بازگشت دنیل دی-لوییس به سینما و اجرای پرقدرتش، او را در مسیر دریافت چهارمین جایزه اسکار در کنار کاترین هپبورن به عنوان رکوردادران تاریخ جوایز اسکار قرار می‌دهد.
به گزارش ایسنا، پس از نخستین نمایش جهانی فیلم «شقایق» در جشنواره فیلم نیویورک، این پرسش مطرح می‌شود که آیا دنیل دی-لوییس برای بازی در این فیلم می‌تواند به کمیاب‌ترین جایگاهی که تاکنون یک بازیگر، در اسکار به دست آورده، برسد؟
او در این فیلم به کارگردانی پسرش رونان دی‌لوئیس در نقش مردی ظاهر شده است که از گذشته‌ای خشونت‌بار می‌آید و اکنون با زندگی و روابط خانوادگی گسسته‌اش روبه‌رو می‌شود. دی-لوییس بار دیگر نقشی یافته که ارزش توجه دارد و این بازیگر نامزد شش دوره اسکار بهترین بازیگر مرد و سه‌بار برنده این جایزه را در مسیر یک اسکار دیگر قرار داده است.
اجرای پرشکوه و تأثیرگذارش از جمله مونولوگی تکان‌دهنده که در یک برداشت کلوزآپ مداوم فیلم‌برداری شده، این احساس را ایجاد می‌کند که آکادمی اسکار دست‌کم آماده است هفتمین نامزدی بازیگری او را ثبت کند و حتی احتمالا چهارمین اسکارش را به او بسپارد.
این آمار ویژه، تنها متعلق به کاترین هپبورن است؛ او نخستین اسکارش را در سال ۱۹۳۳ برای «شکوه صبح» گرفت و سپس ۳۴ سال صبر کرد تا دومین جایزه بهترین بازیگر زن را برای «حدس بزن چه‌کسی برای شام می‌آید» در سال ۱۹۶۷ دریافت کند. او سال بعد برای «شیر در زمستان» جایزه دیگری گرفت (که به‌طور نادر با باربارا استرایسند مشترک بود) و سرانجام در سال ۱۹۸۱ برای «روی گلدن پاند»چهارمین اسکارش را برد که دستاوردی خارق‌العاده طی ۴۸ سال فعالیت سینمایی برای او رقم زد.
دی-لوییس نخستین اسکار بهترین بازیگر مرد خود را در سال ۱۹۸۹ برای «پای چپ من» برد و سپس با «خون به پا خواهد شد» (۲۰۰۸) و «لینکلن» (۲۰۱۲) دو جایزه دیگر هم در شاخه بهترین بازیگر نقش اصلی دریافت کرد.
او در طول ۲۱ فیلم، همچنین برای «به نام پدر» (۱۹۹۴)، «دار و دسته‌های نیویورکی» (۲۰۰۳) و «رشته خیال» (۲۰۱۸) نامزد شد. پس از فیلم آخرش، او اعلام بازنشستگی کرد و به نظر می‌رسید پرونده‌اش بسته شده است. اما این پسرش رونان دی-لوییس بود که او را بازگرداند؛ نه‌تنها با کارگردانی فیلم «شقایق»، بلکه با نگارش مشترک فیلمنامه اصلی همراه پسرش.
به گزارش ددلاین، اگر دی-لوییس در ۱۵ مارس ۲۰۲۶ بار دیگر در سالن دالبی برای چهارمین بار در بخش بهترین بازیگر مرد روی صحنه برود، به آمار ویژه دیگری هم می‌پیوندد: تنها دومین بازیگری که در فیلمی ساخته پسرش اسکار می‌گیرد. والتر هیوستون در ۱۹۴۸ برای «گنج‌های سیرا مادره» برنده بهترین بازیگر مکمل شد؛ فیلمی که پسرش جان هیوستون آن را کارگردانی کرد (او همان سال اسکار کارگردانی را نیز برد و بعدها در ۱۹۸۵ دخترش آنجلیکا هیوستون را هم به جایزه اسکار رساند).
اگر شانس با فیلم «شایق» یار باشد، احتمالا نامزدی‌های بازیگر مکمل نیز نصیبشان خواهد شد: شان بین در نقش «جِم»، برادر منزوی که پس از ۲۰ سال دوباره با شخصیت دی-لوییس ارتباط برقرار می‌کند، و سامانتا مورتون که نقش شریک جِم و مادر پسرش، برایان، را بازی می‌کند. همچنین نامزدی فیلمنامه برای پدر و پسر دی-لوییس دور از انتظار نیست. بااین‌حال، این فیلم درامی تاریک، سنگین و با ریتم آهسته است که شاید برخی رأی‌دهندگان در تماشای خانگی با آن ارتباط نگیرند.
«شقایق» از سوم اکتبر توسط کمپانی فوکس فیچرز اکران می‌شود؛ شرکتی که امسال در بخش بهترین بازیگر مرد رقبای پرشماری دارد: جسی پلمونز در «بوگونیا»، هیو جکمن در «سانگ سانگ بلو» و همچنین پل مسکال در نقش ویلیام شکسپیر جوان در فیلم «همنت».
در رقابت فشرده شاخه بهترین بازیگر نقش اصلی مرد، دی-لوییس فعلا در رتبه نهم پیش‌بینی‌هاست، اما با توجه به سابقه درخشانش در اسکار، انتظار می‌رود که جایگاهش در قلب و ذهن کارشناسان با ادامه فصل جوایز سینمایی بالاتر برود.
