فوتبال ۳۶۰: تهران، پایتخت ایران، ورزشگاه به دردبخوری که تمامی استانداردهای لازم برای برگزاری یک مسابقه فوتبال در سطح حرفه‌ای را دارا باشد، ندارد. پیرورزشگاه این شهر، یعنی آزادی، چندین سال است به بهانه بازسازی، نوسازی و یا مرمت، از دسترس خارج شده و به طور ناقص و مقطعی، گاهی در اختیار ۲ باشگاه مطرح ایرانی قرار گرفته است. شرایط در این ورزشگاه ولی به گونه‌ای است که این روزها دیگر خبری هم از آن دسترسی مقطعی نیست و عنوان شده که تا پایان سال ۱۴۰۵ که بازسازی‌اش تمام شود، ممکن است در اختیار هیچ باشگاهی قرار نگیرد. به این ترتیب، بهترین ورزشگاهی که آن‌هم تازه در فرسوده‌ترین حالت ممکن به سر می‌برد، از دسترس خارج شده تا نگاه‌ها معطوف به دیگر ورزشگاه‌های این شهر شود.
به غیر از ورزشگاه آزادی، تهران از دیرباز ورزشگاه تختی را هم داشته؛ اما کیفیت چمن این ورزشگاه دقیقا از همان سال‌های دور و دراز محل سوال بوده. از سال گذشته بارها عنوان شده این ورزشگاه به چرخه برگشته ولی کیفیت سخت‌افزاری این ورزشگاه نشان می‌دهد اصلا استاندرادهای لازم برای برگزاری یک دیدار لیگ برتری را ندارد. به غیر از ورزشگاه تختی، یکی دو سال می‌شود که شهر قدس، جور تیم‌های تهرانی را می‌کشد. این ورزشگاه اگرچه گنجایش زیادی ندارد؛ اما کیفیت چمن قابل قبول‌تری دارد و استقلال و پرسپولیس را در مقایسه با ورزشگاه تختی راضی نگه داشته است.
مشکل اینجاست که در مهیا نبودن آزادی و تختی، بیشتر بازی‌ها قرار است در این ورزشگاه برگزار شود که همین مورد باعث افت کیفیت چمن شهرقدس می‌شود و بعید است دوام زیادی داشته باشد. به ویژه اینکه شهرقدس به عنوان میزبان بازی‌های لیگ قهرمانان آسیا هم معرفی شده و علاوه بر بازی‌های لیگ برتر، قرار است رقبای آسیایی استقلال هم در این ورزشگاه بازی کنند.
معضل نداشتن ورزشگاه و چمن مناسب در تهران، فقط معطوف به باشگاه‌های تهرانی و در راس آن‌ها استقلال و پرسپولیس نیست. این روزها با توجه به آماده نبودن تعدادی از ورزشگاه‌های فوتبال در یکی 2 شهر ایران، تیم‌های آن شهرها هم بازی‌های‌شان را به تهران آورده‌اند تا در شهری که خودش ورزشگاه قابلی ندارد، بازی‌های بیشتری برگزار شود. یکی از این تیم‌ها چادرملو است که در هفته چهارم در همین ورزشگاه تختی تهران میزبان پرسپولیس شد و به نتیجه مساوی بدون گل رسید. نتیجه‌ای که شاید برای یزدی‌ها خوب باشد ولی صدای پرسپولیسی‌ها، به ویژه کریم باقری، را درآورد. دلیل؟ کیفیت بد چمن این ورزشگاه.
باقری پس از بازی از این گفت که «در این زمین نه ما و نه تیم حریف نمی‌توانستیم خوب بازی کنیم. فقط می‌خواهم به مسئولین این ورزش بگویم خودتان بیایید و ببینید در این زمین می‌توان فوتبال بازی کرد؟ پایتخت این مملکت ۳ تا استادیوم دارد و هر 3 بدون استفاده هستند. ما باید خوب بازی کنیم تا تماشاگران‌مان راضی باشند. در این زمین کدام تیم می‌تواند خوب بازی کند؟ آقایان مسئولین ورزش، اگر نمی‌توانید خب لیگ را تعطیل کنید. الان تیم‌های پایتخت زمین ندارند و شهرستان‌ها هم به تهران اضافه شدند. خب وقتی زمین ندارند چند ماه تعطیل کنید و اجازه بدهید زمین درست بشود و بعد بازی‌ها برگزار بشود. مسئولین ما همه در خواب و کارهای دیگر هستند... آقایان مسئولین خواهشا یک کاری کنید. فردا پس‌فردا احتمالا به خود شما هم این دری وری‌ها را بگویند!»
بحران نداشتن ورزشگاه آبرومندانه در تهران، مربوط به این روزها نمی‌شود. چندسالی می‌شود آزادی نتوانسته میزبان شایسته‌ای باشد و به دلیل تعمیراتی هم که در این ورزشگاه صورت می‌گیرد، تمام و کمال در دسترس نیست. نتیجه شده آنکه تیم‌های ایرانی حاضر در لیگ قهرمانان و لیگ نخبگان آسیا هم بعضی وقت‌ها مجبور شده‌اند ورزشگاه کم‌کیفیتی همچون شهرقدس را به عنوان میزبان معرفی کنند. عجیب است که پایتخت ایران با آن همه ثروتی که در دست دارد، از داشتن یک ورزشگاه مناسب بی‌بهره است. از آن عجیب‌تر اینکه تیم‌های لیگ برتر و حتی تیم ملی، در چنین شرایط بغرنجی، امکان استفاده از ورزشگاه امام رضا (ع) در مشهد را هم ندارند!
پیش از این چندین بار عنوان شده بود این ورزشگاه که با هزینه بسیار زیادی در مشهد ساخته ولی بدون استفاده مانده، در دسترس تیم‌های ایرانی و ملی قرار بگیرد تا حداقل در جدال‌های آسیایی و بین‌المللی آبروداری شود. باوجود این، در کمال تعجب، هربار که داستان بازی در ورزشگاه مشهد مطرح شده، به بهانه‌های مختلف، این ورزشگاه در اختیار باشگاه‌های ایرانی و تیم ملی قرار نگرفته است. مشخص نیست وقتی در این شهر اجازه نمی‌دهند تیمی ایرانی از امکاناتش بهره ببرد، چرا این ورزشگاه مجهز که در مقایسه با سایر ورزشگاه‌های ایران لوکس‌تر است، ساخته شود؟ به راستی باید برای چندمین بار این پرسش مطرح شود که چرا کسی زورش به مشهدی‌ها در این زمینه نمی‌رسد؟
