در سپیده‌دم ۸ مه ۱۹۴۵، هنگامی که اروپا با اعلام تسلیم بی‌قیدوشرط آلمان نازی در ریمز فرانسه، نفس راحتی کشید، صدای جشن پیروزی در خیابان‌های پاریس، لندن و مسکو طنین‌انداز بود. اما در گوشه‌ای دورافتاده از جهان، در جزیره یخ‌زده اسپیتسبرگن در قطب شمال، گروهی کوچک از سربازان آلمانی هنوز در سکوت و بی‌خبری به مأموریت خود ادامه می‌دادند. این داستان ویلهلم دگه، ستوان نیروی دریایی آلمان و فرمانده عملیات هادوگن است که به عنوان آخرین سربازان آلمانی تسلیم‌شده در جنگ جهانی دوم در تاریخ ثبت شدند.

به گزارش فرارو، ویلهلم دگه، جغرافیدان و افسر نیروی دریایی Kriegsmarine، در سال ۱۹۴۴ مأموریت یافت تا ایستگاه هواشناسی را در اسپیتسبرگن اداره کند. این جزیره، واقع در اقیانوس منجمد شمالی، به دلیل موقعیت استراتژیک خود برای پیش‌بینی آب‌وهوای جبهه‌های اروپا حیاتی بود. دگه و یازده هم‌رزم او در شرایطی طاقت‌فرسا، میان یخ و برف، با تجهیزات محدود و ارتباط رادیویی ناپایدار، به جمع‌آوری داده‌های هواشناسی ادامه می‌دادند. اما با فروپاشی رایش سوم، ارتباط آن‌ها با فرماندهی آلمان قطع شد. آن‌ها در انزوای کامل، بی‌خبر از پایان جنگ، به کار خود ادامه دادند.

روزها به ماه‌ها تبدیل شدند. در حالی که جهان در حال بازسازی خود بود، این گروه کوچک در سرمای استخوان‌سوز اسپیتسبرگن، با امید به دریافت دستورات جدید، در انتظار ماندند. سرانجام، در ۴ سپتامبر ۱۹۴۵، یک کشتی شکار نهنگ نروژی به نام «وستالن» به ساحل جزیره نزدیک شد. خدمه نروژی با دیدن سربازان آلمانی شگفت‌زده شدند. دگه، مردی با وقار و متین، به جای رویارویی خصمانه، با کاپیتان نروژی، لودویگ آلبرتسن، دست داد و او را به کلبه کوچک خود دعوت کرد. در فضایی عجیب و دوستانه، آن‌ها غذایی ساده خوردند و گپ زدند، گویی جنگ هرگز وجود نداشته است.

در لحظه‌ای نمادین، دگه تپانچه لوگر خود را از غلاف بیرون آورد و به کاپیتان آلبرتسن تقدیم کرد. این حرکت، نه تنها پایان مأموریت هادوگن، بلکه آخرین تسلیم رسمی نیروهای آلمانی در جنگ جهانی دوم بود. برخلاف صحنه‌های پرهیاهوی تسلیم در جبهه‌های اصلی اروپا، این لحظه در سکوتی آرام و در انزوای قطب شمال رخ داد. دگه و افرادش به نروژ منتقل شدند و سرانجام به خانه بازگشتند، بدون اینکه خونی ریخته شود.

داستان ویلهلم دگه و گروهش در اسپیتسبرگن، گواهی بر پیچیدگی‌های جنگ و انسانیت است. آن‌ها، بی‌خبر از پایان جنگ، به وظیفه خود وفادار ماندند، اما در نهایت با صلح و دوستی تسلیم شدند. این رویداد، هرچند کوچک، یادآور این است که حتی در تاریک‌ترین لحظات تاریخ، می‌توان نور انسانیت را یافت.