می گویند انقلاب ها با یک تفکر شروع می شوند؛تفکری که اگر یک رهبر واقعی نداشته باشد هرگز به سرانجام نخواهد رسید.در ورزش هم همین است و گاهی تفکر،انتخاب درست و پیش بردن اهداف می تواند سر؛از راهی باشد که انتهای می شود درو کردن مدال و ایستادن روی سکوی نخست جهان.

سال 2005 سرآغاز انقلاب در کشتی فرنگی ایران بود.انقلابی که پرچم آن در دستان فردی بود به نام محمد بنا.با تفکراتی به سبک خودش و با شیوه ای که شاید مورد پسند خیلی ها نبود اما موفق بود.

2005  حمید سوریان طوفانی بود و با اقتدار به مدال طلا رسید و علی اشکانی هم یک برنز گرفت.همین برای رشته ای که همیشه زیر سایه کشتی آزاد بود و همیشه کسی روی آن حسابی باز نمی کرد کافی بود!

انقلاب شروع شده بود و داشت مطابق اهدافش پیش می رفت.آقای خاص کشتی ایران و تیمش آنقدر خاص بودند که حتی تمرین کردن شان هم مورد توجه قرار می گرفت و تمرینی نبود که قبل از مسابقات مهم دوربین های تلویزیونی روی آنها زوم نباشند.

بنا که خودش طلای مسابقات آسیایی تهران را در کارنامه دارد بلد بود که چطور، خشت روی خشت بگذارد و این بنا را بالا بیاورد.نگاهی به کارنامه او که می اندازیم جدا از افتخار، ثباتی بوده که در عملکرد او و شاگردانش ثبت شده و حالا این ثبات به رنگرز و بقیه رسیده.

در طول همه این سال ها قهر و آشتی ها زیادی هم اتفاق افتاده که شاید اگر درایتی بود حالا افتخارات بیشتری روی سینه فرنگی ایران سنجاق شده بود.درخشش دوباره فرنگی کاران با حسن رنگرز یک بار دیگر اذهان را به گذشته برد.گذشته ای که فراز و فرود زیاد داشت اما تابوهای زیادی را شکست و افتخارات زیادی را کسب کرد.

این ها را گفتیم که یادی کنیم از مردی که حتی نگاه سطحی به کارنامه اش هم پر از افتخار است.پر از مدال هایی به رنگ طلا، از جنس المپیک و جهان.

251 251