مرکز مطالعات استراتژیک و امنیتی آمریکا در گزارشی به همکاری گروه کشورهای چین، روسیه و کره شمالی در قالب ائتلافی نوظهور موسوم به کرینک (CRINK) پرداخته است. نوظهور خوانده می‌شود چون پس از جنگ اوکراین شکل گرفته است.

در بخش‌هایی از این گزارش آمده است:

این سه کشور، هر کدام با انگیزه‌های خاص خود، اما با دشمنی مشترک با هژمونی آمریکا، دست به دست هم داده‌اند تا نه‌تنها تسلیحات و فناوری‌های دومنظوره را مبادله کنند، بلکه رزمایش‌های مشترک و پیمان‌های دفاعی را نیز گسترش داده‌اند.

طبق داده‌های موسسه تحقیقات صلح استکهلم (SIPRI)، بین ۱۹۸۰ تا ۲۰۲۱، روسیه ۷۸ درصد واردات تسلیحات چین، ۷۳ درصد کره شمالی و ۴۰ درصد ایران را تامین کرد. اما تا دهه ۲۰۱۰، ایران و کره شمالی خودکفا شدند و واردات چین از روسیه به کسری (اندکی) از اوج دهه ۲۰۰۰ رسید. این الگو در ۲۰۲۲ معکوس شد: روسیه، در جنگ اوکراین، به تسلیحات خارجی روی آورد.

جنگ اوکراین اثبات کرد این کشورها می‌توانند منابع را بسیج کنند: کره شمالی نیروی انسانی و تسلیحات ارزان، چین اقتصاد و صنعت، بدون نیرو یا تسلیحات مرگبار. این، چالش عظیمی برای آمریکا و متحدانش است.

چین، برخلاف کره شمالی، مستقیما تسلیحات مرگبار به روسیه نداده، حداقل نه به طور آشکار. پکن ادعای بی‌طرفی می‌کند، اما صادرات اقلام اولویت بالا – ۵۰ کالای دومنظوره مانند تراشه‌های کامپیوتری، تجهیزات مخابراتی، ابزارهای ماشینی، رادارها و حسگرها – به روسیه را افزایش داده. روسیه ظرفیت تولید این‌ها را ندارد، اما کارخانه‌های غول‌پیکر چین می‌توانند آنها را در مقیاس زیاد تامین کنند.

این همکاری‌ها، مرزهای سه‌جانبه و حتی چهارجانبه ایجاد کرده: کارگران کره شمالی در کارخانه‌های پهپاد روسی کار می‌کنند که از فناوری و تجهیزات چینی استفاده می‌کنند. آمریکا و اروپا نگران‌اند که کره شمالی تسلیحات را از طریق ایران به روسیه منتقل کند؛ مشابه روش چین در دهه ۸۰.