با وجود ناکامی‌های گذشته و حتی شکست هفت گله در دبی مقابل الوصل در نخستین مسابقه لیگ قهرمانان آسیا و دو تساوی دور از انتظار در لیگ برتر برابر پیکان و شمس‌آذر، شب گذشته همه چیز در استادیوم شهرقدس برای استقلالی‌ها امیدوارانه شروع شد؛ آبی‌ها با تشویق پرشور هواداران‌شان وارد زمین شدند و فشار اولیه بازی هم امیدواری زیادی ایجاد کرده بود، اما درست در لحظه‌ای که استقلالی‌ها به گلل نزدیک بودند و حملات پرشمار و فرصت‌سوزی زیاد داشتند، یک غافلگیری تلخ 15 دقیقه بعد از شروع نیمه دوم رقم خورد.
در دقیقه 60، بازیکنان المحرّق روی یک ضدحمله سریع که روی اشتباه اندونگ شروع شد، توانستند روی ارسال زمینی از جناح راست خط دفاعی آبی‌ها و با ضربه جونینیو برزیلی دروازه استقلال را باز کنند؛ شوت محکم و دقیق مهاجم برزیلی المحرق تور دروازه را لرزاند تا برای ثانیه‌هایی سکوتی سنگین در استادیوم شهدای شهرقدس حاکم شود.
اما درست در همان ثانیه، شادی وصف‌ناپذیری از سوی بازیکنان تیم مهمان آغاز شد؛ شادی‌ای که تضاد عجیبی با اندوه هواداران استقلال داشت و آنها انتظار نداشتند اولین گل بازی توسط حریف گمنام بحرینی به ثمر برسد و بازیکنان المحرق دور جونینیو حلقه بزنند و مقابل دوربین عکاسان شادی کنند.
بازیکنان المحرّق بلافاصله به سمت نیمکت‌شان دویدند، روی یکدیگر پریدند و دوباره به شادی پرداختند و لحظه‌ای تاریخی برای آنها رقم خورد؛ چرا که در خانه استقلال و مقابل انبوه هواداران آبی توانسته بودند به گل برسند و در نهایت هم به نخستین پیروزی یک باشگاه بحرینی در خاک ایران برسند.
در آن سوی صحنه اما حال‌وهوای کاملا متفاوتی جریان داشت. بازیکنان استقلال با بهت و ناباوری به یکدیگر نگاه می‌کردند؛ بعضی دست‌های‌شان را روی صورت گذاشته بودند و نفراتی هم مثل رامین رضائیان سعی در جمع و جور کردن تیم داشتند تا گل تساوی را بزنند ولی در نهایت شکست دیگری برای آنها ثبت شد و تیمی که انتظار می‌رفت راحت‌ترین حریف آبی‌ها د دور گروهی لیگ قهرمانان آسیا باشد، سه امتیاز در ایران گرفت و رفت.
روی سکوها نیز حال‌وهوایی سنگین برقرار شد. هواداران استقلال که با امید به بازگشت تیم‌شان به این فصل آمده بودند، پس از چند ثانیه سکوت و عصبانیت، شعارهایشان را آغاز کردند و بعد از دقایقی که بازیکنان را «بی‌غیرت» خطاب کردند، «حیاکن، رهاکن» هم به ریکاردو ساپینتو گفتند تا شاید شبی تلخ‌تر از باخت هفت گله به الوصل برای آنها رقم بخورد.
تلاش‌های استقلال برای بازگشت به بازی تا دقیقه پایانی ادامه یافت، اما بی‌دقتی در حملات و انسجام دفاعی تیم بحرینی موجب شد نتیجه تغییر نکند و با هر موقعیت از دست رفته و اشتباهات فردی پرشمار، ناامیدی روی سکوها پررنگ‌تر می‌شد و شدت شعار تماشاگران بیشتر و تندتر از قبل می‌شد تا اینکه بازیکنان به رختکن بروند.
در پایان مسابقه بازیکنان المحرّق همچنان با شور و شوق کنار هم خوشحالی می‌کردند، اما در سمت مقابل، هواداران آبی مشغول شعارهای تند خود نسبت به سرمربی و بازیکنان بودند که این وضعیت بیرون از ورزشگاه هم ادامه یافت و آنها با عصبانیت به خانه برگشتند تا شب تلخی در ذهن آنها بماند.
