رژیم صهیونیستی هنوز موفق به حل معمای بزرگ هواپیماهای بدون سرنشین رادار گریز و مخفی‌کار ایران نشده است.
این تیتری است که روزنامه کالکالیست برای گزارش خود در مورد آنچه آن را خطری که در مقابل چشم همگان قرار دارد اما اسرائیل قادر به حل آن نیست، انتخاب کرد.
به نوشته این رسانه عبری زبان، جمهوری اسلامی ایران، فناوری پنهان کاری و رادار گریزی آمریکایی را در سال 2011 به دست آورده و توانست دست کم پنج نمونه خطرناک از پهپادهای تهاجمی و جاسوسی را به وسیله آن تولید کرده و برخی از این پهپادهای را هم اوایل سال 2018 علیه اسرائیل به کار گرفت.
در ادامه نوشتار آمده است دو ارتش (در منطقه خاورمیانه) در حال استفاده از پرنده‌های رادارگریز در نبردهای خود هستند. یکی ارتش اسرائیل است: ارتش اسرائیل ده‌ها فروند F-35 دارد. اما ارتش دوم ایران است و وقت آن رسیده که در مورد هواپیماهای رادارگریز آن صحبت کنیم.
ایرانی‌ها فناوری رادارگریزی خود را از کجا آورده‌اند؟ آنها آن را مستقیما از انبارهای کارخانه اصلی آن به دست آوردند.
در 4 دسامبر 2011، یک پهپاد آمریکایی RQ-170 Sentinel که در افغانستان در حال آزمایش‌های عملیاتی بود، از مسیر خود منحرف شد. این پهپاد بر فراز ایران پرواز کرد، از مرز عبور کرد، تقریباً 250 کیلومتر را طی کرد و در نزدیکی پایگاهی در کاشمر فرود آمد.
این امر تصادفی نبود: طبق ارزیابی‌های ایرانی و غربی، سپاه پاسداران یک عملیات پارازیت الکترونیکی را آغاز کرد که پهپاد را از اپراتورهایش جدا کرد و باعث شد پروتکل RTB را فعال کند، به این معنی که به طور خودکار باید به پایگاه خود بازگردد.
سپاه پاسداران می‌دانست که این پرنده از آنتن‌های زمینی برای ناوبری استفاده می‌کند، بنابراین آنها فرستنده‌های خود را فعال کردند و بدین ترتیب پهپاد رادارگریز را مستقیماً به دست آوردند.
رسانه اسرائیلی در ادامه گزارش با تلخی اعتراف می‌کند، متأسفانه، ایران سابقه طولانی و چشمگیری در مهندسی معکوس فناوری پیشرفته خارجی دارد - و بنابراین، دشمن یاد گرفت که چگونه یک جنگنده رادارگریز بسازد.
و امروز تعداد زیادی از آنها را تولید کرده است، اولین مورد، به نام شاهد-171 سیمرغ، یک کپی دقیق از Sentinel بود.
«فطرس» یک هواپیمای جاسوسی دوربرد است که یک رادار جستجو و نجات را حمل می‌کند که از داده‌های برگشتی خود، تصویری سه‌بعدی تولید می‌کند. شعاع ماموریت آن 2200 کیلومتر است که برای جاسوسی از هر کشوری در خاورمیانه کافی است.
شاهد 171 پیکربندی اولیه‌ای بود که ایران از آن برای پرنده‌های متناسب با ماموریت‌های خود، استفاده کرد. تاکنون دو سری از این پهپاد شناسایی شده است، از جمله چهار مدل اضافی با پیشران، قابلیت‌ها و نقش‌های مختلف.
سری اول 40 درصد کوچکتر از شاهد اصلی است، با طول 2.7 متر و طول بال 7.3 متر.
مدل برتر، یک پهپاد تهاجمی رادارگریز به نام شاهد 191 است. این پهپاد با یک موتور توربوجت کوچک، نسخه‌ی ایرانی پیشران TJ100 جمهوری چک، نیرو می‌گیرد این پیشران بسیار قابل اعتماد و اقتصادی تلقی می‌شود.
این پهپاد می‌تواند چهار موشک هدایت شونده اپتیکی یا بمب کروز را زیر بدنه خود حمل کند و سوابق همچنین پیکربندی با محفظه‌ی بمب داخلی کوچک را نشان می‌دهند.
