ورزش سه: حدود ۱۳ یا ۱۴ سال پیش، درست چند روز مانده به جدال تیم یک مربی لالیگایی با رئالِ مورینیو این مربی وقتی دوربین‌ها خاموش شد و سر میز ناهار نوبت به صحبتهای صمیمی‌تر با خبرنگاران ارشد رسید، وقتی با سوالی درباره شانس موفقیت تیمش با رئالِ پرقدرت مورینیو روبرو شد لبخندی زد و گفت: "با توپ از ما بهترند، بدون توپ هم بیشتر می‌دوند… پس کارمان حسابی سخت است." و پیش‌بینی‌اش درست از آب درآمد.
رئال مادرید ژابی آلونسو شنبه شب در حالی پا به متروپولیتانو می‌گذارد که دو برابر اتلتیکوی سیمئونه امتیاز دارد. در فوتبال همیشه دو بعلاوه دو چهار نمی‌شود، اما برتری مادریدی‌ها این بار انکارشدنی نیست. چه در کیفیت فردی، چه در انسجام تیمی، چه در حمله و چه در دفاع؛ رئال فعلی از همسایه پرهیاهویش جلوتر است. تیم آلونسو نه‌تنها در خلق موقعیت برتر است، بلکه در جنگ‌های تن‌به‌تن و پرس شدید هم همان چیزی را ارائه می‌دهد که روزگاری امضای تیم سیمئونه بود و حالا مدت‌هاست دیده نمی‌شود. برای مقابله با این غول سفید، اتلتیکو باید بهترین نسخه از خولین آلوارز، مارکوس یورنته و بقیه نفراتش را رو کند؛ به‌ویژه در خط دفاعی لرزان و پرآسیب.
آلونسو و نظم جدید رختکن
ژابی آلونسو با مأموریتی روشن وارد مادرید شد: برقراری نظمی نو و تغییر کامل روابط با بازیکنان. پشتوانه‌اش؟ حمایت تمام‌قد باشگاه. بعد از فصلی که برخی ستاره‌ها هم از نظر عملکرد و هم از حیث تعهد نسبت به پیراهن همه را ناامید کردند، پیام مدیران واضح بود: اقتدار مربی قابل‌چانه‌زنی نیست.
روش‌های تازه، استانداردهای سختگیرانه‌تر و تاکید بی‌وقفه بر نظم تاکتیکی حالا به فرهنگ جدید رئال بدل شده است. سنت رئال، سنتی که همیشه ستاره‌ها را بالاتر از مربیان می‌نشاند، با پروژه آلونسو در حال شکستن است. بازیکنان، فارغ از جایگاه و شهرت‌شان، موظف‌اند دستورهای تاکتیکی و فشار سراسری و هماهنگ برای بازپس‌گیری توپ را رعایت کنند. و حالا که نتایج این فرمول خود را نشان داده، ایمان بازیکنان به آن هم هر روز بیشتر می‌شود.
نخستین آزمون بزرگ
متروپولیتانو شنبه شب اولین آزمایش بزرگ پروژه ژابی آلونسو خواهد بود. هر نتیجه‌ای رقم بخورد، یک چیز روشن است: آلونسو در برنابئو پایه‌های یک ساختار محکم را گذاشته؛ ساختاری که امید و خوش‌بینی را به هواداران برگردانده است.
