عصر ایران ؛ نهال موسوی - حمزه صالحی فیلمنامه نویس تعداد زیادی از فیلم‌های پرفروش عامریان فیلم، اخیرا درباره پژمان جمشیدی و حضورش در فیلم ناجورها اظهار نظری کرده است که با عکس العمل حسین فرح بخش کارگردان فیلم مواجه شده است.
صالحی در یک ویدئو گفته است: « پژمان جمشیدی بازیگر فوق‌العاده‌ای است، اما زمانی که مهمات داشته باشد و مهمات او "متن" است. در فیلم ناجورها متنی وجود نداشت و از ظرفیت‌های یک اثر تک‌لوکیشن هیچ استفاده‌ای نشده بود.
یکی از مشکلاتم با کارگردان همین بود. پرسیدم چرا کل فیلم ناجورها شب است؟ گفتند «چون پژمان سر کار دیگری بود و ما فقط شب‌ها او را در اختیار داشتیم.» به نظرم این فقط یک توجیه بود و به همین بهانه فضای بیرونی را حذف کردند.»
حسین فرح بخش با انتشار یک ویدئو در جواب این اظهارات حمزه صالحی گفته است: «بچه‌جون من با آدم‌هایی مثل سعید مطلبی، علیرضا داوودنژاد، سیروس الوند، فریدون جیرانی، پرویز نوری، تهمینه میلانی و... کار کردم و اینها برای من سناریو نوشتند. اصلا تو بچه که نمیتونی برای من سناریو بنویسی.
[...] این فیلمنامه از اول شب بوده. اصلا ابهت این فیلمنامه و داستان و اصول درام در این داستان مال شبه. اون فیلم‌نامه‌هایی که تو نوشته، برای یه تهیه‌کننده نوشتی. همون فیلم‌ها هم اگر بازیگر چهره نداشت، فروش نمی‌کرد. فقط برای یه دفتر داری می‌نویسی؛ چرا نتونستی برای دفتر دیگه بنویس؟»
حال فارغ از ادبیات و دعوای کلامی که صالحی و فرحبخش با هم دارند، یک نکته غیر قابل انکار این است که در سینمای ایران وقتی به یک بازیگر توجه می‌شود دیگر چنان آش را شور می‌کنند که واقعا قابل تصور نیست. نمونه بارز این قضیه همین حضور پژمان جمشیدی در بسیاری از محصولات سینمایی است که یا اکران شده‌اند و یا در صف انتظار برای اکران هستند.
روزنامه فرهیختگان یک مطلبی منتشر کرده است و در آن به نکات جالبی اشاره شده است: «از فروردین ۱۴۰۲ تا امروز حدود ۱۵۰ فیلم در سینماهای سراسر کشور اکران شده و بالای ۳۰۰ تا ۳۵۰ بازیگر در نقش‌های اصلی آن به ایفای نقش پرداخته‌اند. در این لیست ۳۰۰ و چند نفره نام چند بازیگر دائم تکرار می‌شود؛ پژمان جمشیدی با ۱۴ نقش رکورددار است.
جمشیدی در ۳۰ ماه اخیر، ۱۴ فیلم و سه سریال پلتفرمی بازی کرده است که یعنی هر دو ماه یکبار یک پروژه. این در حالی‌ست که به طور معمول یک پروژه سینمایی ۱ تا ۳ ماه فرایند پیش‌تولید و تولیدش طول می‌کشد.»
بر اساس عرف سینما، اگر بازیگری در هر سال دو فیلم بازی کند، بازیگر خوش‌شانس و البته پرکار حساب می‌شود. با این حساب، اگر بازیگری در سی ماه بتواند ۵ فیلم بازی کند، آن دو لقب پرکار و خوش‌شانس را مال خود می‌کند.
حال موردی مانند پژمان جمشیدی دیگر واقعا از عجایب سینمای ایران است که شاید هم به ندرت در جای دیگری از جهان نمونه‌ای مانند آن پیدا شود.
ولی واقعیت این است اگر فیلمنامه‌ها و شکل فیلم‌هایی که مثلا پژمان جمشیدی در آن ایفای نقش کرده است بر اساس ضوابط و استانداردهای معمول سینما هم ساخته می‌شد امکان ندارد که هیچ بازیگری توانایی حضور در این تعداد فیلم و سریال را پیدا کند.
پس حتما یک جایی از کار را به هر شکلی که شده کوتاه آمده‌اند، کم کرده‌اند و ... تا جمشیدی هم بتواند چنین عرصه‌ای برای حضور بیابد.
اینکه پژمان جمشیدی خودش بر ادامه این روند پافشاری دارد انتخاب شخصی اوست، ولی تکرار مداوم بازی در فیلم‌های کمدی با سبک مشابه، مخاطب را خسته کرده و می‌کند. همان گونه که دارد این اتفاق رخ می‌دهد و فیلم‌هایی از پژمان جمشیدی مانند خانه ارواح و جزایر قناری به آن فروشی که انتظار می‌رفت نرسیدند.
با این وجود چه خوشمان بیاید و چه نه، باز او پژمان جمشیدی است و همین اسم او کافی است تا موج اول مخاطبان را به سینما بکشاند، اما اینکه بتواند تماشاگران بعدی را هم به دیدن فیلم ترغیب کند دیگر به خود فیلم و کیفیت آن بازمی‌گردد.
در واقع اگر فیلمسازی فقط به حضور ستاره‌ها در فیلمش دلخوش کند و به ارکان دیگر فیلم مانند فیلمنامه زیاد توجه نداشته باشد، حتما مشکلاتی رخ خواهد داد که بیشتر از همه فیلم و فیلمساز هستند که ضرر می‌بینند.
پس اگر گزاره اینکه احتمالا پژمان جمشیدی فقط شب‌ها در اختیار یک فیلم باشد چون روز هم درگیر کار دیگری است اشتباه اول را فیلمسازی می‌کند که تن به چنین شرایطی بدهد.
البته امیدوارم که این نکته‌ای که حمزه صالحی مطرح کرده است فقط یک شایعه باشد.
