همشهری آنلاین - مریم سرخوش: تخمین زده می‌شود در ایران ۳۵ تا ۵۵ هزار نفر با اختلال اتیسم زندگی کنند، اما هنوز کمتر از یک‌سوم مردم آن را به‌درستی می‌شناسند. در چنین فضایی که ناآگاهی، انزوا و هزینه‌های سنگین درمان، خانواده‌های اتیسمی را در تنگنا گذاشته، خبری متفاوت اما جرقه‌ای از امید را روشن کرد؛ دانیال سهرابی، ملی‌پوش کشتی فرنگی مدال برنز جهانی‌اش را به برادر مبتلا به اتیسمش تقدیم کرد. اقدامی که مورد استقبال خانواده‌های اتیسمی قرار گرفت و آن را گامی مهم برای آگاهی از این اختلال و درک بیشتر این کودکان از سوی جامعه دانستند.
دانیال امروز همراه با حسن رنگرز، سرمربی تیم ملی، رسماً به‌عنوان سفیران انجمن اتیسم ایران معرفی شدند و در دیداری صمیمانه با خانواده‌ها و فعالان این حوزه قول حمایت و همراهی با این کودکان را دادند. چند نکته از این رویداد را در ادامه بخوانید.
این عشق را خانواده‌های اتیسم درک می‌کنند
سعیده غفاری، مدیرعامل انجمن اتیسم ایران می‌گوید: اتیسم هنوز در کشور ما شناخته شده نیست و این که یک قهرمان کشتی در جایگاه بین‌المللی اعلام می‌کند که به عشق برادر مبتلا به اتیسم تلاش کرده این مدال را کسب کند، برای ما و همه خانواده‌های دارای فرزند اتیسم ارزش بسیار بالایی دارد.
به گفته غفاری این اقدام دانیال روی سکوی جهانی در حال رخ داده که برخی خانواده‌ها و حتی افراد مشهور از بیان اینکه فرزند یا عضو خانواده‌ای مبتلا به این اتیسم دارند اجتناب و آن را پنهان می‌کنند.
او با اشاره به مشکلات زیادی که این خانواده‌ها با آن روبه‌رو هستند، هزینه ماهانه هر کودک مبتلا به اتیسم را چیزی ۳۰ میلیون تومان عنوان می‌کند و می‌گوید: برای بسیاری از خانواده‌ها تامین این هزینه‌ها سخت است.
غفاری به یکی از خواسته‌های مهم این کودکان هم اشاره می‌کند و می‌گوید: سالن ورزشی برای این کودکان جزو مهم‌ترین خواسته‌هایشان است. ما خیرانی داریم که حاضرند این سالن را تجهیز کنند و فقط مشکل تامین فضای فیزیکی را داریم. امیدواریم وزارت ورزش، فدراسیون کشتی و شهرداری نسبت به اختصاص چنین سالنی توجه داشته باشند.
کودکان اتیسم توجه و محبت می‌خواهند
دانیال سهرابی، دارنده مدال برنز جهانی کشتی فرنگی هم از روزی می‌گوید که متوجه ابتلای برادر کوچکش به اتیسم شدند: حسین ۴، ۵ سالش بود و حرف نمی‌زند. آزمایش‌های زیادی انجام دادیم و پزشکان اعلام کردند اختلال مغزی ندارد. در نهایت مشخص شد که اتیسم دارد. من شناخت بالایی از این اختلال ندارم اما همیشه به مرکزی که این کودکان را نگهداری می‌کند سر می‌زنم. کودکان معصومی که هوش بالایی دارند اما مردم تصور درستی درباره آنها ندارند.
او هدفش از تقدیم مدال جهانی به برادرش را افزایش آگاهی از این اختلال عنوان می‌کند و می‌گوید: می‌خواهم به همه مردم ایران و جهان ثابت کنم مبتلایان به اتیسم بیمار نیستند. آنها حتی هوشی بالاتر نسبت از افراد معمولی هم دارند اما نیازمند توجه و محبت بیشتر هستند تا بتوانند وارد جامعه شوند. حتی لیونل مسی، فوتبالیست آرژانتینی هم مبتلا به اتیسم بوده درمان و توجه را گرفت و اکنون بهترین بازیکن دنیاست.
سهرابی ادامه می‌دهد: زمانی که مدال را به برادرم تقدیم کردم، بسیاری از خانواده‌های دارای فرزند اتیسم به من پیام دادند و تشکر کردند. من از هیچ کمکی به آنها دریغ نخواهم کرد و در بازگشت به اندیمشک هم یک برنامه برای این کودکان در نظر گرفته‌ام که به دیدارشان بروم و هدایایی برایشان ببرم. امیدوارم کمک کنید برادر من هم بهبود پیدا کند و وارد جامعه شود.
