دیگر همه می‌دانند که ما ملت غریبه پرستی هستیم. برای ما مرغ همسایه همیشه غاز است و البته که در کنار آن، خوش استقبال و بد بدرقه نیز هستیم. ما رفتارهای کاملا متضاد در قبال یک موضوع واحد نسبت به یک هم وطن و یک خارجی داریم و این مسئله در فوتبالمان به شدت عیان و مشهود است.
علی القاعده در یک تیم همه در یک کشتی قرار دارند و باید برای موفقیت تلاش کنند. اما وقتی مدیر و سرمربی ایرانی باشند، یک رقابت درونی بین آنها شکل می‌گیرد که در بسیاری موارد به تیم لطمه زده و انرژی بازیکن و مربی و هوادار را می‌گیرد. به عبارت دیگر به جای رقابت با دیگران، در درون خانواده یک تیم همه با هم رقابت می‌کنند!
اما وقتی پای یک خارجی وسط باشد، همه چیز تغییر می‌کند. به همین استقلال این فصل نگاه کنید، کی این همه ستاره و این همه پول در اختیار استقلال بوده؟ انصافاً اگر همان مجتبی جباری یا فرهاد مجیدی یا حتی جواد نکونام یا سهراب بختیاری‌زاده سرمربی این تیم بودند، آیا نتایجی بدتر از ساپینتو می‌گرفتند؟
حالا نگاه کنید به سعه صدری که مدیران استقلال از خود نشان می‌دهند. فصل قبل بوژوویچ بعد از ۹ بازی بدون برد کنار رفت. موسیمانه از هفته نهم تا هفدهم فرصت داشت و همین حالا ساپینتو در ۸ بازی فقط یک برد داشته و چهار باخت! اما همین مدیران با مجتبی جباری حتی بعد از قهرمانی در جام حذفی چه رفتاری کردند؟ سهراب بختیاری‌زاده در دو نوبت سرجمع نصف ساپینتو فرصت نداشت!
اگر قرار باشد روزی فوتبال ایران از این شرایط خلاص و به سمت پیشرفت و ترقی گام بردارد، اول باید این نگاه و این فرهنگ حاکم بر مدیران ما تغییر کند. باید در عمل و نه در حرف، حرفه‌ای باشیم و کاری با ملیت و پاسپورت افراد نداشته باشیم. به عملکرد و کارنامه‌اش نگاه کنیم.
اینجا را بخوانید: استقلال با ۶ تغییر به مصاف چادرملو می‌رود +عکس