حداکثر برد ماموریت آن - بردی که از آن وسیله می‌تواند پرواز کند، حمله کند و بازگردد - 500 کیلومتر است که برد نسبتاً کوتاهی است. این برد احتمالاً به عملکرد زیرساخت ارتباطی آن بستگی دارد.
شاهد 191 کاملاً خودکار نیست و مانند هواپیمای اسرائیلی زیک، از راه دور هدایت می‌شود.
همتای آن، شاهد 181، برای مأموریت‌های شناسایی طراحی شده و مجهز به یک موتور پیستونی کم‌مصرف است که برد دو برابر را فراهم می‌کند.
ما این را به خوبی می‌دانیم: در مارس 2021، دو پرنده رادارگریز ایرانی از این نوع به سمت اسرائیل فرستاده شدند.
تحلیل مسیر مهاجمان نشان داد که آنها به سمت کرانه باختری می‌رفتند و لاشه آنها حاوی محموله‌ای از تپانچه، فشنگ و مواد تبلیغاتی بود. این یک عملیات نمایشی بود، یک نمایش نمایشی بی‌نظیر.
هر دو مدل یک ویژگی جالب دارند که به آنها انعطاف پذیری زیادی در نبرد می‌دهد: آنها از وسایل نقلیه پرتاب می‌شوند. یک وانت با یک حامل در قسمت بار خود سرعت می‌گیرد و پهپاد می‌تواند حتی بدون باند فرودگاه یا موشک حمل و نقل نیز بلند شود. تنها چیزی که نیاز دارد یک جاده مستقیم است.
چگونه فرود می‌آید؟ هر جاده آسفالت شده‌ای می‌تواند برای این کار مناسب باشد. به جای چرخ‌های سنگین، پهپادهای شاهد 191 و 181 دارای یک سرسره جمع شونده هستند.
حالا بیایید به سری دوم برویم، که یک ارتقاء از پهپاد رادارگریز اصلی است.
اولین مدل از این سری، شاهد 161 است، یک پهپاد انتحاری رادارگریز که علاوه بر سیستم ناوبری ماهواره‌ای که آن را به مقصد هدایت می‌کند، به یک حسگر نوری نیز مجهز است. دوربین قادر به شناسایی و درگیری با اهداف متحرک است که به آن یک مزیت رقابتی می‌دهد و برای عملیات ویژه مناسب است.
اما این قابلیت بهایی دارد: برد حمله آن از 300 کیلومتر تجاوز نمی‌کند. ممکن است برای تهدید کشتی‌های نزدیک ایران توسعه داده شده باشد، که دوربین آن را نیز توضیح می‌دهد.
شاهد 161 همچنین یک خواهر با موتور پیستونی به نام نوع 141 دارد. اگرچه این پهپاد به عنوان یک پرنده شناسایی و نظارتی توصیف می‌شود، اما ممکن است قادر به حمل یک بمب کوچک باشد.
برد آن از 1300 کیلومتر فراتر می‌رود و خلبانان ما نیز در نبرد با آن مواجه شده‌اند.
و در اینجا به سوال دشوار می‌رسیم: پهپادهای انتحاری موثرترین ابزار در این جنگ هستند. آنها به پایگاه‌های نظامی ما، یک فرودگاه و حتی قلب تل‌آویو و معروف‌ترین پارک قیصریه حمله کرده‌اند.
کالکالیست در بخش دیگری از گزارش خود اعتراف کرد، حتی در جنگ اخیر هم ایران به شکل گسترده‌ای از این پهپادهای رادار گریز خود استفاده نکرد و با پهپادهای کلاسیک خود جنگ را پیش برد و این پهپادها را برای تقابل‌های بعدی و گسترده تر حفظ کرد.
این رسانه همچنین به نقل از کارشناسان اعلام کرد، ایران ارزان‌ترین پهپادها را از لحاظ قیمت تمام شده تولید می‌کند.
و در پایان هم اعتراف می‌کند، اما همه اینها تخمین هستند و مشخص نیست که (ایران) تا چه حد از فناوری رادارگریز در نبرد استفاده می‌کند، یا چرا تا این حد کاهش یافته است. ممکن است در دورهای بعدی نبرد شاهد این تغییر باشیم؛ ایرانی‌ها ممکن است فعلاً سکوت کنند، اما همچنان یک دشمن زیرک و خطرناک هستند که قادر به تغییر معادلات هستند.
