تا همین فصل قبل، در مقطعی که تیم‌های ایرانی اجازه میزبانی در لیگ نخبگان آسیا یا لیگ قهرمانان را نداشتند، انتخاب اول و آخر نمایندگان کشورمان شهر دبی و کشور امارات بود. جایی که ایرانیان بسیاری زندگی می‌کنند و تعداد بی‌شمار دیگری از هم‌وطنان ما مدام به آن سفر می‌کنند.
دیدیم که رابطه خوب باشگاه‌های ایرانی با برخی باشگاه‌های اماراتی مثل شباب الاهلی باعث شد که بهترین میزبانی را در آسیا در این کشور داشته باشیم اما متاسفانه این میزبانی خوب، زمین‌های مناسب و مهمان نوازی با کسب نتیجه همراه نبود.
اینجا را بخوانید: آب و هوای دبی روز بازی با الوصل با روز قبل بسیار متفاوت بود؛ انگار اصلا هوا نبود!
سالیان سال کشور امارات نه در سطح ملی و نه باشگاهی، رقیبی برای فوتبال ما محسوب نمی‌شد. بنابراین از رفتن به این کشورها انجام تمرین و مسابقه و برپایی اردو هیچ احساس خطری نمی‌کردیم. اماراتی‌ها در حدی نبودند که با الگوبرداری از تیم‌های ما بتوانند خطری برای فوتبال ایران باشند.
اما سال ۲۰۱۷ اولین زنگ خطر به صدا درآمد. جایی که استقلال مقابل العین ۶-۱ مغلوب شد و همان نتیجه باعث رفتن علیرضا منصوریان و عدم بازگشت او تا امروز به استقلال شده است. یک پتانسیل بزرگ برای استقلال به همین راحتی سوخت.
در تمام این سال‌ها آن نتیجه را به حساب یک اتفاق می‌گذاشتیم اما حالا استقلال دوباره در دبی و دوباره مقابل یک تیم اماراتی، ۷-۱ باخته، دوباره در لیگ قهرمانان آسیا و متاسفانه این بار به الوصل که نه سابقه و افتخارات العین را دارد و نه جایگاه حتی شباب الاهلی را که قهرمان این کشور شد.
حالا دیگر دبی شهر امنی برای فوتبال ایران نیست و متاسفانه باید گفت با این روندی که فوتبال ما دارد، تا چند سال دیگر هیچ جایی در آسیا برای ما امن نخواهد بود!
