یک تحلیلگر هندی می گوید کشورش باید از سرمایه گذاری راهبردی در بندر چابهار ایران عقب ننشیند و به رغم تحریم های آمریکا، با ایجاد سازوکارهای مصون از تحریم، حضور خود را در این بندر راهبردی واقع در شمال اقیانوس هند، تثبیت کند.
به گزارش عصرایران، "توماس بابیچان" روزنامه‌نگار و تحلیلگر تجاری هند، با اشاره به لغو معافیت های تحریمی بندر چابهار از سوی ترامپ، با اشاره به اهمیت این بندر در توازن سازی راهبردی هند در برابر راه گذرهای تحت نظر چین، نوشت:
این بندر نه تنها مجرایی برای کالاها، بلکه برای عاملیت سیاسی نیز هست و کشورهای منطقه را قادر می‌سازد بدون عبور از موانع تحمیلی ایالات متحده، با هند و ایران تعامل داشته باشند. از نظر اقتصادی، این بندر نمایانگر یک مدل بالقوه برای راه گذرهای تجاری مقاوم در برابر تحریم در جهانی است که در آن هژمونی مالی به عنوان سلاح استفاده می‌شود.
تحریم‌های ایالات متحده همچنین محدودیت‌های کنترل اقتصادی هژمونیک را آشکار می‌کند. واشنگتن با هدف قرار دادن چابهار، اعتبار خود را به عنوان یک شریک تضعیف می‌کند و در عین حال دست چین را که همچنان به گسترش بندر "گوادر" و شبکه دریایی معروف به "رشته مروارید" ادامه می‌دهد، تقویت می‌کند.
برای هند، این عدم تقارن به معنای لزوم ایجاد زیرساخت‌های اقتصادی مستقل و سازوکارهای مالی است که قادر به حفظ پروژه‌ها صرف نظر از اجبار خارجی باشند.
نوآوری حقوقی و نهادی در این زمینه بسیار مهم است. هند می‌تواند قوانین داخلی مشابه قانون انسداد اتحادیه اروپا را تصویب کند و از شرکت‌های داخلی در برابر تحریم‌های فراسرزمینی محافظت کند.
توافق‌های دوجانبه با ایران، روسیه و شرکای آسیای مرکزی می‌تواند کانال‌های تجاری غیردلاری را رسمی کند، در حالی که یک کارگروه دولتی اختصاصی می‌تواند راهنمایی‌هایی در مورد انطباق قانونی و کاهش ریسک تحریم‌ها ارائه دهد.
هند با ترکیب اقدامات قانونی، نهادی و فناوری، می‌تواند یک چارچوب چندلایه ایجاد کند که قابلیت عملیاتی و ارزش اقتصادی چابهار را حفظ کند. خطرات واقعی هستند: واکنش شدید ایالات متحده می‌تواند در تحریم‌های نمادین، فشار سیاسی یا اصطکاک تجاری آشکار شود.
هزینه‌های اقتصادی قابل توجه است، زیرا ایجاد بانک‌ها، شرکت‌های دولتی و زیرساخت‌های دیجیتال مستلزم میلیاردها سرمایه‌گذاری اولیه است.
با این حال، گزینه جایگزین، یعنی واگذاری اختیار استراتژیک و واگذاری نفوذ به چین، بسیار مهم‌تر است. توازن خطرات به وضوح به نفع نهادینه‌سازی پیشگیرانه سازوکارهای مقاوم در برابر تحریم است.
در واقع، چابهار به آزمونی برای ظرفیت هند برای پیمایش تقاطع اقتصاد و ژئوپلیتیک در یک سیستم جهانی اجباری تبدیل می‌شود. این امر دهلی نو را مجبور می‌کند تا الزامات تجاری را با استراتژی مستقل، توانایی فناوری را با طراحی نهادی و احتیاط دیپلماتیک را با استقلال قاطع تطبیق دهد.
موفقیت در اینجا نه تنها تجارت و سرمایه‌گذاری را حفظ می‌کند، بلکه هند را به الگویی برای سایر کشورهایی که با فشارهای فراسرزمینی مواجه هستند تبدیل می‌کند و نشان می‌دهد که می‌توان از طریق دوراندیشی، نوآوری و برنامه‌ریزی استراتژیک، فشار اقتصادی را کاهش داد.
