فرودگاه امام خمینی (ره) دوشنبه شب صحنه‌ای متفاوت را تجربه کرد. از ساعت اولیه عصر دوشنبه، جمعیت زیادی از مردم با پرچم‌های ایران، دسته‌گل‌ها و شور وصف‌ناشدنی در سالن ورودی فرودگاه چشم انتظار قهرمانان ملی بودند تا آنها را از نزدیک ببینند.
با ورود ملی‌پوشان به سالن فرودگاه امام خمینی (ره)، فریادهای شادی و تشویق بی‌وقفه سالن را فرا گرفت. خانواده‌های کشتی‌گیران نیز در میان جمعیت حضور داشتند و با اشک شوق و آغوشی گرم، فرزندان قهرمانشان را در بر گرفتند.
در این میان، ایل بختیاری با لباس‌های محلی، ساز و دهل و پرچم‌های برافراشته ایران فضای فرودگاه را به جشن و پایکوبی تبدیل کرد. رقص محلی آنان در کنار شور مردم، رنگ و بویی متفاوت به مراسم بخشید و حال و هوای فرودگاه را به جشن ملی بدل ساخت. مردم گل‌های سرخ و سفید را بر گردن قهرمانان انداختند و آنان را بر دوش خود گرفتند؛ صحنه‌هایی که نشان می‌داد جایگاه کشتی‌گیران همواره در قلب مردم ایران است.
هرچند علیرضا عبدولی و علی احمدی‌وفا در مسابقات جهانی موفق به کسب مدال نشدند، اما مردم این دو کشتی‌گیر را نیز از یاد نبردند. استقبال پرشور از آنان ثابت کرد که ارزش تلاش و غیرت ملی‌پوشان فراتر از نتیجه نهایی و رنگ مدال‌هاست. نام آنها نیز در کنار قهرمانان مدال‌آور با صدای بلند فریاد زده شد و مورد استقبال مردم قرار گرفتند.
در میان جمعیت پرشور استقبال‌کنندگان، بانویی با لباس بختیاری که از اهواز به تهران آمده بود نیز توجه بسیاری را جلب کرد. او با هیجان از حضورش برای حمایت از ملی‌پوشان سخن می‌گفت و به‌ویژه به علیرضا مهمدی اشاره کرد. با چشمانی پر از اشک، از حسرت و اندوه لحظه‌ای سخن گفت که مهمدی نتوانست مدال طلای مسابقات جهانی را از آن خود کند.
او با بغضی که در صدایش آشکار بود تأکید کرد که برای مردم ایران رنگ مدال اهمیت ندارد؛ بلکه غیرت، تلاش و فداکاری قهرمانان ارزشمند است. به گفته او لحظه‌ای که مهمدی پس از پایان مبارزه اشک ریخت، قلب میلیون‌ها ایرانی نیز با او گریست. این بانوی بختیاری برای ادای احترام به کشتی‌گیران که شادی و غرور را به مردم ایران هدیه داده بودند از اهواز به تهران آمده بود.
این استقبال پرشور نشان داد که قهرمانی تیم ملی کشتی فرنگی در زاگرب کرواسی تنها یک موفقیت ورزشی نبود؛ بلکه غرور و شادی ملی را زنده کرد و بار دیگر پیوند عمیق مردم و خانواده‌ها با کشتی به عنوان ورزش ملی ایران را به نمایش گذاشت. کشتی یک بار دیگر ثابت کرد که ریشه‌هایش در این سرزمین عمیق‌تر از هر جام و مدالی است؛ پیوندی استوار و به وسعت دریا.
