به گزارش خبرنگار اجتماعی رکنا، یکی از معلمان حق التدریس که شش سال است در این مسیر پر فراز و نشیب قدم گذاشته، از رنج‌ها و بی‌ثباتی‌های کاری خود می‌گوید. او توضیح می‌دهد: «قرار بود قرارداد ما به کار معین تبدیل شود. پارسال مهرماه دوباره حق‌التدریس شدیم، بعد هم یک کد دادند تا حقوقمان را واریز کنند. وزیر آموزش و پرورش ، آقای کاظمی، حتی در سفر استانی به همدان قول دادند پیگیر حل مشکل ما باشند، اما هنوز هیچ اتفاقی نیفتاده است.»
این معلم از تفاوت جایگاه خود با سایر همکاران رسمی گلایه می‌کند: «آنها تابستان خیالشان راحت است، حقوق و مزایا دارند و مهرماه دوباره به کلاس برمی‌گردند. اما ما هر سال استرس داریم که شاید جایی برایمان نباشد، یا به عنوان نیروی مازاد کنار گذاشته شویم.»
او به سختی‌های این سال‌ها اشاره می‌کند: «در روستاهای دورافتاده تدریس کردیم، زحمت کشیدیم و سختی‌ها را به جان خریدیم به امید اینکه نتیجه‌ای حاصل شود. اما حالا می‌بینیم نیروهایی تازه از دانشگاه وارد می‌شوند و ما کنار گذاشته می‌شویم.»
از وضعیت حقوقی هم دل خوشی ندارد و می گوید: «الان حقوق ما ۱۳ میلیون تومان است؛ آن‌قدر کم که حتی رویمان نمی‌شود جایی بگوییم. سال‌های قبل هم گاهی چند ماه یک‌بار پرداخت می‌شد. بیمه‌مان مرتب نبود؛ اول سال تحصیلی عقب می‌افتاد و بعد سه ماه تابستان که اصلاً حقوقی نداشتیم، برایمان بیمه رد می‌کردند. تابستان‌ها نه حقوق داریم و نه بیمه.»
او در پاسخ به اینکه چرا در آزمون استخدامی شرکت نمی‌کنند، می‌گوید: «ما در یک شهرستان کوچک هستیم. از ۴۰ نفری که ثبت‌نام کردیم، فقط دو نفر قبول شدند، آن هم در حالی که سهمیه استخدام فقط برای یک نفر بود. تازه می‌بینیم بازنشسته‌ها دوباره دعوت به کار می‌شوند، در حالی که ما هم تجربه داریم، هم انگیزه و هم جوانی.»
او در پایان با لحنی پر از حسرت و امید می‌گوید: «سال‌ها قول شنیدیم، ولی نتیجه‌ای ندیدیم. امیدواریم این‌بار مسئولان کاری کنند؛ چراکه ادامه این بی‌ثباتی، انگیزه و امید را از ما می‌گیرد.»
