برترین‌ها: همشهری نوشت «سرود سروها»، خبرورزشی تیتر زد «کِیف کردیم»، و جام جم نوشت «پرچم بالا». این‌ها فقط بخشی از بازتاب صعود تیم ملی والیبال ایران با هدایت روبرتو پیاتزا به جمع هشت تیم برتر جهان است. مربی‌ای که حالا بسیاری او را ادامه‌دهنده راه ولاسکو می‌دانند؛ همان مردی که والیبال ایران را صاحب نام کرد. پیاتزا اما کاری کرده فراتر از تکرار گذشته. او تیمی را که سال‌ها زیر سایه ناکامی و فراموشی نسل طلایی‌اش بود، دوباره بیدار کرده است. آن‌چه امروز شاهدیم، چیزی فراتر از یک نتیجه ساده است؛ بازسازی روح و شخصیت تیمی که دیگر خیلی‌ها باور نداشتند دوباره بتواند روی پا بایستد.
بعد از پیروزی تاریخی مقابل صربستان، خیلی‌ها انتظار جشن داشتند اما حرف‌های پیاتزا بلافاصله موجی از تحسین برانگیخت. او گفت: «جشن؟! چه جشنی؟ سطح‌مون خیلی پایینه. من امروز از بازیکنام ناامید شدم چون زبان درونی والیبال من رو نمی‌فهمن. ما دو روز دیگه بازی داریم. وقت جشن گرفتن نیست.» این نگاه سرد و واقع‌بینانه در تضاد کامل با آن چیزی بود که در فوتبال ملی تجربه کردیم؛ جایی که تیم قلعه‌نویی بعد از بردن ژاپن غرق در شادی شد و در ادامه با شکست برابر قطر از جام کنار رفت. همین مقایسه کافی بود تا کاربران شبکه‌های اجتماعی سرمربی ایتالیایی والیبال را تحسین کنند و او را «نماد یک مربی واقعی» بخوانند.
یکی از همین کاربران با نام «مهدیاری» نوشت: «پیاتزا مربی‌ای است که تمام وقت تحلیل می‌کند، یادداشت برمی‌دارد، تغییر تاکتیک بلد است و برنامه دارد. بازیکن می‌داند هر لحظه باید چه کار کند، چه نقطه قوتی دارد، چه ضعف‌هایی باید پوشانده شود و حریف چه نقشه‌ای دارد. او برای والیبال ما همان نقشی را داشت که هانسی فلیک برای فوتبال آلمان.» این همان چیزی است که امروز بسیاری از ایرانی‌ها آرزو دارند: دیدن مدیران و مربیانی با چنین ذهنیت منظم، نه فقط در ورزش بلکه در همه حوزه‌ها.
در بازی با صربستان، لحظه‌ای که شاید هیچ‌گاه از یاد نرود، وقت استراحتی بود که ایران هم از نظر امتیازی و هم گیم شماری عقب بود. همه انتظار داد و فریاد داشتند، اما پیاتزا آرام گفت: «پیروزی سخته اما شدنیه!» از همانجا ورق برگشت و تیم ملی ما با معجزه‌ای شیرین پیروز میدان شد. همین لحظات کوچک است که یک مربی را به اسطوره تبدیل می‌کند؛ مردی که نه با فریاد بلکه با ایمان و آرامش روحیه را برمی‌گرداند.
حالا ایران آماده تقابل با جمهوری چک است؛ تیمی که نشان داده به هیچ‌وجه دست‌وپا بسته نیست. آن‌ها صربستان قدرتمند را ۳-۰ شکست داده‌اند و همین کافی است تا بدانیم کار آسانی در پیش نیست. ایران در رده ۱۶ جهان و چک در رده ۱۸ قرار دارد؛ اختلافی ناچیز که بازی را به جدالی برابر تبدیل می‌کند. اما حقیقت این است که ملی‌پوشان ما اگر همان تمرکز و قدرت بازی با صربستان را داشته باشند، می‌توانند گام بزرگی به سوی تاریخ بردارند. پیروزی برابر چک، یعنی رسیدن به جمع چهار تیم برتر جهان برای اولین بار در تاریخ والیبال ایران؛ اتفاقی که شاید رؤیایی به نظر برسد اما حالا بیش از هر زمان دیگری در دسترس است. در آن صورت، حریف احتمالی ما در نیمه‌نهایی آمریکا خواهد بود.
اما فارغ از نتیجه‌ای که مقابل چک به دست آید، یک نکته روشن است: محبوبیت پیاتزا در همین چند روز به حدی رسیده که خیلی‌ها شوخی‌جدی می‌گویند باید مجسمه او را وسط میدان شهر گذاشت. مردی که فقط مربی نیست، بلکه نماد امید، انضباط و بازگشت به خویشتن تیمی است که سال‌ها حسرت بر دل داشت. ایران در این روزها دوباره عاشق والیبال شده و نام پیاتزا با این عشق گره خورده است.
