می‌گوید که ساخت «In-I In Motion» تقریباً به اندازه خود نمایش طاقت‌فرسا بود، چون او باید ۱۷۰ ساعت فیلم را به اثری سینمایی بدل می‌کرد، برای موسیقی‌های استفاده‌شده در جلسات بی‌شمار تمرین مجوز می‌گرفت و از این مواد انتزاعی یک فیلم تدوین می‌کرد.

نتیجه، اثری است هم‌زمان روشنفکرانه، سیاسی و جسمانی؛ بازتابی از ماهیت آفرینش هنری، و در عین حال بازتاب شخصیت و میل بینوش به چالش‌های مرزشکنانه. روی کاغذ، داستان یک بازیگر مشهور که یاد می‌گیرد پا به پای یک طراح رقص برجسته گام بردارد، می‌تواند شبیه طرح یک کمدی عاشقانه به نظر برسد، اما «In-I In Motion» به‌طور کامل به مسیری متفاوت می‌رود؛ جایی که بینوش ترس‌هایش را آشکار می‌کند، به برخی از تروماهایش بازمی‌گردد و چالش‌های جسمانی و احساسی‌اش را در طول آماده‌سازی نمایشی که او و خان ۱۰۰ بار در سراسر جهان اجرا کردند، به تصویر می‌کشد.

علاوه بر کارگردانی، بینوش تهیه‌کنندگی فیلم را هم به همراه سباستین دو فونِسکا در کمپانی Miao Productions بر عهده داشته، در همکاری با اولا استروم از Yggdrasil و سلن لژه از Léger Production.

همچنین او در مصاحبه با ورایتی گفته چگونه رابرت ردفورد فقید به او انگیزه داد تا اجرای این نمایش را به فیلم تبدیل کند.