به گزارش اقتصادنیوز، در آخرین روز کاری هفته، دلار با نرخ ۱۱۶هزار و ۷۰۰ تومان بازگشایی شد و تا پایان معاملات با حفظ شیب صعودی، روی ۱۱۷هزار و ۱۰۰ تومان ایستاد؛ یعنی رشدی حدود ۴۰۰ تومان نسبت به روز قبل.
«وحید حاتمی» در گزارشی در اقتصادنیوز نوشت: تصویر کلی بازار ساده است: وقتی فضای سیاسی مبهم می‌شود و خبرهای قطعی در دسترس نیست، تقاضای «احتیاطی» جای خالیِ تحلیل‌های بنیادی را پر می‌کند و معامله‌گران برای پوشش ریسک، به دلار پناه می‌برند.
در طول روز نشانه‌های کمبودِ فروشنده و ترجیحِ نگه‌داری ارز به‌جای تبدیل آن به ریال بیشتر دیده شد. این رفتار در انتهای هفته پررنگ‌تر است؛ بسیاری از فعالان ترجیح می‌دهند پیش از تعطیلات، حسابشان را سبُک و سمت دارایی دلاری بروند تا اگر آخر هفته خبر غیرمنتظره‌ای منتشر شد، از موج بعدی جا نمانند. نتیجه همین می‌شود: بازار خریدارمحور می‌ماند و قیمت، حتی بدون خبر تازه، یک پله بالا می‌رود.
محرک اصلی هنوز نااطمینانی سیاسی است. وقتی مسیر مذاکرات و تصمیم‌های بیرونی نامشخص می‌ماند، معامله‌گر سنجاق‌اش را به عوامل قابل لمس‌تر می‌زند: نقدشوندگی، سرعت واکنش بازار و «هزینه جا ماندن». در چنین فضاهایی، حتی شایعه و تیتر کوتاه، وزن پیدا می‌کند و اثرش را زودتر از داده‌های اقتصادی بر تابلو نشان می‌دهد.
در سمت عرضه، نقش بازارساز تعیین‌کننده است. اگر تزریق ارز محدود بماند، شیب صعودی می‌تواند ادامه پیدا کند و قیمت برای تستِ کانال‌های بالاتر وسوسه شود. برعکس، هر نشانه‌ای از افزایش عرضه مؤثر—چه از مسیر صرافی‌های مجاز و چه از کانال‌های نیما و اسکناس—می‌تواند بخشی از این فشار را تخلیه کند و نوسان را به‌جای «روند»، به «رفت‌وبرگشت» تبدیل کند.
از منظر تکنیکال، محدوده ۱۱۶هزار تا ۱۱۶هزار و ۳۰۰ نقش «تکیه‌گاه» روز داشت؛ تا وقتی این کف‌ها حفظ شوند، خریداران دست بالا را دارند. در بالا، ناحیه ۱۱۷هزار و ۵۰۰ تا ۱۱۸هزار دیواره‌ای است که هر خبر یا جهش تقاضا اول باید از آن عبور کند تا حرفی از کانال‌های بالاتر جدی شود. شکستِ معتبر هر کدام از این مرزها، مسیر بعدی را روشن‌تر می‌کند.
برای بازیگران کوتاه‌مدت، پیام روشن است: تا وقتی خبر قطعی و غافلگیرکننده‌ای نیامده و عرضه هم گره نخورده، رفتار احتیاطی و بستن موقعیت‌ها پیش از تعطیلات می‌تواند نوسان‌های رو به بالا بسازد. اما همین بازار، اگر با یک سیگنال سیاستی یا افزایش تزریق ارز مواجه شود، آماده عقب‌نشینی‌های تند هم هست. بنابراین مدیریت ریسک—از حدضرر شفاف تا اندازه موقعیت—اهمیت بیشتری از «حدسِ جهت» پیدا می‌کند.