کودکان اتیسم را پیش رمال می‌برند
شمس‌الله سهرابی، پدر دانیال هم از سختی‌هایی می‌گوید که خودش و خانواده‌های دارای فرزند اتیسم با آن مواجهند. از این که زجر زیادی برای بزرگ کردن فرزندانشان می‌کشند و زندگی در شهرهای بدون امکانات هم شرایط را سخت‌تر می‌کند.
سهرابی ادامه می‌دهد: در اندیمشک امکانات خاصی برای این کودکان وجود ندارد و حتی آگاهی مردم هم از این اختلال کم است. در برخی روستاها تصور می‌کنند که این کودکان دیوانه‌اند و آنها را نزد رمال و شیاد می‌برند. ما مجبور شدیم حسین را در اندیمشک در یک مدرسه کودکان استنثایی ثبت‌نام کنیم اما نیازهایش با این کودکان متفاوت است و گاهی معلم به دلیل عدم شناخت او را آزار می‌دهد. ما حتی نمی‌توانیم زندگی آپارتمان‌نشینی داشته باشیم چون سروصدای کودکان اتیسم زیاد است.
مادر حسین هم در حرف‌های همسرش را تایید می‌کند و می‌گوید: فرزندان ما نیاز به توجه و محبت دارند. خود من زمانی که متوجه ابتلای حسین به اتیسم شدم، پذیرش آن برایم سخت بود اما با خودم کنار آمدم و تصمیم گرفتم کمکش کنم. گفتار درمانی و کادرمانی‌اش را آغاز کردیم و اکنون پیشرفت زیادی کرده است. انتظار ما همراهی بیشتر با والدین اتیسم است و باید کمک کنیم این کودکان دیده شوند، چون دیده شدنشان منجر به حمایت بیشتر مسئولان می‌شود.
تیم ملی کشتی فرنگی، صدای اتیسم
حسن رنگرز، سرمربی تیم ملی کشتی فرنگی هم در این مراسم حضور دارد و دومین سفیر جدید اتیسم است. انتخابی که برای او افتخار است و در این باره می‌گوید: کشتی، ورزش ملی و آئینی ماست و مردم نازنین ایران هم که همه این افتخارات متعلق به آنهاست به کشتی‌گیران ما لقب پهلوان می‌دهند. این لقب مسئولیت اجتماعی آنها را هم زیاد می‌کند. فرصت‌هایی مثل حضور در انجمن اتیسم برای ما بسیار دلنشین است و مسئولیت ما در قبال جامعه و به طور ویژه در حوزه‌های خاص بیشتر می‌کند.
او تاکید می‌کند: عزت و غرور ملی ایران با قهرمانی تیم ملی کشتی در جهان تقویت شد و این قهرمانان ملی ابزار و وسیله‌ای شدند برای حال خوب مردم حتی برای کسری از ثانیه.
رنگرز در ادامه بیان می‌کند: دو فرزند دارم و حتی یک آسیب کوچک به آنها برای من سخت است. درباره خانواده‌های دارای فرزند اتیسم این شرایط بسیار سخت‌تر است، از هزینه‌های درمان و نگهداری گرفته تا انزوای ناخواسته برای خانواده و بسیاری موضوعات دیگر. اما خانواده سهرابی در این شرایط ۲ قهرمان را پرورش دادند، یک قهرمان ملی و یک قهرمان از دنیای اتیسم. البته به نظرم من قهرمان اصلی این داستان مادر دانیال است.
به گفته سرمربی تیم ملی کشتی فرنگی، دانیال امروز چهره شده و مردم متوجه شدند که تلاش می‌کند به خانواده به ویژه برادرش کمک کند. اما در تمام اردوها و تورنمنت‌ها این دغدغه بزرگ دانیال حمایت از آنها بود. او می‌خواست به جایی برسد که برای این حمایت جایگاه مناسبی باشد. با افتخار گزارشی از این جلسه به آقای دبیر خواهم داد و از این به بعد تیم ملی کشتی فرنگی صدای اتیسم خواهد شد.
رنگرز در پایان هم عنوان کرد: در هر موضوعی که احساس می‌کنید ما می‌توانیم مسئولیت اجتماعی را ایفا کنیم، در کنار شما هستیم. با افتخار هر ۱۰ مدال آور تیم ملی این کار را انجام خواهند داد و هم اگر نیازی باشد در مراسمی که داریم میزبان جامعه اتیسم باشیم. مجموعه‌ای از قهرمانان ملی هم داریم که از این ظرفیت هم می‌توان استفاده کرد و همه آنها پای کار هستند. به لحاظ تامین منابع مالی هم می‌توانید روی ما حساب کنید و در کنار خانواده اتیسم خواهیم بود.
