اینجا، جایی در انتهای جاده‌ی زندگی، هر قدم آهسته، یک خاطره‌ی دور است و هر نگاه، پرتره‌ای از گذشته‌ای دور.
در سرای سالمندان سنندج، زمان نه می‌ایستد و نه می‌شتابد، بلکه آرام آرام در چین و چروک صورت‌ها و لرزش دست‌ها جاری می‌شود.
در این گزارش تصویری، ما به تماشای روایت‌هایی از عشق، صبر و تنهایی می‌نشینیم؛ روایت‌هایی که در سکوت غروب‌های آبیدر و لبخندهای مهربان آدم‌هایی که عمری از پاییز گذشته‌اند، پنهان شده‌اند. اینجا، امید به جای جوانی، در چشمان پرسشگر و دست‌های پر از دعا شکوفا می‌شود.
