به گزارش مشرق، نقره‌ای که در زاگرب بر گردن پیام احمدی آویخته شد، شاید در ظاهر ناکامی در فینال جهانی به حساب بیاید، اما برای پسر ۱۸ سالهای که روزگاری در پارک بی‌بی مریم ایذه بادکنک و پشمک می‌فروخت، معنایی بسیار فراتر دارد. او حالا بعد از سال‌ها تلاش، تمرین و تحمل سختی‌ها، نامش را به‌عنوان پدیده جدید کشتی ایران در جهان مطرح کرده است.
احمدی در اولین تجربه جهانی بزرگسالان خود، با شکست دادن چندین ستاره نامدار توانست تا فینال پیشروی کند. او در دیدار پایانی مقابل واختانگ لولوآ از گرجستان، کشتی‌گیری هم‌سن و سال خودش و قهرمان جوانان جهان است، مبارزه‌ای سخت و پرهیجان را رقم زد. هرچند در نهایت احمدی با نتیجه ۹ بر ۷ شکست خورد و به مدال نقره بسنده کرد، اما سبک مبارزه جسورانه او نوید آینده‌ای بزرگ برای کشتی فرنگی ایران در وزن حمید سوریان داد.
بازگشت به سه سال پیش، شاید بهترین توضیح برای عظمت این موفقیت باشد. پیام احمدی در آن زمان تنها ۱۵ سال داشت و در مصاحبه‌ای ساده و صمیمی روایت زندگی‌اش را بازگو کرد: «ما داخل پارک بی‌بی مریم وسایل بادکنک و پشمک می‌فروشیم. به غیر از سختی تمرین، سختی زندگی هم داریم. باید کار کنیم تا پول کشتی و خرج‌مان را به دست بیاوریم وگرنه نمی‌توانیم تمرین کنیم.»
این روایت تلخ از نوجوانی که همزمان با تمرینات طاقت‌فرسا، بار زندگی را هم به دوش می‌کشید، بازتاب گسترده‌ای پیدا کرد. او در همان مصاحبه تاکید کرده بود که بسیاری از استعدادهای کشتی به دلیل مشکلات مالی رها می‌شوند و اگر حمایت شوند، ایران می‌تواند قهرمانان بیشتری به جهان معرفی کند.
احمدی کشتی را از هفت‌سالگی آغاز کرد. علاقه‌اش به این رشته از تماشای فیلم‌های کشتی و قهرمانان بزرگ شکل گرفت. در ۹ سالگی تمرینات حرفه‌ای را شروع کرد و خیلی زود در رده نوجوانان به تیم ملی رسید. نخستین حضور جهانی‌اش در ایتالیا بود، جایی که در وزن ۴۵ کیلوگرم مدال برنز گرفت. همان‌جا بود که گفت: «ان‌شاءالله فقط با مدال المپیک کشتی را کنار می‌گذارم.»
پیام احمدی در این مصاحبه وقتی ۱۵ سال دارد و عضو تیم ملی نوجوانان است از شرایط سخت خود و دستفروشی در پارک برای گذراندن زندگی‌اش صحبت کرد
چند سال بعد در رقابت‌های جهانی جوانان، احمدی با نمایش فوق‌العاده‌اش به مدال طلا رسید و نامش به‌عنوان یکی از امیدهای آینده کشتی ایران مطرح شد. حالا در اولین حضور جهانی بزرگسالان، او تا یک قدمی مدال طلا رفت و اگرچه دستش به آن نرسید، اما آینده‌ای روشن با این مدال نقره‌ای پیش روی اوست.
زندگی در ایذه و سالهای کودکی سخت، احمدی را به یکی از مقاوم‌ترین استعدادهای کشتی بدل کرده است. او بارها تاکید کرده که بدون حمایت خانواده، به‌ویژه پدر و مادرش که در نداری از خودشان زدند تا او بتواند تمرین کند، هرگز به این مرحله نمی‌رسید. در همان مصاحبه قدیمی گفته بود: «خیلی از بچه‌ها به خاطر مسائل مالی کشتی را ترک کردند. اگر یک اسپانسر باشد و حداقل کرایه اردوهای تیم ملی را بدهد، خیلی‌ها پیشرفت می‌کنند.»
آخرین بار حمید سوریان در سال ۲۰۱۴ در ازبکستان توانسته بود برای کشتی فرنگی ایران در سبک‌وزن مدال طلای جهانی بگیرد. بعد از او، این وزن‌ها برای ایران به طلسمی عجیب بدل شدند. حالا احمدی با نقره جهانی خود، امید تازه‌ای به بازگشت طلای سبک‌وزن داده است. او در همین رقابت نشان داد که توانایی غلبه بر بزرگان دنیا را دارد و تنها به تجربه بیشتری نیاز دارد تا طلسم را بشکند.
تصویری وایرال شده از دسفروشی پیام احمدی در پارک ایذه
احمدی در مسیر کوتاه ورزشی‌اش بارها نشان داده که تسلیم‌ناپذیر است. شکست در فینال مقابل حریف گرجستانی پایان راه نیست بلکه آغاز دورانی تازه برای کشتی‌گیر ۱۸ سالهای است که هنوز سال‌ها فرصت دارد تا قله‌های قهرمانی را فتح کند. او در اوج نوجوانی به مدال جهانی رسیده، در جوانان طلا گرفته و حالا در بزرگسالان نیز خودش را مطرح کرده است.
پیام احمدی از همان روزهایی که در پارک بی‌بی مریم پشمک می‌فروخت تا امروز که روی سکوی جهانی ایستاده، یک مسیر الهام‌بخش را پیموده است. مسیری که نشان می‌دهد استعداد، اراده و پشتکار حتی در سخت‌ترین شرایط می‌تواند آینده‌ای بزرگ بسازد. کشتی ایران حالا با وجود او یک امید تازه یافته و شاید در سالهای پیش رو، همان نوجوان ساده‌ای که از عشق به کشتی به میدان آمد، طلسم طلای سبک‌وزن را بشکند و روی سکوی المپیک بدرخشد.
پیام احمدی که با وجود سبک کشتی تهاجمی و جذاب در فینال با نتیجه‌ای نزدیک نقره گرفت، روی سکو نمی‌توانست اشک‌هایش را بابت از دست دادن طلای جهان مخفی کند و چهره جوان و غم‌زده او مورد توجه قرار گرفت. اشک‌هایی که می‌تواند انگیزه پیام برای ادامه مسیر طولانی‌اش و درخشش او در تورنمنت‌های آینده و به خصوص المپیک ۲۰۲۸ باشد.
