به گزارش خبرنگار رکنا، وی افزود: در ابتدا به دلیل حضور شرکت‌های خارجی و عدم اعتماد کارفرمایان به سازندگان داخلی، نام شرکت‌های ایرانی حتی در لیست وزارت نفت نیز به چشم نمی‌خورد. با تشدید تحریم‌ها و بازگشت تجهیزات از مسیرهای حمل‌ونقل بین‌المللی، امکان تأمین قطعات از خارج کشور به شدت کاهش یافت و هزینه‌ها افزایش چشمگیری پیدا کرد.
در همین مقطع، کارفرمایان ناچار شدند برای تأمین تجهیزات به سمت شرکت‌های دانش‌بنیان و تولیدکنندگان داخلی حرکت کنند.
محمد گفت: بر همین اساس، مجموعه‌ای از شرکت‌های ایرانی گرد هم آمدند و فرآیند طراحی، رفع مشکلات مربوط به لایسنس و ساخت تجهیزات را آغاز کردند. یکی از اقدامات مهم در این مسیر، برگزاری همایش تخصصی با حضور شرکت‌های تولیدکننده داخلی بود.
وی ادامه داد: در این همایش، فهرستی شامل حدود ۳۰۰ تا ۴۰۰ تجهیز مورد نیاز پالایشگاه تهیه و برای هر یک مشخصات فنی دقیق تدوین شد. سپس این تجهیزات به صورت جداگانه برای شرکت‌های حاضر معرفی و پرزنت گردید. در پایان جلسه نیز شرکت‌هایی که توانایی تولید قطعات را داشتند، تفاهم‌نامه همکاری امضا کردند.
محمد در آخر گفت: این تجربه نشان داد که با شناسایی نیاز واقعی و ایجاد ارتباط مستقیم میان کارفرما و تولیدکننده داخلی و خصوصا دانش بنیان ها و نخبگان کشور، امکان تحقق بومی‌سازی در سطح وسیع وجود دارد.
