اظهارات ثابتی یادآور صحبت های اخیر مرتضی آقاتهرانی است؛ رییس شورای مرکزی جبهه پایداری که اظهاراتی در همین سبک و سیاق داشته است؛ متحد دیرپای طیف سعید جلیلی که اگرچه در روزهای اخیر فاصله هایی در موضوعات مختلف بین آنها افتاده است اما هنوز هم در بسیاری از امور با یکدیگر همپوشانی قابل توجهی دارند. اگرچه در روزهای اخیر ثابتی از ائتلاف صادق محصولی، دبیرکل جبهه پایداری با قالیباف انتقاد کرده که نشان میدهد بین پایداری ها و حلقه سعید جلیلی بعد از انتخابات مجلس دوازدهم فاصله های معنی داری شکل گرفته و در حال گسترش است اما ثابتی و آقاتهرانی هنوز دیدگاه مشترکی را بیان می‌کنند. دیدگاهی که می گوید باید فرد مورد نظر آن ها از صندوق رای بیرون بیاید. اگر پزشکیان بیرون آمد به روایت ثابتی باید به سمت مدل حکمرانی چین و برچیده شدن بساط انتخابات از کشور رفت یا به قول مرتضی آقاتهرانی باید از مردمی گلایه مند بود که  « بدون دقت، افرادی را برای مجلس، ریاست‌جمهوری یا شوراها انتخاب می‌کنند که به اجرای قانون خدا پایبند نیستند». رفیق دیگرشان مهدی جمشیدی نیز سال گذشته مردمی که به پزشکیان رای داده بودند را « نابالغ و کودک‌صفت » خوانده بود که برای کشور هزینه سازی سیاسی می کنند.

امیرحسین ثابتی اما یک نماد است. نمادی از طیفی که از حاکمیت طلبکار است. خود را هسته سخت نظام و مهمتر از آن صاحب ایران می دانند. از نظر این طیف انتخابات تنها زمانی می تواند بخشی از قانون اساسی باشد که منتهی به انتخاب سعید جلیلی در انتخابات شود. معلوم نیست چند انتخابات دیگر باید برگزار شود و جلیلی رای نیاورد تا آن ها باور کنند برخلاف صدای بلند و زبان تند و تیز و روحیه طلبکارشان، آنها صاحب این ملک و ملت نیستند.

امیرحسین ثابتی نماد یک جریان است. جریانی که تریبون های نمازجمعه را در دست دارد. بر صداوسیما امپراطوری خود را بنا کرده است. مملکت را «مال حزب اللهی ها» می داند و می گوید یا همان که من می گویم یا از قطار انقلاب پیاده شوید. آنها در پستوخانه های نهاد مختلف رخنه کرده اند. آنها از جان ما و ایران هم سهم شان را می خواند. سهمی که مشخص نیست از اساس بر اساس چه منطقی به نام خود زده اند.