عصر ایران - چارلز تی. هاروی، مخترع و کارآفرین، که رویای حمل و نقل سریع و بدون ترافیک در شهر نیویورک را در سر داشت، تلاش کرد تا راه حل خود را در قلب شلوغ ترین شهر آمریکا پیاده کند. در همین راستا شرکت راه آهن وست ساید و یونکرز پتنت (The West Side and Yonkers Patent Railway) در سال 1866 تاسیس شد.
این راه آهن که در سال 1867 میلادی در منهتن ساخته شد، به جای استفاده از لوکوموتیوهای بخار پر سر و صدا و سنگین، از یک سیستم کابلی بهره می برد. در این سیستم، کابل های فولادی ثابت و سنگین توسط یک موتورخانه عظیم روی سطح زمین کشیده می شدند و واگن ها را روی ریل های هوایی حرکت می دادند. این نوآوری قرار بود مشکل آلودگی صوتی و دود لوکوموتیو را حل کند.
این پروژه متأسفانه به دلایل متعددی که عمدتاً فنی و عملیاتی بودند، شکست خورد.
سیستم کابل کشی که نیروی محرکه واگن ها را تامین می کرد، بسیار پیچیده و مستعد نقص فنی بود. جدا شدن واگن ها از کابل یا خرابی در سیستم کشش، باعث توقف های مکرر و اعتراض مسافران شد.
ساخت و نگهداری زیرساخت این سیستم کابلی گران تر از حد انتظار بود و کارایی آن برای جابجایی حجم بالای مسافر در نیویورک پایین آمد.
در نهایت، هیئت مدیره شرکت که از عملکرد سیستم کابلی ناراضی بود، تصمیم به حذف سیستم کابلی و جایگزینی آن با لوکوموتیوهای کوچک بخار گرفت.
به دلیل شکست فنی و اختلافات مالی، چارلز هاروی از هیئت مدیره شرکت کنار گذاشته شد و ارتباط او با پروژه قطع گردید.
پس از شکست سیستم کابلی و مشکلات مالی، شرکت راه آهن وست ساید و یونکرز پتنت در سال ۱۸۷۰ ورشکست شد و دارایی های آن فروخته شد. مالکان جدید پس از تغییر سیستم محرکه به بخار، نام شرکت را به «شرکت راه آهن هوایی نیویورک» (New York Elevated Railroad Company) تغییر دادند.
با وجود شکست شخصی، چارلز هاروی به عنوان پدر قطار هوایی نیویورک شناخته می شود. ایده اصلی او برای انتقال حمل و نقل به آسمان شهرها، پایه گذار سیستم های پیشرفته ریلی مرتفع در نیویورک و سایر شهرهای بزرگ جهان شد. شکست او بیشتر یک شکست در اجرای فناوری محرک (سیستم کابلی) بود، نه شکست در ایده کلی (راه آهن هوایی).
